Οι Παπαγεωργόπουλοι της κοινωνίας
Ζαλιστήκαμε να ακούμε απίθανες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Χθες ακούσαμε την ιστορία του κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, όπως την διηγήθηκε ο ίδιος στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Εν ολίγοις του προσάπτουν μομφή για χρήματα τα οποία έχει σε λογαριασμούς του αδικαιολογήτως. Αυτά που καρπώθηκε το προηγούμενο διάστημα για τις υπηρεσίες που προσέφερε ως ιατρός, βουλευτής και εσχάτως ως Δήμαρχος, από τους «ανήμπορους» και αυτούς που τον εμπιστεύθηκαν, είναι ουκ ολίγα: Σύνταξη ιατρού, σύνταξη βουλευτή και δημαρχιακή αποζημίωση.
Φυσικά, ο εν λόγω κύριος δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι όμοιοί του, οι οποίοι καλύπτονται πίσω από τη νομιμότητα -που πολλές φορές οι ίδιοι θεσμοθέτησαν- και απολαμβάνουν τους καρπούς της, διακινώντας μάλιστα μίζες εκατομμυρίων. Δεν γνωρίζω το δίχτυ προστασίας που διέπει τις απολαβές των μεγαλόσχημων, την ίδια ώρα μάλιστα που αφαιμάσσουν με περισσή υποκρισία και την ισχνότερη σύνταξη του κάθε γέροντα. Μέσα όμως από τα λεγόμενα του κ. Παπαγεωργόπουλου παρατηρούμε την προκλητική αναίδεια ενός ανθρώπου, που όντας τυπικά καλυμμένος, υπερασπίζεται με αφοπλιστική χυδαιότητα τον εαυτούλη του, αδιαφορώντας για αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Η εντύπωση αλγεινή. Θυμόμαστε τον «φτερωτό γιατρό» που μας συγκίνησε στο παρελθόν με τις επιδόσεις του στο δρόμο για τη δόξα και αισθανόμαστε ντροπή για τη σημερινή του κατάντια, η οποία ουδόλως συνάδει με τα αθλητικά ιδεώδη και τις πανανθρώπινες αξίες. Είναι δεδομένο πως ότι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό, πόσο μάλλον τώρα με τις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Αλήθεια, είναι απορίας άξιον, δεν αντιλαμβάνεται πόσο προκαλεί και πόσο αντιπαθητικός γίνεται στα μάτια του κόσμου, που δεν έχει εργασία, ή ακόμα κι αν έχει, με δυσκολία τα βγάζει πέρα;
Ακούσαμε κατά κόρον το προηγούμενο διάστημα για κάθαρση, για διαρθρωτικές αλλαγές, για νοικοκύρεμα, ωστόσο δεν είδαμε τίποτα από όλα αυτά. Αντίθετα, παρατηρούμε πως συνεχίζεται η ίδια κατάσταση χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή, με μόνη ίσως διαφορά τη μεγαλύτερη διαπιστωμένη διαφθορά, που τη νοιώθουμε πλέον εντονότερα. Τώρα μάλιστα με το πρόσχημα της κρίσης, απροκάλυπτα, σαδιστικά και ανάλγητα, βιώνουμε την αδικία περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Χορτάσαμε από λόγια ψεύτικα και τετριμμένα, πιστεύοντάς τους για πολλοστή φορά. Άραγε θα υπάρξει ποτέ βούληση από την πολιτεία για ηθική κάθαρση και πραγματική δικαιοσύνη; Εμείς θα επιμείνουμε στην ενότητα του λαού για κοινό συμφέρον, που είναι η απομόνωση αυτών που σφετερίζονται τις ανάγκες και τις αξίες από ιδιοτέλεια. Πρέπει να μονιάσουμε και να μην αλληλοσκοτωνόμαστε προς τέρψιν των ολίγων και πονηρών...
