Ελλάδα 2017: Να πιστεύω ή να σκέπτομαι;
- Φιλία Τούντα
- PLUS
Βρισκόμαστε στη χώρα της πίστης. Όπου ξάφνου το πιστεύω αντικατέστησε τη σκέψη. Νέα σημασία απέκτησε πλέον το «πιστεύω». Πιστεύω=ναρκώνομαι - Πιστεύω=χειραγωγούμαι - Πιστεύω=παραμυθιάζομαι - Πιστεύω=εθελοτυφλώ.
Η διαφορά είναι η πληροφορία. Βλέπετε έτσι εξελίσσονται όλα τα ανθρώπινα συστήματα. Διαφορετικά συρρικνώνονται και αποβιώνουν. Το σύστημα τροφοδοτείται από το περιβάλλον, με κανάλια που δίνουν και παίρνουν έτσι ώστε να αφομοιώνουν καινούρια στοιχεία. Μιλάμε και γράφουμε όχι για να επιβληθούμε αλλά για να ελέγξουμε αν αυτό που λέμε έχει αξία. Όταν γράφουμε λοιπόν δεν εκφέρουμε δημόσιο λόγο, αλλοίμονο αν διακατεχόμασταν από την μεγάλη ιδέα της αδιάλλακτης αλήθειας. Χρέος μας είναι να είναι ο λόγος μας στέρεος, ερωτηματικός και έτοιμος να προκαλέσει μεταβολισμό νοημάτων, ιδεών, κτλ.
Κατάντησε ο στοχασμός μια τυπική σχεδόν αδιάφορη διεργασία. Όμως σκοπός του στοχασμού είναι να συγκρίνει, να κρίνει… Όχι να σπρώχνει τον άνθρωπο στον αναπαυτικό καναπέ της σιγουριάς, αλλά στα όρια και στην υπέρβαση. Όχι να τον τοποθετεί σ’ ένα σφραγισμένο στερεότυπο σύστημα σκέψης, αλλά να τον πλάθει ως σκεπτόμενο με μια μικρή ροπή προς την αβεβαιότητα και την αοριστία. Έχει χρέος να είναι λόγος αντιληπτός και ανοιχτός έτσι ώστε να είναι αποδοτικός για διάλογο και επικοινωνία. Δίχως άβατα και όρια. Δίχως δογματικότητα. Για μια καινούρια, φρέσκια στρατηγική γνώσης. Καθώς όταν η θεωρία εθελοτυφλεί μπροστά στην πραγματικότητα μετατρέπεται σε δοξασία και η δοξασία με τη σειρά της γίνεται οχυρό θεμελιωμένο όχι στη σκέψη μα στην πίστη. Η πίστη πρέπει να ενισχύεται από τη σκέψη. Επικρατεί τα τελευταία χρόνια μια τάση μηδενισμού της σκέψης, ένα απαγορευμένο προϊόν η «ελεύθερη σκέψη». Δώστε μια ευκαιρία στη σκέψη και ας παραγκωνίζει κάποιες φορές την πίστη. Ο άνθρωπος οφείλει να χρησιμοποιεί τον νου, ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ και όχι για να είναι πιστός και να παραμυθιάζεται.
Η πιο γνώστη φιλοσοφική διατύπωση του γνωστού με το εξελληνισμένο του όνομα, Καρτέσιος, είναι το «cogito ergo sum», «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω».... Δυστυχώς όμως σε τούτη τη χώρα της πίστης, η σκέψη πλέον έχει ταφεί και πάνω στη ταφόπλακα έχει χαραχτεί «ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΡΑ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ».
