Μεγάλες και μικρές βρωμιές στη δημοσιογραφία
Στις μέρες μας, που τα ΜΜΕ αποτελούν το μεγάλο όπλο για την εκάστοτε κυβέρνηση και τον κάθε επιχειρηματία, ενώ παράλληλα και η διαπλοκή γνωρίζει... μεγαλειώδεις στιγμές, οι απόψεις του μεγάλου δασκάλου της δημοσιογραφίας, Χρήστου Πασαλάρη (τις οποίες εξέφραζε πριν από 23 χρόνια, παρακαλώ!), συνεχίζουν να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ! Παρακάτω παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του «ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΙΤΛΟΙ» (1984), που θα σας βοηθήσει να αντιληφθείτε ότι ορισμένα πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου από τότε...
«Στην εποχή μας τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορεί να είναι ούτε τσιφλίκια της Εξουσίας ούτε χρηματομεσιτικά γραφεία ιδιωτών. Η δημοσιογραφία είναι δημόσιο λειτούργημα, είναι εξουσία που ασκείται για λογαριασμό του λαού. Η Πολιτεία χρησιμοποιεί τα λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων για σειρά παροχών προς τα μέσα δημοσιότητας (όπως η ατέλεια χάρτου, οι ατέλειες εισαγωγής μηχανημάτων, τα μειωμένα τιμολόγια τηλεπικοινωνιών και μεταφορών, τα τραπεζικά δάνεια με χαμηλούς τόκους και οι υποχρεωτικές συνδρομές στην τηλεόραση που ξεπερνάνε τα τρία δισεκατομμύρια το χρόνο. Μόνον η ατέλεια χάρτου στοίχισε στον φορολογούμενο κάπου 310 εκατομμύρια το 1982!).
Ο αναγνώστης, ο ακροατής και ο τηλεθεατής έχουν αναφαίρετα δικαιώματα πάνω στα μέσα δημοσιότητας. Και κανένας ιδιώτης - εκδότης, καμιά εξουσία δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τα μέσα είτε για να βιάζει τη συνείδηση του κοινού, είτε για να κάνει συναλλαγές με πρόσωπα ή παρατάξεις, είτε για να υπογράφει συμβάσεις με οικονομικά συγκροτήματα, είτε για να πρακτορεύει ξένα συμφέροντα.
Η 40ετής ιστορία της ανυποληψίας στον Τύπο άρχισε το 1946, μ’ έναν εκδότη που δεν πλήρωνε τους συντάκτες, αλλά τους προέτρεπε να γράφουν διαφημιστικές ειδήσεις για να τα «οικονομάνε» και κορυφώθηκε μ’ έναν άλλον εκδότη που έβγαλε εφημερίδα για να συνάψει κολοσσιαίες συμβάσεις. Βαρύνεται με μια ομαδική όσο και ύποπτη στροφή δέκα εφημερίδων υπέρ του Παπάγου το 1952, με τον ένοχο ρόλο τριών ισχυρών εφημερίδων, στην περίοδο της αποστασίας 1965, με αναξιοπρεπή στάση επτά εφημερίδων στην περίοδο της δικτατορίας και με δεκαρολογική, όσο και υποκριτική σύμπλευση τριών εφημερίδων με το ρεύμα της αλλαγής.
Στα 40 αυτά χρόνια πολύ λίγοι αλλά πολύ ισχυροί άνθρωποι πλήρωσαν πάρα πολλά για να εξαγοράσουν την ανεξαρτησία των εφημερίδων. Και είναι ζήτημα αν δύο ή τρεις απόδιωξαν τον μεγάλο πειρασμό. Ο λαός όμως που πληρώνει τα περισσότερα απ’ όλους για τις εφημερίδες και τους σταθμούς και δικαιούται να τις έχει με το μέρος του και να τις ελέγχει, μένει με την έρπουσα εντύπωση ότι τον προδίδουν. Κι έτσι η ανυποληψία είναι η χρόνια ντροπή του ελληνικού μεταπολεμικού Τύπου.
Στις αρχές του ’84 έβγαιναν στην Αθήνα 16 ημερήσιες εφημερίδες αντί των τριών ή τεσσάρων που «σηκώνει ο πληθυσμός της». Μόνο οι δύο («Έθνος» και «Νέα») εφέροντο ως ενεργητικές. Άλλες τρεις τα κουτσοκατάφερναν, πότε με πλην, πότε με συν. Οι υπόλοιπες δέκα έμπαιναν μέσα με ελλείμματα από 20 ως 200 εκατομμύρια το χρόνο. Οι εκδότες τους όμως επέμεναν να τις βγάζουν και η Πολιτεία που, θέλοντας και μη, πληρώνει ένα μέρος από τα ελλείμματά τους, θριαμβολογούσε για την εικόνα της επιδοτούμενης... πολυφωνίας! Ο κόσμος όμως έθετε αμείλικτα ερωτήματα: Πως βγαίνουν; Γιατί βγαίνουν; Ποιοι καλύπτουν τα ελλείμματά τους; Σε ποιους έχουν ξεπουλήσει την ανεξαρτησία τους; Πώς εξαργυρώνουν τη γραμμή τους και τις συνεχείς μεταμορφώσεις της; Ποιες σκοτεινές δουλειές κάνουν έξω από την «μαγειρεμένη» ενημέρωση;».
