Το δώρο του καλού δασκάλου
Γιατί όλοι είχαμε κάποτε στο σχολείο, σε κάποια τάξη, σε κάποιο μάθημα από έναν δάσκαλο αληθινό.
Από εκείνους τους δασκάλους που είδαν τις ψυχές των μαθητών τους σε βάθος και τις αγκάλιασαν, από εκείνους τους δασκάλους που εκτός από μαθηματικά, φυσική, λατινικά ήθελα να διδάξουν στα παιδιά την αρετή της αλληλοβοήθειας, της αγάπης στο συνάνθρωπο, της προσφοράς.
Από εκείνους τους δασκάλους που μαθητές έκλαψαν μέσα στην αγκαλιά τους για αποτυχίες τους, που πολλές φορές μέσα στα δάκρυά τους τους πέρασαν ακόμα και για γονείς τους.
Εκείνους τους σπουδαίους παιδαγωγούς που δεν αντιμετώπισαν ποτέ τα παιδιά ως ία ευκαιρία για να βγάλουν παραπάνω χρήματα, αλλά ως μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικότητες, με σώμα και μυαλό που όφειλαν να προστατεύσουν. Που έκαναν τα πρόσωπά τους όταν τα είχαν πλημυρίσει τα δάκρυα με μία κουβέντα και μία αγκαλιά, σε ήλιους φωτεινούς.
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι στα σχολικά τους χρόνια -και αλλού βεβαίως- γνώρισαν τέτοιους ανθρώπους. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα -πρέπει να υπάρχουν.
Πρέπει να αντιληφθούμε, όλοι οι ενήλικες, ότι τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα και όχι από τις φωνές ή την επιβολή της τιμωρίας.
Πώς κάποιος περιμένει το παιδί να αποκτήσει σωστούς τρόπους συμπεριφοράς όταν ο γονιός ή ο δάσκαλος είναι απείθαρχος, κακότροπος, σκληρός, εγωιστής, βρώμικος, αλαζόνας;
Άρα, όλα ξεκινούν από το υγιές περιβάλλον και από τη συμπεριφορά και συνεργασία των γονιών και των δασκάλων.
Ας μάθουμε να δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην ποιότητα των ανθρώπων που διδάσκουν στα παιδιά μας, σε όποιο αντικείμενο γνώσης και αν ειδικεύονται.
Ο δρόμος της γνώσης και της βελτίωσης είναι δύσκολος, δεν τελειώνει ποτέ, αλλά αυτό ακριβώς είναι που δίνει αξία στην ανθρώπινη υπόστασή μας.
ΥΓ: Αφιερωμένο στους δασκάλους μου.
