Θα με ζητήσεις, όταν θα έχω φύγει…
Θα με ζητήσεις, όταν θα πια έχω φύγει μακριά σου. Θα με ψάχνεις σε έρημα μέρη, σε στάσεις λεωφορείων, σε πάρκα, σε αλάνες, σε σχολεία.
Θα σου λείπει η μορφή μου, το πρόσωπό μου, η αγκαλιά που έτρεχα να σου δώσω με λαχτάρα και ορμή.
Θα αναζητάς εκείνα τα μηνύματα τα γεμάτα με αγάπη που σου έστελνα, όταν έτρεμε η καρδιά μου μήπως κάτι σου συμβεί.
Θα λαχταρήσεις το χάδι μου, την αγωνία μου, την τρυφερότητα με την οποία πάλευα να επουλώσω όλες τις πληγές σου.
Θα φύγω και θα πάρω μαζί όλα εκείνα που ποτέ δεν εκτίμησες. Όλα εκείνα που θεωρούσες δεδομένα.
Θα φύγω και δε θα γυρίσω πίσω, δε θα ρίξω ούτε μία ματιά. Θα χαθώ μέσα στη βουή του δρόμου, μέσα στην ερημιά, μέσα στην ομίχλη.
Κουράστηκα να επιμένω, να υπομένω και πάντα να σε δικαιολογώ. Κουράστηκα να τροχίζω πάντα τα δικά μου παράπονα, από φόβο ότι θα στεναχωρηθείς.
Σε εκείνες τις βαλίτσες έθαψα μέσα όλη μου την αγάπη, όλα μου τα παράπονα.
Έπρεπε να φύγω, ήρθε εκείνη η στιγμή. Και να μη γυρίσω να κοιτάξω, ούτε μία ματιά κλεφτή.
Δεν ξέρω, ίσως το ενδιαφέρον μου, εγώ, η αγάπη μου να κούρασε; Δεν ξέρω, δεν μπορώ και δε θέλω να υποθέσω.
Αλλά έτσι είμαι εγώ σαν άνθρωπος. Έμαθα να δίνω τα πάντα. Ή όλα ή τίποτα. Τίποτα τελικά…
Κλείνω την πόρτα, φεύγω… και όταν θα χαθώ, τότε εσύ θα με ζητήσεις.
