Κάτι καινούριο ξεκινάει… από το παρελθόν
- Μιχαήλ Αγγελίνος
- PLUS
Ήταν καλοκαίρι του 2011 όταν ο Παναθηναϊκός βίωνε μια μεγάλη διοικητική αβεβαιότητα, ίσως την πιο δύσκολη φάση στη σύγχρονη ιστορία του. Επτά χρόνια αργότερα, με τις διοικητικές αναταραχές να έχουν επεκταθεί, η ομάδα -ή καλύτερα μια παρέα παιδιών με ίσως το μικρότερο Μ.Ο. ηλικίας ποδοσφαιριστών από ποτέ- είναι όχι μόνο ΕΔΩ για να μας κάνει να ξεχάσουμε τη ρουτίνα των οικονομικών προβλημάτων και των δυσμενών διοικητικών εξελίξεων, αλλά για να προσφέρει στον κόσμο που ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια τους «πράσινους», θέαμα και πραγματικό ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.
Πρόκειται για μια ομάδα που «σκάει» τον αντίπαλο, ειδικά στα παιχνίδια του δευτέρου ημιχρόνου, με ασφυχτικό πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, αλλά και με ωραία κυκλοφορίας της μπάλας, αρχίζοντας να θυμίζει κάτι από τον Παναθηναϊκό του 1996 επί Ρότσα. Αυτός ο Παναθηναϊκός είναι φυσικά του Γιώργου Δώνη. Ενός προπονητή ο οποίος υπήρξε μέλος της τότε ομάδας-θρύλου, που λίγο έλειψε από το να προκριθεί στον τελικό του Champions League έναντι του πανίσχυρου εκείνη την εποχή Άγιαξ. Μια ομάδα που θυμίζει το χρυσό παρελθόν που δημιούργησε ο Βαζέχα, ο Δώνης, ο Γ.Χ Γεωργιάδης, ο Ουζουνίδης, οι οποίοι ήταν όλοι μέλη και σημαντικά στελέχη της τότε πανίσχυρης ομάδας εντός και εκτός των συνόρων.
Είναι βέβαιο ότι θα έρθουν και δύσκολες στιγμές μαζί με τις απώλειες που μπορεί να σημαδέψουν μια ήττα σε ένα παιχνίδι. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Το ταμείο γίνεται το Μάιο, για κάθε ομάδα. Αλλά ο φετινός Παναθηναϊκός δεν βγάζει μόνο υγεία, σου δίνει και την αίσθηση ότι θα μπει μέσα στο γήπεδο και θα «φάει» τον αντίπαλο ακόμα και μέσα στην έδρα του. Ναι, ο φετινός Παναθηναϊκός μοιάζει να μην καταλαβαίνει ούτε από έδρες!
ΥΓ: Χθες πραγματικά, ο κάθε φίλαθλος του Παναθηναϊκού έζησε ένα όμορφο συναίσθημα, μια όμορφη στιγμή βγαλμένη από το παρελθόν της ομάδας. Κάπως έτσι το βίωσα κι εγώ, όταν άκουσα τη μυθική, μεθυστική φωνή του Γιάννη Καραλή στην περιγραφή του αγώνα. Ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου, ίσως ενός από τους καλύτερους στο χώρο του. Μια ξεχωριστή φωνή, που δέσποζε στις αρχές δεκαετίας του ‘90 στους αγώνες του «τριφυλλιού» και μας ομόρφαινε τις Κυριακές. Ε, λοιπόν η στιγμή της επιστροφής έφτασε και ήταν «μαγική».
