Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους...
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους...
Όταν τα σπίτια ήταν φυλακή
και οι τοίχοι κόμπος που τα έπνιγε...
Όταν -ακόμα κι αν γελούσαν και τραγούδαγαν- νιώθανε φόβο κι αγωνία,
Για όσα βλέπαν...
Για όσα νιώθαν...
Ή από ένστικτο...
Νιώθαν απλά... «κάτι δεν πήγαινε καλά»...
Όσο μπορούσαν να το αντιληφθούν,
Γιατί ήταν άλλοτε μωρά, άλλοτε πιο μεγάλα ή σχεδόν έφηβα...
Κάτι δεν πήγαινε καλά...
Δε θέλουν να μπλεχτούν στη φούστα της μάνας τους που μαγειρεύει...
Είναι σε πάρκα.
Κάνουν ποδήλατο ανέμελα και κούνια και γελάνε...
Νιώθουν το αεράκι στο πρόσωπό τους,
μαζεύουν λουλούδια, κάνουν στεφάνια...
Φύγαν από τα σπίτια τους,
Γιατί "εκεί" δε νιώθαν πάντα ζεστασιά -όπως τους άξιζε-
μα φόβο...
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους,
όταν δεν έπρεπε να βρίσκονταν σ' αυτά.
Όταν έπρεπε
να είναι ακόμα στη ζωή!!
Κι έφυγαν από κείνη,
την ΆΤΙΜΗ,
που κάποτε
τα κοιλοπόνεσε....
* Εμπνευσμένο από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου... 😞😞
