Ματωμένο Πάσχα
Ένα ακόμα Πάσχα είναι προ των πυλών και η χώρα μας ετοιμάζεται για την κορύφωση του Θείου Δράματος και την Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Και μετά από τους έντονους συναισθηματισμούς και τις δραματικές εξάρσεις πένθους, θα καταλήξουμε για ακόμα μία φορά στο κλασικό, παραδοσιακό φαγοπότι που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της χοληστερίνης και κανένα έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Και, φυσικά, τον παραδοσιακό οβελία. Με χιλιάδες αθώα πλάσματα να θανατώνονται ανηλεώς λες και ο Θεάνθρωπος ζήτησε ποτέ να γυρνάμε σούβλες και να χοροπηδάμε γύρω από αυτές, κάνοντας και τους ίδιους του Ζουλού να απορούν.
Το Πάσχα είναι εκείνη η εορτή που εδραιώνει τη Χριστιανική πίστη, επειδή χωρίς την Ανάσταση δε θα υπήρχε ο Χριστιανισμός, αφού ο σκελετός της πίστης του είναι η νίκη του θανάτου.
Και εμείς αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό το μεγαλείο, εορτάζουμε πρόσκαιρα και μετά επιδιδόμαστε σε έναν εορτασμό που υμνεί τη σφαγή, το θάνατο, το αίμα.
Τόσα αθώα πλάσματα σφαγμένα, δολοφονημένα στην απαίτηση ενός ξεφαντώματος που δεν έχει ουσιαστικά πνευματική σύνδεση με το νόημα αυτού που εορτάζουμε. Το οποίο οι περισσότεροι αγνοούν, μένοντας μόνο στους τύπους των ημερών, με ευχές τυπικές που απλώς περιμένουν την Ανάσταση για να φάνε και να πιούνε δίχως να υπάρχει αύριο.
Αυτό που θεωρούμε πως γλέντι είναι μόνο το φαγητό και το ποτό, πως η ευτυχία θα πρέπει να είναι μόνο σούβλες και τσιμπούσια, προσωπικά με ξεπερνά.
Το Πάσχα είναι ένας δρόμος από το πάθος μέχρι την Ανάσταση. Όχι μία ευκαιρία για σφαγή, για κατανάλωση σαρκών, για αγριότητα εις βάρος αθώων πλασμάτων.
Όχι, δεν είμαι vegan, καταναλώνω κρέας. Αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να μετριάσουμε κάπως αυτή τη βιαιότητα, καθώς αισθάνομαι πως οι περισσότεροι επιθυμούν το Πάσχα για όλη αυτή την τελετουργία και όχι για το πραγματικό του νόημα.
Δε χρειάζεται το Πάσχα να είναι τόσο ματωμένο, δε χρειάζεται να θυσιάζονται τόσα πλάσματα στο βωμό ενός γλεντιού…
Το Πάσχα οφείλει να εορτάζει την Ανάσταση, όχι το θάνατο.
