tempo.gr | Online περιοδικό ποικίλης ύλης

Η μνήμη είναι σαν μία λίμνη αναμνήσεων. Άλλες τις ψαρεύουμε -όταν θέλουμε- άλλες βγαίνουν στην επιφάνεια από μόνες τους με κάποια αφορμή και κάποιες άλλες είναι πάντα στην επιφάνεια σα φυσαλίδες που δε σπάνε ποτέ. Τέτοιες φυσαλίδες είναι οι αναμνήσεις συναισθημάτων μου. Αναμνήσεις που δεν εστιάζουν στα πρόσωπα, στα χρώματα, στους ήχους ή…

Είναι βράδυ και κάθομαι στο παρκαρισμένο σβηστό αμάξι μου, στη θέση του οδηγού. Το παράθυρο μισάνοιχτο, η μουσική στο ραδιόφωνο σχεδόν απαλά ακούγεται στα αφτιά μου.  Ανάβω το τσιγάρο μου και χάνομαι μέσα στο δυνατό φως που βγαίνει ζωηρά από τη λάμπα στο απέναντι πεζοδρόμιο και ο ήχος από τα αυτοκίνητα που περνούν μου θυμίζουν τον ήχο…

Ο χρόνος άπαντα τοίσιν ύστερον φράσει. Λάλος γαρ ούτος ουκ ερωτώσιν λέγει. (Ευριπίδης, 480-406 π.Χ.) Μοιάζει σαν να πέφτουν απ’ τα σύννεφα οι συμμετέχοντες στον θίασο της κομματοκρατίας για την οικονομική καταστροφή, η οποία πλησιάζει ορμητικά και φαντάζει αναπόφευκτη. Η βαριά βιομηχανία του τουρισμού δεν φαίνεται να περπατάει φέτος,…

Τίτλος τραγουδιού: "A pena" (μετάφραση «ο πόνος») Μια προσωπική άποψη για τον πόνο με αφορμή αυτό το τραγούδι «Πολλά έχουν ειπωθεί για τον πόνο, γιατί πολλά είναι τα "πρόσωπά" του και τα θύματά του», διαπίστωσα με επαγωγικό συλλογισμό καθώς λιαζόμουν με περίσσια ραστώνη (μέχρι που κάηκα σαν αστακός και κατέληξα να πονώ και εγώ). Εκείνη…

Τα οξυμμένα πνεύματα και η γενικότερη ανάφλεξη της αμερικανικής κοινωνίας, όπως παρατηρείται τις τελευταίες μέρες, μπορεί να πυροδοτήθηκαν από ένα ειδεχθές ρατσιστικό έγκλημα, ωστόσο πρόκειται για την κορυφή ενός παγόβουνου προβλημάτων που άρχισε να λιώνει και απειλεί να πλημμυρίσει την «ονειρούπολη» του Νέου Κόσμου. Η στάθμη είχε ήδη…

Τελικά όλοι είμαστε «φρικιά» κι όποιος πει ότι είναι «φυσιολογικός» κάτι θα του έχει διαφύγει ή είναι φρικιό και νομίζει ότι δεν είναι... Είμαστε όλοι ξεχωριστοί με έναν μοναδικό τρόπο και γι’ αυτό με κανέναν δε μπορούμε «να τα βρούμε» 100% ή έστω 90... Ούτε καν με τη μάνα και τον πατέρα μας... Ούτε καν με τον αδερφό ή την αδερφή μας...…

Πάντα θα θυμάμαι μια υπέροχη συζήτηση που είχα κάνει επανειλημμένα με τον πατέρα μου. Δεν γίνεται να μη χαμογελάω όταν το σκέφτομαι. Η συζήτηση είχε προκύψει την πρώτη φορά λόγω μιας διαφωνίας ή μιας διαφορετικής γνώμης μια μέρα. Λοιπόν, για την αλήθεια. Τι είναι η αλήθεια και πόσες αλήθειες υπάρχουν; Η αλήθεια είναι αντικειμενική όταν…

Αφέσου μου είπε μια φίλη, αφέσου σε όλα τα συναισθήματά σου και ζήσε με αυτά. Αυτά σε ξεχωρίζουν από ένα κουφάρι. Και αφέθηκα... Και γνώρισα εσένα!  Και ξεκίνησε κάτι όμορφο! Μαζί σου μεγάλωσα κι έζησα τα ομορφότερά μου χρόνια και κάποιες στιγμές πόνεσα αρκετά. Έζησα γιατί βίωσα στο έπακρο όλο το φάσμα και είδα όλα τα χρώματα  των…

