Η Σημαντότητα της Ασημαντότητας
- Γεώργιος Παγκαλάκης
- PLUS
Η λογική έχει μπλεχτεί στα δίχτυα της ανυπαρξίας, η ανυπαρξία έγινε Στόχος Ζωής κι έτσι, το τίποτα βρίσκεται στο τέλος του δρόμου που βαδίζουμε γοργά και η απύθμενη γελοιότητα, της ανθρώπινης φύσης, κάνει γιορτή. Οι αξίες, έχουν «φτάσει» υπό το μηδέν και κανείς δεν αναζητά πια το χαμένο έρμα. Επαναπαύονται, με μια καθολικότητα, στην υλιστική μίζερη πραγματικότητά τους.
Δε θέλω βέβαια, σε καμία των περιπτώσεων, να φανώ τόσο «αρνητικός», μα ούτε και ουτοπιστής. Θεωρώ, όμως, ότι υπάρχουν αρκετοί νέοι που μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη – ξανά – αυτού του τόπου. Δε μπορεί όλοι να είναι ευτυχισμένοι με την «πρόοδο» αυτή. Την πρόοδο της κατανάλωσης και της παραγωγής σκουπιδιών, όπως ονομάζω εγώ, γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να γεμίσουμε το ψυγείο μας με όσο περισσότερα πράγματα γίνεται κι ύστερα να ηδονιστούμε κοιτάζοντας τον σκουπιδοτενεκέ μας να ξεχειλίζει.
Απ’ το πολιτικό και πολιτιστικό παρασκήνιο, λείπει αφόρητα η παρουσία μιας ομάδας διανοούμενων και πνευματικών ανθρώπων. Ένας, δύο υπάρχουν που κάνουν τη διαφορά, αλλά τι να κατορθώσουν μόνοι τους. Φωνάζουν, εξοργίζονται, μα δεν ακούει κανείς τα λόγια τους. Λείπει μια προσωπικότητα σαν της Μελίνας, σαν του Χατζιδάκι, σαν της Μαλβίνας, σαν του Μάριου Πλωρίτη.
Η Μελίνα με μανία μας έλεγε και μας ξανάλεγε ότι ο πολιτισμός είναι η κληρονομιά μας, η περιουσία μας κι άμα τα χάσουμε αυτά, είμαστε χαμένοι. Πόσο δίκιο είχε η Μελίνα, η τελευταία Ελληνίδα Θεά, όπως χαρακτηρίστηκε πρώτη φορά απ’ την αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ζούμε στην εποχή της ασημαντότητας. Έχουμε καθιερώσει το «τίποτα» Θεό μας, την ευτέλεια πολιτισμό μας και τα ξενόφερτα ακούσματα ως ένα είδος υψηλής μουσικής σύνθεσης. Έχουμε αντικαταστήσει τους δημιουργούς και τους πνευματικούς ανθρώπους με τους υπολογιστές. Έχουμε χάσει τις ρίζες μας, την ανησυχία της δημιουργίας για ένα καλύτερο μέλλον και πιστεύουμε σε πολιτικούς «μεσσίες», που μας επιβάλλουν αμερικανικά, γερμανικά και σουηδικά πρότυπα.
Τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια βιώνουμε μία απίστευτη παρακμή του ελληνικού πολιτισμού, καιρός είναι τώρα –με την οικονομική «κρίση»– να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να αναζητήσουμε νέους «δρόμους», να «χτίσουμε» νέα όνειρα, να επαναπροσδιορίσουμε τον λόγο ύπαρξής μας. Κι ελπίζω, να κατορθώσουμε να αντικαταστήσουμε τη «Σημαντότητα της Ασημαντότητας» με τη «Σημαντότητα της Σημαντότητας».
