Τα «θα» και η ζωή
Στα 21 μου χρόνια, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί φορτώνουμε τη ζωή μας με τόσα «θα». Όλη μας η ζωή είναι ένα συνεχές «θα».
«Θα σου τηλεφωνήσω», «θα πάμε για καφέ», «θα είμαι κοντά σου όταν με χρειαστείς», «θα σε σκέφτομαι», άπειρες υποσχέσεις στους άλλους, σε εμάς. Που τις περισσότερες φορές δεν υλοποιούνται, μένουν απλώς λόγια του αέρα, λόγια της στιγμής χωρίς κάποια σοβαρή υπόσταση.
Αυτή η στάση στη ζωή, πάντα με έβαζε σε σκέψεις: «γιατί τόσα θα», γιατί τόσα σχέδια για το μέλλον, τόσες υποσχέσεις σε άλλους, σε εμάς;
Θεωρώ ότι όλες αυτές οι υποσχέσεις λειτουργούν ως μία παρηγοριά, απέναντι σε μία ζωή που οι απαιτήσεις συνεχώς αυξάνονται, συνεχώς ζητούν από εμάς, συνέχεια, συνέχεια …το να δίνεις υποσχέσεις στους άλλους, το να λες «θα γίνω πλούσιος», κάνει τη ζωή πιο υποφερτή, σου δίνει την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν.
Είναι αυτή η απαραίτητη δόση αισιοδοξίας σε μία κουραστική, ανυπόφορη καθημερινότητα. Αυτός είναι ο λόγος που γεμίζουμε τη ζωή με υποσχέσεις θα, θα, θα, θα, θα, θα, θα…… θα που χάνονται μέσα στο ποτέ…
Υπάρχει όμως και ένας λόγος: Οι υποσχέσεις αγάπης σε αγαπημένα πρόσωπα, οι υποσχέσεις που δίνουμε πολλές φορές κρύβουν ή προσπαθούν να δικαιολογήσουν και την αδιαφορία μας απέναντι σε αυτούς. Δεν πειράζει που σε ξέχασα, «θα τα πούμε σύντομα από κοντά, τότε θα έχω χρόνο». Η αγάπη δεν στηρίζεται στο θα, αλλά στο τώρα.
Στη ζωή αυτή, είτε το πιστεύουμε είτε δεν το πιστεύουμε, γεννιόμαστε μόνοι, πορευόμαστε μόνοι και θα πεθάνουμε μόνοι. Όση αγάπη και να μας δίνουν, όσα «θα» και να μας υποσχεθούν, η επιλογή για το πώς θα ζήσουμε και το κλειδί της ευτυχίας ανήκει σε εμάς.
