Γιατί είμαστε τσιγκούνηδες στο μπράβο;
Θεωρώ πως ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά μας ως κοινωνία, είναι αυτή η δυσανεξία που έχουμε με την επιτυχία και τη χαρά του άλλου. Είμαστε τσιγκούνηδες στο μπράβο, πάντοτε ψάχνουμε να πούμε το κακό, να τονίσουμε την έλλειψη, να χαρούμε με την αδυναμία. Ποτέ δε θα πούμε ένα μπράβο με όλη μας την καρδιά στον άλλο, τις περισσότερες φορές μάλιστα θα ξινίσουμε και θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ως κάτι λιγότερο σημαντικό αυτό που έχει καταφέρει.
Τις περισσότερες φορές προσπαθούμε, μάλιστα, να καλύψουμε αυτή μας την απροθυμία ντύνοντάς την και παρουσιάζοντάς την ως μία ανθρωπιστική διάθεση ώστε ο άλλος να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερος. Με φράσεις τύπου «σου τα λέω αυτά για το καλό σου», «προσπαθώ να είμαι ένας ωμός ρεαλιστής», «καλό το πτυχίο που πήρες, αλλά δε θα σου ανοίξει κανένα δρόμο», στην ουσία, κρύβουμε το πόσο μας δηλητηριάζει, το πόσο μας ενοχλεί η επιτυχία και η χαρά του άλλου. Κρυμμένοι πίσω από τα δήθεν ανθρωπιστικά μας κίνητρα, μας χαροποιεί που καταφέραμε να πληγώσουμε τον άλλον, που δεν τον αφήσαμε να χαρεί πραγματικά.
Γιατί τόση τσιγκουνιά στο μπράβο, γιατί τόση πνευματική αδράνεια, τόσο κρυφά ξεσπάσματα κακίας; Μας αρέσει να μειώνουμε τους άλλους επειδή ενδόμυχα εμείς θα παρουσιαστούμε ξανά σοφότεροι, εξυπνότεροι, ωραιότεροι ή ως εκείνοι που κρατάνε όλα τα μυστικά της σοφίας στα χέρια τους;
Πολλοί άνθρωποι βολεμένοι και στριμωγμένοι σε μία δήθεν ικανοποιητική ζωή για τα μάτια της κοινωνίας αλλά όχι για εκείνους, δεν τους αρέσει να βλέπουν πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω τους, κοντά τους, που αγωνίζονται για αυτό που πραγματικά θέλουν, που δε στριμώχνουν διαρκώς τον εαυτό τους για να χωρέσουν στα παπούτσια και τις επιθυμίες των άλλων. Και αυτό είναι κάτι το οποίο πειράζει πολλούς. Δυστυχώς, άνθρωποι γύρω μας προσπαθούν να σβήσουν το φως που άλλοι άνθρωποι εκπέμπουν γύρω τους.
Αυτή η διχόνοια, αυτή η κακία, πόσο πίσω μας πηγαίνει, άραγε, ως ανθρώπους και ως κοινωνία! Αντί να είμαστε πρόθυμοι να συνδράμουμε, να συμμετέχουμε, να χαρούμε ολόψυχα για τον άλλο, πέφτουμε να τον φάμε, προσπαθούμε να βρούμε το οτιδήποτε είναι αρνητικό, να το υπερτονίσουμε και να πατήσουμε επάνω του, σε μία προσπάθεια εμείς να φανούμε ξανά οι ανώτεροι. Αυτή μας η πενία, αυτή μας η κακία που σερβίρεται με πρόφαση την υποτιθέμενη αγάπη μας για τη βελτίωση του άλλου, πόσο διχάζει και μας χωρίζει! Αντί να είμαστε μονοιασμένοι και μία γροθιά, προσπαθούμε να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλον.
Αν μάθουμε, πραγματικά, να χαιρόμαστε ολόψυχα για τη χαρά του άλλου, τότε είναι βέβαιο πως η κοινωνία μας θα γνωρίσει καλύτερες ημέρες.
