«Τα Σκοτεινά Παραμύθια»
- tempo team
- ΤΕΧΝΕΣ & ΘΕΑΜΑΤΑ
Την παράσταση «Τα Σκοτεινά Παραμύθια», που βασίζεται σε τρία δραματοποιημένα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (Οι μάγισσες, Η στοιχειωμένη καμάρα, Ο γάμος του Καραχμέτη), παρουσιάζουν η Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Περαμίων Κυζικηνών και η Θεατρική Ομάδα θεατρΙΛΙΟΝ.
Το έργο στηρίχθηκε πάνω στα δύο διαχρονικά στοιχεία του έργου του Παπαδιαμάντη, την αίσθηση της τελετουργίας και τη λαϊκότητα της καθημερινής ζωής, ενώ κρατήθηκε ακέραιη η ιδιαιτερότητα της γλώσσας του με τον χαρακτηριστικό της πλούτο, ώστε γίνουν οι θεατές κοινωνοί της θεατρικής διάστασης του λόγου του μεγάλου συγγραφέα.
Επιστρατεύτηκε η υποκριτική φρεσκάδα και νεανικότητα της ομάδας για να φωτιστούν ανάγλυφα στη σκηνή οι απλοί και καθημερινοί ήρωες των διηγημάτων του, γεννήματα μιας Ελλάδας έναν αιώνα πριν, και ταυτόχρονα σημερινοί και επίκαιροι, εμείς οι ίδιοι...
Έργο λογοτεχνικό, με μικτή γλώσσα, σπειροειδή κίνηση και θυμική συμπεριφορά οργανώθηκε με στόχο όχι την παράσταση με τους κλασικούς όρους αλλά το λαϊκό δρώμενο. Έχοντας σα φωτεινό πολύτιμο σημείο αναφοράς και έμπνευσης την πλούσια λαϊκή παράδοσή μας- όπως αυτή εκφράζεται μέσα από ποικίλους ρυθμούς, μουσικούς δρόμους, συμπυκνωμένες κινήσεις, χορευτικά θέματα, τελετουργικά δρώμενα, αφαιρετικές μορφές και σχήματα που με σοφία δίνουν όψη στις κινήσεις της αέναης φύσης του κόσμου- αφομοιώνοντας στοιχεία του αρχαίου δράματος και του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού, εύκολα ανιχνεύσιμα στις καθημερινές και λατρευτικές εκδηλώσεις του λαού μας, φτιάχτηκε μια παράσταση με οδηγό την απέριττη, την καθαρή, την τέλεια αφαιρετική ομορφιά της λαϊκής έκφρασης.
Άνθρωποι με φοβίες, προλήψεις, μαγγανείες και δεισιδαιμονίες, με ενοχές, με ολιγοπιστία και πίστη... η πεμπτουσία των διηγημάτων: ο λαϊκός άνθρωπος...
Λίγα λόγια για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο και Άγιος των γραμμάτων μας χαρακτηριζόμενος, γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου του 1851. Τέσσερις αδελφές κι ένας αδελφός θα είναι η μόνη περιουσία που θα κληρονομήσει από την φτωχή οικογένειά του. Με την αγωνία της Παιδείας ο ίδιος, αν και χωρίς τα μέσα να προχωρήσει, με δυσκολία θα τελειώσει το σχολείο, κι αμέσως μετά, το 1872, θα φύγει για το Αγιον Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα.
Ο Παπαδιαμάντης μετά λίγους μήνες θα επιστρέψει στον κόσμο: δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο για το Σχήμα. Με την επιστροφή του, εγγράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία ποτέ δεν θα αποφοιτήσει. Βγάζει τα προς το ζην του πενιχρού υλικά βίου του προγυμνάζοντας μαθητές. Μόνος του θα μάθει αγγλικά και γαλλικά στα πρώτα χρόνια των σπουδών του. Φίλος και σύντροφός του σ' αυτά τα χρόνια ο λογοτέχνης εξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, αργότερα μοναχός. Ο Μωραϊτίδης θα τον φέρει σε επαφή με λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους της εποχής, κι ο Παπαδιαμάντης θ' αρχίσει να βλέπει τα έργα του να δημοσιεύονται στον «Ραμπαγά», στον «Νεολόγο» της Κωνσταντινούπολης, στο «Μη Χάνεσαι» και στις εφημερίδες «Εφημερίς» και «Ακρόπολις».
Γρήγορα οι συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες θα αυξηθούν, αλλά, βιοποριστικό του επάγγελμα θα γίνει η δημοσιογραφία και οι μεταφράσεις. Οι προοπτικές φαίνονται μεγάλες για μια επιτυχή δημοσιογραφική και λογοτεχνική πορεία στην Πρωτεύουσα, όμως αυτό δεν συγκινεί τον «κοσμοκαλόγερο», τον μοναχικό και ταπεινό Παπαδιαμάντη. Οι μόνες ώρες που φαίνεται να χαίρεται στην Αθήνα είναι εκείνες που περνάει με τους απλούς καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους, κι εκείνες που ψάλλει στον Αγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι. Δεξιός ψάλτης ο Παπαδιαμάντης, αριστερός ο Μωραϊτίδης, κι ιερέας ο προσφάτως αγιοποιηθείς Αγ. Νικόλαος Πλανάς, ο βιώσας την Ταπείνωση.
Πέρα από την δυσκολία του να προσαρμοστεί στην πρωτεύουσα, παθαίνει και ρευματισμούς στα χέρια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει τη δημοσιογραφική του εργασία. Χωρίς κανέναν οικονομικό πόρο θα επιστρέψει στη Σκιάθο όπου, άρρωστος, θα αφεθεί για λίγο στις φροντίδες των αδελφών του. Θα προειδεί τον θάνατό του, και την δυσκαταποσία των τελευταίων ωρών του, και θα ζητήσει να τον κοινωνήσει ο ιερέας της ενορίας του δύο μέρες πριν. Κοιμήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1911.
Το trailer της παράστασης...
