Μια ειλικρινής εξομολόγηση
Αν η ωριμότητα δίνει γνώση, με προσγειώνει και δείχνει καθαρά πως περνώ τους δρόμους της ζωής μου, χωρίς ποτέ να νοιώθω τη σημασία τους. Αν αυτό είναι το απόσταγμα της αλήθειας χρόνων ζωής, πάει να πει πως το βιβλίο της ζωής διαβάζεται ανάποδα και η λύση βρίσκεται στην γέννηση.
Το διάβα μου μέσα από τα σοκάκια της κοινωνίας χάνεται στο βάθος του χρόνου και σπάνια αντιλαμβάνομαι, αν πάντα ήμουν αρεστός και ωφέλιμος. Ξεκινώντας τη ζωή μου θα ήθελα να ήμουν έτσι, αλλά στη συνέχεια αμφιβάλλω αν οι πράξεις μου ήταν πάντα για το καλό του συνόλου, ή ως επί το πλείστον δεν υπερίσχυσε η αγάπη για το «σαρκίο μου» –έστω και αν δεν θέλω ευθέως να παραδεχθώ. Κατά διαστήματα βλέπω τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί το άλλοθι της ανθρώπινης ατέλειας κι αυτό χωρίς αμφιβολία είναι στοιχείο, αν όχι ενοχής, αδυναμίας να ξεφύγω από το φθαρτό, ή το κοινώς λεγόμενο ανθρώπινο!
Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που βλέπω καθαρά και χωρίς παραμορφώσεις, είναι πως δεν είχα το θάρρος για κάτι διαφορετικό από τον βηματισμό της εποχής μου και δεν μπόρεσα να αντιταχθώ στους κανόνες μιας επιβεβλημένης και τάχα υποχρεωτικής νομιμότητας. Αυτό αν μη τι άλλο, σημαίνει δειλία και άγνοια, που πάει να πει πως συμβιβάστηκα πλήρως και δέχθηκα να είμαι μέλος μιας κοινωνίας που κριτικάριζα και από την οποία θα ήθελα να ξεφύγω, αλλά δεν τόλμησα. Αυτό θεωρώ πως είναι και το μεγαλύτερο λάθος, σε βάρος του εαυτού μου και της κοινωνίας. Χωρίς αμφιβολία πάνω εδώ στηρίζονται όλες οι στρεβλώσεις του κόσμου μας και εν τέλει η επικράτηση του εφικτού επί του φυσικού, που στην ουσία, αργά και σταθερά, καταστρέφει τη ζωή!
