Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους...
Σπασμένες καρδιές, λόγια που πληγώνουν σα μαχαίρι, δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μανιωδώς. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, ζυγίζεις συνεχώς τα πράγματα και δεν ξέρεις τι λάθος έκανες και χάθηκαν.
Τον καλύτερο εαυτό σου έδωσες, την αγάπη της καρδιάς σου την πολύτιμη, προσπάθησες όπως το κουμπί που τρέχει για να βρει και να ταιριάξει με τη δική του κουμπότρυπα.
Κάνεις προσθέσεις, διαιρέσεις, αφαιρέσεις, πώς θα ταιριάξεις, κάνεις εκπτώσεις στα θέλω και τον εαυτό σου. Στριμώχνεσαι σε λίγα λεπτά προσοχής, επειδή φοβάσαι να παραδεχτείς ότι δεν ταιριάζεις με τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους αυτούς.
Μην καπνίζεις άλλα τσιγάρα, μη μιλάς σε τοίχους κενούς προσπαθώντας να βρεις απαντήσεις. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, πώς να το κάνουμε;
Δεν αξίζει να χαραμίζουμε αυτό που είμαστε για να αρέσουμε σε κάποιον, δεν αξίζει σε κανέναν κάλπικη και επιτηδευμένη αγάπη.
Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους, δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους και να αποκτήσουμε μία όμορφη γειτνίαση. Και το βλέπεις, το καταλαβαίνεις, το νοιώθεις.
Όταν ο άλλος βιάζεται να σε ξεπετάξει, προσπερνώντας σε βιαστικά. Δε σε θέλει λοιπόν, άνθρωπέ μου.
Δεν έχεις τίποτα στραβό εσύ, ο άλλος απλώς δεν κόλλησε. Δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους, δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους.
Στη ζωή μου έμαθα να φοβάμαι τα άτομα εκείνα που τα πάνε καλά με όλους. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι και οι ύπουλοι, οι πιο επικίνδυνοι.
Μην αργοσβήνεις λίγο λίγο και χτυπιέσαι… κανένας δε θέλει τις ξεπέτες και τα λίγα. Ή το πολύ ή το καθόλου. Έφυγες για εκείνους που θα σε θέλουν…
