Όχι άλλο ημιμόνιμο!

5 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 5.00 (19 Ψήφοι)

Όχι άλλο ημιμόνιμο!

Πόσο ωραία μπορεί να είναι η μέρα σου, όταν σε ξυπνάει το «μπιπ» από το μέιλ και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι η φράση: «Έκανες πανάδα»;

Πλησιάζει το καλοκαίρι, χάσε κιλά, αγόρασε αντιηλιακά. Τελειώνει το καλοκαίρι, έκανες πανάδες, βάλε αλοιφές…Δε θα πάρω, ευχαριστώ.

Ακόμη χειρότερο ένα δεύτερο μπιπ, μήνυμα από την αδερφή μου: «Μην ξεχάσεις το προγραμματισμένο ραντεβού των 4. Με αγάπη...»

Ωχ, αυτό το είχα ξεχάσει. Η αδερφή μου μού είχε κλείσει την προηγούμενη μέρα (χωρίς να με ρωτήσει) ένα πεντικιούρ ημιμόνιμο, δώρο για τα γενέθλιά μου. Ενώ όμως μια άλλη φυσιολογική γυναίκα θα χαιρόταν, εγώ της θύμωσα και της ζήτησα να το ακυρώσει. Αφού όμως άρχισε τα «Είναι δώρο, θα παρεξηγηθώ» και η κόρη μου ούρλιαζε «Πάρε και μένα μαζί σου», ενέδωσα... Αν οι μανικιουρίστες περίμεναν να βγάλουν το ψωμί τους από άτομα σαν εμένα, θα έκλειναν τις επιχειρήσεις τους. Με κουράζουν όλα αυτά και τα βαριέμαι και όταν λέω σε φίλες μου ότι έχω φτιάξει τα νύχια μου σε επαγγελματία μία φορά (στο γάμο μου) μένουν με το στόμα ανοιχτό. Αυτή θα ήταν λοιπόν η δεύτερη και τελευταία φορά.

- Μαμάααα! Άργησες να ξυπνήσεις...!

Φτιάξε πρωινό ο ένας, εγώ θέλω σκέτο γάλα ο άλλος, πώς να μη με πιάσει πονοκέφαλος; Και μετά από ένα τέταρτο διαπραγματεύσεων καταλήγουμε στο ότι τελικά θέλουμε δημητριακά που έχουν τελειώσει και μαμά πρέπει να πας στο σούπερ μάρκετ... Ντύσιμο και έξω από το σπίτι...

Στο δρόμο βρήκα μια γνωστή και μιλήσαμε για λίγο. Εκείνη την ώρα πέρασε ένας γείτονάς της και της είπε ότι τρέχει και δε φτάνει, γιατί έχει να πληρώσει πολλούς λογαριασμούς. Όταν αυτή τον ρώτησε γιατί δεν πάει η γυναίκα του που δεν δουλεύει, αυτός απάντησε:

- Είσαι καλά; Εσείς οι γυναίκες πάτε κομμωτήριο για να φτιάξετε νύχια και κάνετε δυο μέρες να συνέλθετε από την κούραση! χα χα!

Χα, χα, πολύ αστείο, σκέφτηκα κι εγώ από μέσα μου... Τα νεύρα μου πρωί πρωί. Κι εδώ έρχονται πάλι στο προσκήνιο τα νύχια.

Στο σούπερ μάρκετ συνέβησαν τα εξής περίεργα: Εκεί που διάλεγα δημητριακά, μια κοπέλα έλεγε σε μία άλλη ότι πάει σε σπίτια και φτιάχνει νύχια (άντε πάλι...) και μέσα σε δύο λεπτά μαζεύτηκαν τρεις τέσσερις γυναίκες-υπάλληλοι γύρω της και ρωτούσαν τιμές, ζητούσαν κάρτες κτλ... Κοιτάζοντας τα δημητριακά και βρίζοντας τα πτυχία μου ένιωσα μια ανατριχίλα... Και μετά άλλη μία, κι άλλη μία... Και είδα τα δημητριακά με τη μαϊμουδίτσα να δονούνται και να πέφτουν μπροστά στα πόδια μου... Τα πάντα χόρευαν, στάντ, προϊόντα, και πράγματα σωριάζονταν στο πάτωμα... Προχώρησα προς τα ψυγεία που ήταν πιο ανοιχτός ο χώρος, κοίταξα τους υπαλλήλους και είπα: «Γίνεται σεισμός»! Τι γελοία αντίδραση τώρα που το σκέφτομαι... σιγά το νέο...

Αφού πήρα τηλέφωνο στα παιδιά για να κατέβουν στην αυλή και να με περιμένουν και αφού πλήρωσα άρον άρον, έφυγα. Η ταραχή όμως που ένιωθα διατηρήθηκε... Είχα υπερένταση... Ο σεισμός ήταν 5,2 ρίχτερ και είχα όλη μέρα ανασφάλεια.

