Κάποιος από εμάς τους δύο
Τα όνειρά μας ήταν τελικά πύργοι που κατέρρευσαν. Ήταν ρούχα που στριμώχτηκαν μέσα σε βαλίτσες. Ήταν χρώματα φωτεινά που ξέβαψαν. Γιατί δεν είχαμε κάνει τους σωστούς υπολογισμούς. Ποιος από εμάς φταίει άραγε;
Εκείνη την ημέρα που σε συνάντησα, ο θεός έρωτας μάλλον με είχε στοχεύσει με κάποιο από τα πύρινα βέλη του. Και μετά σκεφτόμουν μόνο τι θα πω, τι θα κάνω, πώς θα είμαι κάτι αξιοπρόσεκτο για τα μάτια.
Δε με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων, όλοι ήταν αόρατοι στα μάτια μου. Για εμένα μόνο εσύ υπήρχες. Και με πρόσεξες. Και άλλαξε η ζωή μου, εκείνη που ένοιωθα ότι βούλιαζε στην καθημερινότητα, στο σκοτάδι. Και το χάδι σου επάνω στο απαλό μου δέρμα με μεταμόρφωσε, έβγαλε από μέσα όλη εκείνη τη σκληρότητα που μου είχε απομείνει.
Γελούσαμε, κάνοντας όνειρα για ένα αύριο το οποίο δεν ήρθε. Δεν ξέρω, ήταν η φλόγα του έρωτα που μέσα της χαθήκαμε και δεν προλάβαμε αληθινά να γνωριστούμε;
Κάποιος από εμάς τους δύο δεν αγάπησε. Κάποιος από εμάς τους δύο δεν προσπάθησε όσο θα έπρεπε. Γιατί έγιναν τα όνειρά μας ρούχα τσαλακωμένα σε βαλίτσες και φωτογραφίες σκισμένες;
Ποιος από εμάς τους δύο δείλιασε να λιώσει κάτω από τη φλόγα της αγάπης και να παραδοθεί άνευ όρων; Δειλέ! Τρόμαξε η αγάπη σου, εκείνη που μου έλεγες ότι δε με άφηνε ποτέ. Δείλιασε γιατί ο εγωισμός δεν ήθελε να κλονιστεί, έστω και για λίγο.
Κάποιος από εμάς τους δύο ήταν δειλός, κάποιος από εμάς τους δύο ήταν ψεύτης. Μάλλον και οι δύο…
