Άνθρωπος μόνος σε ένα νησί…
Σε ένα νησί απόμερο, ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος σαν άλλος Ροβινσώνας Κρούσος. Είχε συνηθίσει να ζει πια μόνος, αποξενωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Είχε μάθει πια με τα χρόνια να καλύπτει μόνος τις βασικές του ανάγκες, εξοικειώνοντας και πολλά άγρια ζώα που είχε συναντήσει και τον βοηθούσαν στις δύσκολες χειρωνακτικές εργασίες.
Ο ίδιος είχε πλέον συνηθίσει στη μοναξιά, είχε αποσυρθεί τόσο πολύ από κάθε ανθρώπινη επαφή όπου πια δεν αισθανόταν την έλλειψη άλλων ανθρώπων γύρω του. Απλώς ένοιωσε την ανάγκη να σπάσει αυτή η μονοτονία γύρω του, φωνάζοντας δυνατά και ρίχνοντας μπουκάλια με γράμματα στη θάλασσα.
Σε ένα καράβι κάποτε μπήκε και αυτός που η οργή της θάλασσας το χτύπησε. Και ενώ οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες πνίγηκαν, εκείνος κατάφερε να κολυμπήσει μέχρι ενός σημείου και μετά να ξεραστεί λιπόθυμος σε ένα έρημο νησί.
Όμως, θα ήθελε να μάθει κάποτε τι άλλο υπάρχει πέρα από εκείνο το μικρό νησί που διέμενε. Σκέφτηκε να πάρει ένα μπουκάλι, να ρίξει μέσα χαλίκια και ένα μήνυμα που θα σκάλιζε επάνω σε ένα ξύλο και να το αφήσει ελεύθερο στη θάλασσα.
Ίσως κάποιος να απαντούσε κάποτε…
Θα ταξίδευαν τα λόγια του μέσα στη θάλασσα και, ποιος ξέρει; Ίσως κάποιος τα διάβαζε και έψαχνε τα ίχνη του.
Αλλά εκείνος, όποια και να ήταν η κατάληξη αυτού του μπουκαλιού, είχε συνηθίσει στη μοναξιά του. Του άρεσε πια να μένει εκεί, στο καλύβι του και να μαζεύει ξύλα για να ανάψει φωτιά.
Ήταν ένας άνθρωπος μόνος σε ένα νησί…