Ο Σπινόζα είχε πει: «Ο φόβος είναι ασταθής θλίψη προερχόμενη από την ιδέα ενός μελλοντικού πράγματος για την έλευση του οποίου αμφιβάλλουμε». Η έλευση του ιού Covid-19 έχει προκαλέσει τρόμο σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα που θα παρεμποδίσουν την εξάπλωσή του, ενώ τα ΜΜΕ, στην προσπάθεια…

Η επόμενη μέρα που θα σημάνει και τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν θα είναι όμως επιστροφή στην κανονικότητα γιατί ο αστάθμητος παράγοντας, ο κορονοϊός, παραμονεύει και θα εξακολουθήσει να καθορίζει το πλαίσιο των κινήσεων. Ο φόβος που έχει ενσταλαχτεί στις ψυχές μας δεν θα διαλυθεί και η…

Η αγάπη πέφτει στο χώμα, ριζώνει όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ήλιο και βροχή. Η αγάπη δεν χάνεται, δόθηκε. Έχω φυτέψει πολλά λουλούδια, μα δεν άνθησαν όλα. Όμως δεν σταμάτησα να φυτεύω. Κάποια μαράθηκαν από την ξηρασία, αλλά σάπισαν από τις βροχές. Βλέπω αυτά που άνθησαν και χαμογελάω. Θυμάμαι. Και ξεχνάω. Δεν επιδιώκω πια την άνθηση…

Η αγάπη μπορεί να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο;  Η αγάπη μπορεί να περάσει στην απέναντι πλευρά που είναι το μίσος;  Ποτέ δεν μετάνιωσες για όσα έδωσες και όσα ένιωσες, για λόγια και πράξεις που ανεχόσουν ενώ δεν σου άξιζαν, για τα λάθη που συγχωρούσες με ένα χαμόγελο, γιατί πίστευες ότι το άτομο που αγαπούσες όλα αυτά τα άξιζε! Μέχρι…

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς πώς είναι να ζεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Οι άνθρωποι, πεπεισμένοι ότι η μοίρα θα επιφυλάσσει γι’αυτούς κυρίως μόνο ευχάριστα πράγματα, δυσκολεύονται εν τέλει να αποδεχτούν (και να εφαρμόσουν) τη σπουδαιότητα της αμοιβαίας ευτυχίας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης. Η πικρή…

Όλοι μας αναζητούμε με αγωνία καθημερινά την απάντηση στην ερώτηση του εκατομμυρίου. Πότε θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ; Πότε επιτέλους θα λήξει ο συναγερμός; Πότε τα μέτρα θα αρθούν; Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς θα είναι εκείνη η μέρα που ο πρωθυπουργός με διάγγελμά του θα αναγγείλει το «νενικήκαμεν». Ότι κερδίσαμε τον πόλεμο στην τρίμηνη…

Διευκρινίσεις για το πλαίσιο κειμένου: πρόκειται για μια απόπειρα προσέγγισης της υπάρχουσας -της τελευταίας δεκαετίας- κατάστασης της έβδομης τέχνης με προσωπικές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις χωρίς καμία διάθεση αυθεντίας και δογματισμού. Επίσης σε αυτές τις διαπιστώσεις δεν προβαίνω με βάση τις λιγοστές σινεφίλ ταινίες που αντιστέκονται…

Από την αρχή της εφαρμογής των μέτρων για την πρόληψη και προστασία κατά του κορονοϊού, η καραντίνα δεν μου έκατσε καλά. Λέξη ιταλικής προέλευσης quarantina, quaranta giorni, δηλώνει ένα διάστημα σαράντα ημερών και, αν και πολλοί από εμάς τη γνωρίζουμε από την απομόνωση των ιών στον υπολογιστή, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην Ιταλία τον 19ο…

Δε θέλω να ωραιοποιήσω την καραντίνα, γιατί κάποιοι υποφέρουν και άνθρωποι πεθαίνουν. Για μένα όμως όλο αυτό το διάστημα υπήρξε μια ευκαιρία για εσωτερική και «εξωτερική» αναζήτηση. Πρώτα αντιλήφθηκα πόσο ρόλο παίζει ο διαφορετικός τρόπος που το αντιμετώπισε η κάθε χώρα. Κάποια ήθελε να εφαρμόσει την «ανοσία της αγέλης» και επέτρεπε…

