Αναμνήσεις από τις απόκριες στο χωριό
Ξαφνικά οι φετινές απόκριες μου ξανάφεραν στο νου κάποιες παλιές, από καιρούς αραχνιασμένους, αναμνήσεις. Στην δεκαετία του '50 (όταν δεν είχαμε ακόμη ηλεκτρισμό, ήρθε πολλά χρόνια αργότερα), τότε που όλα ήταν πιο απλά και αυθόρμητα, που υπήρχε η γειτονιά, οι βεγγέρες τα βράδια γύρω από το τζάκι, που συνήθως κάπνιζε, τα χοιροσφάγια, τα ατελείωτα γλέντια, τα αγνά καλαμπούρια. Τότε που όλοι είμαστε μια συντροφιά, δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε και με την αλληλοβοήθεια πετυχαίναμε πολλά.
Δεν υπήρχε βλέπεις αυτό το κακό της συσσώρευσης αγαθών και αυτή η πλεονεξία που υπάρχει σήμερα. Όχι ότι όλοι είμαστε άγιοι τότε, αλλά αφ' ενός ότι το χρήμα δεν ήταν τόσο πολύ και αφ' ετέρου δεν υπήρχε αυτή η αφθονία υλικών αγαθών, μα και το χαζοκούτι που σε απομονώνει, η ζωή μας τότε ήταν γνήσια, ανθρώπινη και επιθυμητή, με οράματα και προσδοκίες.
Τα μασκαρέματα τις απόκριες, ήταν από τα έθιμα εκείνα, τα θορυβώδη και ομαδικά που συνήθως συμμετέχουν και οι παρακολουθούντες, δηλαδή όλοι. Θυμάμαι με νοσταλγία εκείνες τις απόκριες, που ντυνόμασταν μασκαράδες, και γυρίζαμε πόρτα-πόρτα όλο το χωριό. Ειδικά για μας τα παιδιά, ήταν μια ξεχωριστή γιορτή, γιατί μπορούσαμε να κάνουμε κάθε είδους σκανταλιές, χωρίς τιμωρία. Οι πιο μεγάλοι έφτιαχναν διάφορα πιο πολύπλοκα κατασκευάσματα, όπως δράκους να δαγκώνουν και όλοι μαζί συμμετείχαμε στην τρέλα του αποκριάτικου μασκαρέματος.
Τα φτωχικά εκείνα χρόνια στο αποκριάτικο ξεφάντωμα συμμετείχαμε όλοι, όπως άλλωστε και σε όποια άλλη εκδήλωση. Το μασκάρεμα ήταν και είναι ένα ωραίο έθιμο, που έσπαγε την μονοτονία της καθημερινότητας και του καθωσπρεπισμού. Επιτρέπονταν τα πάντα από άσεμνες κουβέντες πειράγματα, καλαμπούρια όπως και στο σημερινό καρναβάλι, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του σεβασμού και της αδελφοσύνης, ακόμη συνέβαιναν πολλά ευτράπελα, μέσα στο κέφι. Θυμάμαι μια φορά, όπως ήταν το φαγητό επάνω στην πυροστιά, στο τζάκι, κάποιος έριξε ένα παπούτσι μέσα στην κατσαρόλα και άλλα ...τέτοια, περισσότερο ή λιγότερο, άγρια αστεία. Εμείς οι πιτσιρικάδες, με μεγάλη προσμονή περιμέναμε και τις λιχουδιές εκείνων των ημερών, που ήταν ξεχωριστές γιατί γίνονταν μόνο τις απόκριες, δηλαδή τα αυγοκαλάμαρα και τις αυγόσουπες,ή το ρυζόγαλο που βέβαια δεν ήταν μόνο εκείνης της εποχής, αλλά εκεί δίπλα στο τζάκι είχε ξεχωριστή γλύκα.
Σήμερα μετά την ερήμωση των χωριών και της επαρχίας γενικότερα, τη σκυτάλη έχουν πάρει οι Δήμοι και συνεχίζουν, με φανερό πια επαγγελματισμό, σε πολλές περιπτώσεις έχουν γίνει μεγάλες ατραξιόν. Ευτυχώς γιατί αν δεν ήταν οι Δήμοι και οι διάφοροι Πολιτιστικοί Σύλλογοι πολλά από τα παραδοσιακά μας έθιμα θα είχαν χαθεί. Δεν έχουν βέβαια την ζωντάνια, την αμεσότητα και την ζεστασιά εκείνης της εποχής, αλλά καλύτερο από το τίποτα.
