Επτά χρόνια πριν, ανυποψίαστοι πρωτοακούγαμε για την αμερικάνικη οικονομική κρίση. Τότε για μας βέβαια πέρα έβρεχε, αφού η «καλή κυβέρνηση» του Καραμανλή φρόντισε να καθησυχάσει τις τυχόν φόβους μας. Έτσι, για δύο χρόνια πορευτήκαμε αμέριμνοι και περιχαρείς, που τα θραύσματα μιας υποβόσκουσας παγκόσμιας κρίσης έσκαγαν μακριά μας. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Λίγα χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση του ΓΑΠ διεμήνυε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο ότι «λεφτά υπάρχουν»!

Φυσικά, στη συνέχεια μάθαμε πως αυτός (ο ΓΑΠ), όπως και κάθε κυβερνήτης – υπάλληλος ξένων συμφερόντων, και ως αντιπολίτευση ακόμη συναντιόνταν κρυφίως με τον Στρος Καν του ΔΝΤ (γιατί τάχα;), ή ποιος ήταν ο σκοπός της επισημοποίησης του αρχιτοκογλύφου Σόρος σε κρατικό επίπεδο και άλλα πολλά που συνέβησαν εκείνη την εποχή...

Σιγά-σιγά, καταλάβαμε ακόμα περισσότερα. Πολλά από αυτά δηλαδή που το πολιτικό κατεστημένο συστηματικά συγκαλύπτει  και υποθάλπει. Κατ' αρχήν, η ιδιότυπη κάλυψη και προστασία που παρέχεται από τους κυρίαρχους του παιχνιδιού προς τους εδώ υπαλλήλους, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, ή τις εικονικές φαγωμάρες που αλλού αποσκοπούν. Αντιληφθήκαμε πως δρομολογούνται με σκοπό την συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσοτέρων κομμάτων, ώστε να υπάρχει συνολική διάχυση των ευθυνών σε όλο το πολιτικό σύστημα και ουσιαστική απενοχοποίησ...

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ntelalis.com