Κοιτώντας στον καθρέφτη…
Ξύπνησα σήμερα το πρωί και βιαστικά έριξα μία ματιά στον καθρέφτη.
Κοίταξα ένα καθαρό πρόσωπο, μάτια λίγο κόκκινα από το κλάμα, μαλλιά λίγο ανακατεμένα από τις πολλές ώρες ύπνου.
Παρατήρησα πως το χαμόγελό μου βρισκόταν ακόμα εκεί, παρά το γεγονός πως για λίγες ημέρες το είχα ξεχάσει.
Κοίταξα στον καθρέφτη και είδα ένα πρόσωπο καθαρό που μπορούσε να γίνει ακόμα ομορφότερο.
Είδα δύο μάτια που μέσα στα δάκρυά τους έκρυβαν μία αλήθεια.
Είδα δύο χέρια που μπορούν να εργαστούν σκληρά και να σχηματίσουν μία δυνατή αγκαλιά, ένα σώμα δυνατό που μπορεί να αντέξει περισσότερα από όσο πιστεύει.
Είδα τα πόδια μου που τα είχα καθηλώσει σε ένα κρεβάτι για ημέρες και σκέφτηκα πως μπορούν να τρέξουν και να δουλέψουν και να προχωρήσουν μέσα στους καινούργιους δρόμους που ήμουν έτοιμη να διαβώ.
Εκείνη την ημέρα κοίταξα βαθιά μέσα σε εκείνο τον καθρέφτη που είχε σκόνες και φθορές από το πέρασμα του χρόνου.
Και όμως, μπόρεσα να κοιτάξω καθαρά και να δω τα πράγματα ξάστερα.
Είδα, για πρώτη φορά, τον άνθρωπο που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μου. Εμένα.