Δε μου έφταναν τα μέιλ με πανάδες και ο σεισμός... είχα και το πεντικιούρ... «Μισή ώρα είναι, θα περάσει» έλεγα στον εαυτό μου. Όταν όμως μπήκα στον χώρο, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, ασφυξία και κλειστοφοβία. Σε ένα χώρο μακρόστενο και πολύ μικρό υπήρχαν δέκα άτομα, και δύο εμείς, δώδεκα.... Τα πρώτα δευτερόλεπτα άρχισα να σκέφτομαι τι δικαιολογία να πω, ώστε να φύγω. Τελικά είπα «Σύνελθε και μείνε, ανόητη». Είχε δύο καναπέδες στα αριστερά με μόνο μία μικρούτσικη θέση, όπου και έκατσα με την κόρη μου αγκαλιά. Στα δεξιά ήταν τρεις γυναίκες καθισμένες ψηλά με τα πόδια τεντωμένα προς τα κάτω μπροστά στα μούτρα των τριών υπαλλήλων. Οι δεύτερες, έτριβαν, έβαφαν κτλ και όλες μαζί γελούσαν, γνωρίζονταν φυσικά με τα μικρά τους ονόματα και συζητούσαν για το τι φαγητό είχαν φτιάξει και για το σε ποιον γάμο είχαν να πάνε το ΣΚ!

Ένιωσα άβολα και χαζή. Όταν ήρθε η σειρά μου μετά από μισή ώρα (!!) μίλησα ελάχιστα και αμέσως πείστηκα να μην κάνω ημιμόνιμο, αλλά απλό. Το ημιμόνιμο δεν αξίζει στα πόδια, το μάθαμε κι αυτό. «Γιατί άλλωστε να δώσεις 25 ευρώ; Δε θέλω εγώ να βγάλω 10 ευρώ παραπάνω»; Όλη την ώρα (γύρω στα είκοσι λεπτά) το τηλέφωνο χτυπούσε ακατάπαυστα και η κα Μαρία έκλεινε ραντεβού ή όχι («Έχω δουλειά! Πού να σε βάλω; Από Δευτέρα, αγάπη μου!») κι εγώ σκεφτόμουν ότι η κα Μαρία θα βγάλει 15 ευρώ από μένα σε 20 λεπτά, και 15 (ή 25 αν κάνει ημιμόνιμο) από την δίπλα και 15 (ή 25) από την παραδίπλα κτλ και ότι είμαι χαζή, γιατί για μια ώρα μαθήματος -όπου μιλάς ακατάπαυστα 60 λεπτά- για κανέναν λόγο και κανείς δε δίνει με τόση ευκολία τόσα χρήματα... Είναι άλλωστε και η κρίση...

Έφυγα απογοητευμένη από τον εαυτό μου, αλλά προσπάθησα να το δω σαν μια σουρεαλιστική εμπειρία. Στο κάτω κάτω ρε φίλε δε θα νιώσω και τύψεις που κάτι δε μου αρέσει!! Η δε κόρη μου είχε εντυπωσιαστεί και περίμενε πώς και πώς να πάμε σπίτι, για να βάψει τα νύχια στις κούκλες της.

Δεν έγινε άλλος μεγάλος σεισμός. Η μέρα κύλησε ήρεμα. Το βραδάκι αφού μ’ αυτά και μ’ αυτά ο πονοκέφαλος δυνάμωνε, πήγα στο φαρμακείο, γιατί έπρεπε να πάρω κάτι δυνατό...

Κι εκεί «μπήκε το κερασάκι στην τούρτα». Αφού πήρα τα απαραίτητα και πλήρωσα, μου λέει η φαρμακοποιός:

- Έχουμε προσφορά 30% στις κρέμες.

Και ακολούθησε η τρομερή ερώτηση:

- Τι κρέμα ημέρας χρησιμοποιείτε;
(Τώρα επισήμως αισθάνθηκα ότι ζω ένα δράμα... Δε μπορούσα να σκεφτώ ούτε καν μια μάρκα να πω στα ψέματα).
- Ε, βασικά..., δεν χρησιμοποιώ...

Χαμογέλασε αποδοκιμαστικά. Άρχισε να μου λέει κατεβατό τις προσφορές για κρέμες ημέρας, νυχτός, ούτε που άκουγα. Περίμενα να τελειώσει, να πω ευχαριστώ και να φύγω...

Τελικά, θύμωσα με εμένα που «καλά να πάθω», αφού με αφήνω να νιώθω άσχημα για ανοησίες. Το βασικό δεν είναι να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας ικανοποιούν; Να μην καταπιέζουμε τον εαυτό μας και να μην πιεζόμαστε γενικότερα; Γιατί πέφτουμε στην παγίδα να νιώθουμε τύψεις όταν δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι που δε μας αρέσει ή δε μας ικανοποιεί; Πρέπει να το κάνουμε μόνο επειδή το κάνουν και οι άλλοι ή οι άλλες στην προκειμένη περίπτωση;

Sorry, αλλά προτιμώ να περάσω ένα πρωινό γράφοντας ένα άρθρο που ξεκινάει από μια πανάδα και καταλήγει σε νύχια κάνοντας πέρασμα από έναν σεισμό, παρά να περιμένω σε ένα “nails studio” να έρθει η σειρά μου...

Νατάσα Δανιήλ

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα στις 25/7/79. Από τα 18 ως τα 23 μου έζησα στη Θεσ/κη, όπου σπούδασα Ιστορία και αρχαιολογία στο Α.Π.Θ. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ (Σπουδές στην Εκπαίδευση). Από το 2003 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα ως φιλόλογος. Έχω μια κόρη κι έναν γιο.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.