Όνειρο απατηλό η Δημοκρατία
Η προεκλογική περίοδος εν όψει της 25ης του Γενάρη έχει ήδη ξεκινήσει στην πραγματικότητα από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση για επίσπευση της εκλογής του ΠτΔ. Είναι προφανές ότι το κυβερνητικό επιτελείο είχε διερευνήσει και γνώριζε πολύ καλά πως τα κουκιά δεν έφθαναν για την εκλογή Προέδρου, κάτι που ουσιαστικά σημαίνει δύο πράγματα: Είτε αναζητήθηκε μια αφορμή για την προσφυγή στις κάλπες με όσο γίνεται μικρότερο κόστος, είτε όλα βρίσκονται στο πλαίσιο ενός αριστοτεχνικού σχεδιασμού εξαπάτησης των πολιτών. Το δεύτερο σενάριο είναι και το πιθανότερο, μιας και στόχος είναι πάντοτε η ομαλή εναλλαγή στην εξουσία με τη λιγότερη δυνατή φθορά για τις κυβερνώσες δυνάμεις και κυρίως η διατήρηση ανέπαφου του δικομματικού συστήματος, πάνω στο οποίο, άλλωστε, στηρίζεται με ασφάλεια ολόκληρο το οικοδόμημα της εξουσίας.
Για τον λόγο αυτό, η κινδυνολογία βρισκόταν εδώ και αρκετό καιρό σε ημερήσια διάταξη. Τώρα όμως θα γευτούμε την απόλυτη πόλωση, προκειμένου να συσπειρωθούν οι οπαδοί αφενός και αφετέρου να συσκοτιστεί το τοπίο, ώστε κανένας πολίτης να μην καταλάβει για ποιο λόγο φτάσαμε ως εδώ, ή αν υπάρχει κάποια ευοίωνη προοπτική, που να φαντάζει έστω ως μια μικρή χαραμάδα φωτός. Η πόλωση βέβαια θα βλάψει τα μικρά κόμματα που βρίσκονται στις παρυφές των «κατεστημένων» και κατ' επέκταση την πολυφωνία, αλλά αυτό είναι κάτι που γίνεται από παλιά. Η εξουσία καταφέρνει πάντα, με έναν τρόπο δαιμονικό, να συντηρεί το παιχνίδι του δικομματισμού κι έτσι η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας παραμένει σε αιώνιο τέλμα, που μοιάζει στοιχειωμένο και ακλόνητο.
Όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα δεν έχουν καμιά σχέση με τα προβλήματα του Έλληνα και του ανθρώπου γενικότερα. Δεν είναι τίποτα άλλο από διεργασίες συμμετοχής και συνενοχής, κατά συνέπεια και συναίνεσης στο δίπολο εξουσίας, του οποίου ο ένας πόλος διαχρονικά και ειδικά για την Ελλάδα είναι η δεξιά! Εν τέλει, αυτό που η εξουσία πάντα επιδιώκει είναι να γίνουμε μέρος του προβλήματος, το οποίο μάλιστα εν προκειμένω είναι αποκλειστικά δικό της. Αν δούμε μάλιστα την τακτική που χρησιμοποίησαν από την αρχή αυτής της φτιαχτής κρίσης που βιώνουμε, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια θεατρική παράσταση ανασφάλειας, τρομοκράτησης και υποταγής.
Η προσπάθεια συσκότισης με τη δημιουργία τεχνητής πόλωσης καλά κρατεί για άλλη μια φορά και μάλιστα σε συνθήκες ακραίας εξαθλίωσης. Είναι προκλητικό, αλλά η φαυλότητα, η αναξιοπιστία, η αναξιοκρατία, η διαφθορά και η αδικία παίρνουν συγχωροχάρτι με το πρόσχημα -και πάλι- της κάθαρσης. Στην πραγματικότητα, αντιπαρατίθενται ίδιες πολιτικές με μοναδικό επιχείρημα την καλύτερη διαχείριση της φτώχειας των πολιτών. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, την οποία δυστυχώς πολλοί συμπολίτες μας θα αντιληφθούν, πέφτοντας πιθανόν από τα σύννεφα, αφότου ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ίσως δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά είναι μια εξόφθαλμη περίπτωση αντιπαράθεσης κομμάτων, με μοναδικό επιχείρημα την καλύτερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές! Στην πραγματικότητα, για άλλη μια φορά, ο λαός είναι εγκλωβισμένος και νικημένος από τα ίδια παμπάλαια επιχειρήματα. Ύστερα από τόσες αιματηρές προσπάθειες, η δημοκρατία παραμένει όνειρο απατηλό κι εμείς υποταγμένοι στην παραμυθία των εκπροσώπων. Για να δικαιωθεί τελικά ο Ρουσσώ, ο οποίος είχε πει ότι «από τη στιγμή που ένας λαός εκλέγει αντιπροσώπους, παύει να είναι ελεύθερος»…
