Η Ευρώπη των ανθρώπων
Μέχρι χτες δεν ακουγόταν τίποτα. Επικρατούσε μια απόλυτη ηρεμία, θα 'λεγες άκρα του τάφου σιγή! Τη μονοτονία της ανέμελης ζωής μας διέκοπτε κατά διαστήματα το χτύπημα του τηλεφώνου. Συνήθως στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν κάποιος υπάλληλος τράπεζας ή πιστοδοτικού ιδρύματος, ο οποίος σχεδόν απλόχερα και παρακλητικά σου πρόσφερε κάποιο δάνειο. Δάνειο για σπίτι, για διακοπές, για ψώνια, για όλες τις φαντασιώσεις σου.
Σήμερα όλα αυτά έχουν αλλάξει. Το τηλέφωνο -αν χτυπήσει- ενέχει μήνυμα προειδοποίησης για τη δόση που δεν μπόρεσες εμπρόθεσμα να εξοφλήσεις, ή το ακίνητο που θα βγει στον πλειστηριασμό! Σήμερα δεν δουλεύεις κι' αν δουλεύεις δεν πληρώνεσαι! Απορείς και εξανίστασαι. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Ούτε να το διανοηθείς μπορείς. Άλλα σου είχαν τάξει και διαφορετική εικόνα είχες σχηματίσει στο μυαλό σου για την Ευρώπη. Κι όμως...
Από το «λεφτά υπάρχουν», που προσυπογράψαμε με την ψήφο μας, φτάσαμε στους διεφθαρμένους που τα καταχράστηκαν και στο απασφαλισμένο πιστόλι που μέχρι σήμερα μας πυροβολεί ανηλεώς και χωρίς σταματημό. Ακούμε να μιλούν ακόμη για μηχανισμούς σωτηρίας, που δεν πρόβλεψαν, ή για την προσήλωση στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς τους οποίους οι ίδιοι κατασκεύασαν, χρησιμοποιώντας πολλές φορές όρους χρηματοοικονομικούς, ανούσιους και ακαταλαβίστικους, που μοναδικό στόχο έχουν τη διαιώνιση στην εξουσία αυτών που δεν εργάστηκαν ποτέ, αυτών που πάντα -ζιζάνια όντας- απομυζούν τον μόχθο των εργαζομένων.
Κι εμείς, τι κάνουμε όλοι εμείς; Παρακολουθούμε έκπληκτοι και σαστισμένοι, ανίκανοι να αρθρώσουμε έστω μια λέξη. Βλέπουμε την αναλγησία, την απανθρωπιά και προσπερνάμε, υποτασσόμενοι στους αριθμούς, στα εργαλεία δηλαδή που φτιάχτηκαν για τη διευκόλυνση του ανθρώπου και τελικά αναγορεύτηκαν σε σκοπό της ζωής μας.
Και αυτοί, οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι; Σύμμαχοι, συνεταίροι να σου πετύχουν! Δεν έχασαν την ευκαιρία να μας δείξουν το δάχτυλο! Ζήλια; Απωθημένα; Παραπληροφόρηση; Τι να πεις...
Εμείς όμως δεν φανταστήκαμε έτσι την Ευρώπη. Την θεωρήσαμε σαν την δική μας κοινότητα, την ανθρώπινη οικογένεια του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης, της ευγενικής άμιλλας, της ανθρωπιάς και όχι των αριθμών, των τοκογλυφικών συμφερόντων ή του άκρατου ανταγωνισμού, που σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει αξίες και συναισθήματα. Τελικά, όπως αποδεικνύεται, κάναμε μέγα λάθος.
