Αύγουστε...
Ποτέ δε σε συμπάθησα Αύγουστε. Και προσπάθησα, πάρα πολύ μάλιστα. Ήταν η ζέστη σου που με ζάλιζε και το γεγονός ότι με απομάκρυνες από τις μου τις δραστηριότητες.
Πάντοτε στις πρώτες ημέρες σου μετρούσα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι να μας αφήσεις. Και ας ξέρω ότι αυτό θα θυμώσει πολλούς ανθρώπους όταν με διαβάσουν.
Εντάξει, δε θα το αρνηθώ. Τις ημέρες που υπήρχες στο ημερολόγιο, ημέρες ζέστης από εκείνη που η ζέστη σε χτυπάει στο κεφάλι, μου άρεσε να πλατσουρίζω στα νερά της θάλασσας ή να τρώω παγωτό. Αλλά και πάλι, Αύγουστε, δε σε αγάπησα ποτέ πολύ…
Σεπτέμβρης, Σεπτέμβρης, Σεπτέμβρης χίλιες φορές… να πέφτουν τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου, να χτυπάει ξανά το κουδούνι στο σχολείο και να ακούγονται στις αυλές ξανά παιδικές φωνές…
Όταν έρχεται ο Σεπτέμβρης νοιώθω μέσα μου μία απέραντη ευτυχία. Νοιώθω ότι έρχομαι ξανά κοντά σε όλες τις αγαπημένες μου ασχολίες, να βάλω τη φόρμα και να επιστρέψω ξανά στο άθλημά μου, να επιστρέψω στο διάβασμά μου. Ξέρω, στους περισσότερους αυτό δεν αρέσει…
Αύγουστε, δεν ξέρω γιατί η σχέση μας είναι τόσο δύσκολη, γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Ίσως να έκανες κάτι να άλλαζε αυτό… αλλά ίσως να προσπαθούσα να άλλαζα και εγώ λίγο.
Είναι και αυτό, δε σε περίμενα ποτέ για να νοιώσω ευτυχισμένη, ξέγνοιαστη… προσπαθούσα να νοιώθω πάντα έτσι, ακόμα και αν αυτό πολλές φορές ήταν ανέφικτο…