Πρωτόγνωρες οι στιγμές που βιώνουμε. Στιγμές που ο αόρατος εχθρός αδηφάγα και αδυσώπητα με το δρεπάνι του αφαιρεί τις ανθρώπινες ζωές και συγχρόνως τις ψυχές των αγαπημένων τους. Στιγμές που ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν και άγγελοι στην κόλαση -γιατροί, νοσηλευτές, ερευνητές και όσοι άλλοι μάχονται τη δαμόκλειο σπάθη του ιού. Στιγμές που η…

Ζούμε αλλά καλύτερα να μιλήσω για μένα. Ζω, αναπνέω και δρω κάτω από ένα καθεστώς αδιόρατου φόβου. Της καθημερινής έγνοιας πως θα αποφύγω τη συνάντηση με τον τρομοκράτη. Το μέτρο της κοινωνικής αποστασιοποίησης το καταλαβαίνω και το τηρώ γιατί είναι μετρήσιμο. Πώς όμως αντιμετωπίζεις την ασύμμετρη απειλή του αόρατου ιού που λαθροβιεί σε…

Ζούσα ήδη στην αυτοεξορία μου σχεδόν τρία χρόνια, όταν άρχισα να βουλιάζω ανεξέλεγκτα. Πατούσα στη σαθρή κινούμενη άμμο του διαρρηκτά δομημένου εαυτού μου, ούσα υπερευάλωτη πια κι ενώ παράλληλα κουβαλούσα πάνω μου τα βάρη της εντεταλμένης δυνατής «μάνας», προστάτιδας των αδυνάτων, μα ματαιωμένης κι αναποτελεσματικής. Κάπου εκεί, η, μέχρι…

Πόσα λόγια σου χρωστάω άραγε; Πόσες λέξεις έμειναν θαμμένες και δεν κατάφεραν ποτέ να σχηματιστούν στις κατάλληλες προτάσεις; Σίγουρα μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη από αυτές που δεν σου άρεσε να ακούς. Μια συγγνώμη για όλη την ψυχολογική κούραση που σου προσέφερα άθελά μου ή και όχι. Συγγνώμη για όλες τις διαδικασίες που σε πίεσα να μπεις.…

Η αριθμολαγνεία που εκδηλώνεται το τελευταίο διάστημα στα ΜΜΕ παγκοσμίως, δεν έχει προηγούμενο. Δεν υπάρχει είδηση που να μην συνοδεύεται από μια ταμπέλα με νούμερα, επικεφαλίδα δίχως μια αριθμητική επισήμανση. Στατιστικολόγοι και θιασώτες της θεωρίας των πιθανοτήτων, βγαίνουν στο προσκήνιο αναλύοντας τις εκτιμήσεις τους για τα ακρότατα…

Όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε με τους γονείς μου στο χωριό της μαμάς μου, μετρούσαμε τις φωλιές των πουλιών στα δέντρα. Άλλοτε τα αυτοκίνητα, άλλοτε τις πινακίδες. Ουρλιάζαμε: «Τρία, τέσσερα, εφτά…». Φτάναμε σε αριθμούς κοντά στο εκατό ή το ξεπερνούσαμε. Αυτό θυμήθηκα χθες το απόγευμα. Όντας όλη μέρα κλεισμένοι μέσα, αποφασίσαμε να…

Κάθε χρόνο στο παλιό μας σπίτι ένα χελιδόνι έφτανε από νωρίς στη φωλιά του. Πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν το ίδιο. Στηνόμουν με τις ώρες και παραμόνευα να το δω να πλησιάζει, προσπαθούσα  να βρω ένα σημάδι, κάτι που θα μου έδειχνε ότι ήταν εκείνο όπως και πέρυσι. Ωστόσο, κάθε που κινούσα την κουρτίνα, σταματούσε ακαριαία μπροστά στο τζάμι…

Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το «Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Δεν ήξερα καν ότι ήταν γραμμένο από εκείνη. Θυμόμουν μόνο ότι παλιά είχαμε κάνει στο σχολείο το τραγουδάκι «Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια...». Το διάβασα μονοκοπανιά. Μιλούσε για τον κυρ-Νικόλα που φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καταφέρει…