Όχι τραγούδια μόνο για έρωτες…
Ανοίγω το ραδιόφωνο, το αφήνω σε έναν από τους πιο δημοφιλείς σταθμούς. Όλα τα τραγούδια που ακούω, πάνω κάτω ίδια. Ίδιοι στίχοι, κοινότυποι, επαναλαμβανόμενοι, που αφορούν ένα και μόνο θέμα: χωρισμούς, έρωτες και πληγωμένες αγάπες. Και ενώ θεωρώ ότι η μουσική πρέπει να εκφράζει και να μιλάει για ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα αισθήματα, θέλω να φωνάξω ένα δυνατό «όχι άλλο!». Ναι, όχι άλλο! Όχι άλλους κοινότυπους και ανούσιους στίχους που υμνούν τη βλαπτική πλευρά του έρωτα, όχι εκείνη που σε ανυψώνει και σε αναζωογονεί.
Είναι γεγονός ότι αυτό απορρέει από την εμπορευματοποίηση της μουσικής, αλλά και από τη γενικότερη κρίση που βιώνουμε σε όλους τους τομείς. Ένα τραγούδι που μιλάει για έναν χωρισμό θα ακουστεί από τους νέους περισσότερο από ένα που θα μιλήσει για την πολιτική ή τη μόλυνση του περιβάλλοντος, θα έχει μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία. Για αυτό και γράφουν περισσότερο για αυτό ή θέλουν να τραγουδάνε περισσότερο για αυτό.
Δε με αφορά, ειλικρινά, η διαμάχη ανάμεσα στους έντεχνους και τους πιο εμπορικούς (παρότι πιστεύω ότι η τέχνη και η ποιότητα όσο και αν κάποιοι λένε ότι επαφίεται καθαρά στην υποκειμενική κρίση του ατόμου, εμπεριέχει στοιχεία που είναι ΚΑΙ αντικειμενικά). Ο καθένας επιλέγει αυτό που θα ακούσει, οι φίλοι μου ακούνε είδη μουσικής που εμένα προσωπικά δε με συγκινούν και με αφήνουν θα έλεγα και αδιάφορη.
Και ναι είναι γεγονός, οι νέοι που βιώνουν πρώτη φορά στη ζωή τους το συναίσθημα του έρωτα, του χωρισμού, του πόνου μίας ερωτικής απογοήτευσης έχουν ανάγκη τραγούδια που θα τους εκφράσουν, ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας έχει όπως και να το κάνουμε, ανοσοποιηθεί, έχει ξεπεράσει τον έρωτα και τις «τραγικές» στιγμές που έχει ζήσει στα πολύ νιάτα του. Η ένστασή μου δεν αφορά την ύπαρξη τέτοιων τραγουδιών -η ένσταση αφορά την αποκλειστικότητα που έχει η συγκεκριμένη θεματολογία, λες και ο έρωτας είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στη ζωή, ο χωρισμός και το πώς θα εκδικηθείς έναν πρώην. Όχι άλλο.
Στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε, μία εποχή που εκτός από την οικονομία , υπάρχει κρίση σε αξίες, σε πολιτιστικό και ηθικό επίπεδο, έχουμε ανθρώπους που θα τραγουδήσουν και θα περάσουν μηνύματα που θα ξυπνήσουν τον κόσμο, που θα εμφυσήσουν μέσα του μηνύματα αγάπης για το συνάνθρωπο, για το σεβασμό, για το πόσο σπουδαίο είναι να νοιάζεται ο ένας για τον άλλον.
Δεν είναι όλα έρωτες στη ζωή, πρώην, νυν και επόμενοι. Υπάρχει και η φιλία, η οικογένεια, οι δυσκολίες της ζωής, ο πόνος, η κρίση. Τραγουδήστε για αυτά. Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τραγούδια με ουσία.
Μα θα πούνε αμέσως «όταν χωρίσεις ή φας τη χυλόπιτα, θα σου πω θα ακούς τέτοια κομμάτια». Και άλλοι συνάνθρωποι βιώνουν όμως την τραγικότητα της απώλειας, της ασθένειας, της ξενιτιάς, της απόρριψης από την οικογένεια. Τραγούδια ΚΑΙ για αυτό τον πόνο και αυτές τις δυσκολίες γιατί δε βγαίνουν σχεδόν ποτέ ή σπάνια; Γιατί για τα άλλα προβλήματα της ζωής δεν ακούμε τραγούδια, γιατί μας βομβαρδίζουν καθημερινά με ανούσιους, χιλιοειπωμένους στίχους χωρίς καμία απολύτως ουσία;
Όχι άλλο. Ειλικρινά.
Υπάρχουν και προβλήματα στη ζωή. Και πρέπει να υπάρξουν περισσότερα τραγούδια να μιλήσουν για αυτά.
