Ο περιεργο-μαγνήτης μου και η υπερφόρτωση εγκεφάλου!

5 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 5.00 (24 Ψήφοι)

Ο περιεργο-μαγνήτης μου και η υπερφόρτωση εγκεφάλου!

Τα περίεργα γεγονότα είναι στην καθημερινότητα όλων ή κάποιοι έχουμε πάνω μας έναν περιεργο-μαγνήτη, που τραβάει περίεργα άτομα και περίεργες καταστάσεις; Ή μήπως και τα δύο; Αν αυτός ο μαγνήτης υπάρχει, εγώ τον έχω 100%.

Για πρώτη φορά μου έτυχε όταν ήμουν στην Αθήνα και δούλευα με stage στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε μας είχαν στείλει εθελοντές που έπρεπε να τους εκπαιδεύσουμε για τις ημέρες των αγώνων. Εγώ λοιπόν ανέλαβα τον Κ., ο οποίος -την πρώτη μέρα που έπρεπε να μπούμε στην εγκατάσταση της Άρσης Βαρών στη Νίκαια και να τον ξεναγήσω- με ρώτησε: «Περνάμε από μαγνητική πύλη»; «Ναι», του λέω εγώ «και τα πράγματά μας από μηχάνημα, όπως εκείνο που έχει στα αεροδρόμια». «Ωχ», μου λέει, «Υπάρχει πρόβλημα». «Τι πρόβλημα;» λέω κι εγώ. «Ε, να! Ήρθα κατευθείαν από τη δουλειά -δουλεύω σεκιουριτάς σε νυχτερινό μαγαζί- και έχω μαζί μου όπλο στο τσαντάκι». «Τιιιι;;;». Μια ταραχή την έπαθα. Αφού έψαχνε σε κάτι χορτάρια να κρύψει το όπλο, αλλά τελικά δεν βρήκε πού να το βάλει κι εγώ σκεφτόμουν «Αυτό ΔΕΝ το ζω», πήγε και πέρασε την πύλη και ήθελε να με πείσει ότι τελικά το τσαντάκι του πέρασε τον έλεγχο κι ας είχε μέσα το όπλο. «Με δουλεύεις;» του είπα «Δείξε μου το όπλο. Δε σε πιστεύω»! Κι εκείνος πήγε υποτίθεται να ανοίξει το τσαντάκι, αλλά κοίταξε δεξιά-αριστερά και είπε: «Ωχ, μας παρακολουθούν, έχει κάμερες, άστο». Το πρόβλημα λύθηκε με ένα τηλέφωνο στον Βαγγέλη που δουλεύαμε μαζί. «Είναι θεότρελος, θα έρχεται στη δική σου βάρδια». Το ότι ο Κ. μου έλεγε ότι μιλάει 7 ξένες γλώσσες και έκανε πως μιλούσε στο κινητό κινέζικα, το προσπερνάω.

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη το 2009, όταν πήγαινα Σαββατοκύριακα στις συναντήσεις για το μεταπτυχιακό στη Θεσ/κη μία φορά το μήνα. Εκεί γνώρισα τον Φ. που, επειδή ήταν από την Καρδίτσα, είχα την ατυχία να μου κάνει παρέα δύο ώρες στο ΚΤΕΛ περιμένοντας το λεωφορείο. Ο Φ. προσπαθούσε να με πείσει ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας δεν υπάρχει. Ότι είναι μια εικονική πραγματικότητα και ότι τον πραγματικό κόσμο τον βλέπουν μόνο κάποιοι χαρισματικοί, όπως ο ίδιος. Αφού μου ξεφούρνισε ένα μάτσο φιλοσοφίες του Πλάτωνα και κάποιων άλλων φιλοσόφων -που πίστευε σαν Ευαγγέλιο- μου πρότεινε να διακόψω το μεταπτυχιακό, γιατί μόλις είχα γεννήσει και δε θα μπορούσα να συνδυάσω οικογένεια και σπουδές. Πόσο σεξιστικό! Το αποκορύφωμα δε ήταν όταν μου είπε ότι έχει την ικανότητα να θεραπεύει αρρώστιες με τα χέρια του... «Θεέ μου, που τους βρίσκω όλους τους περίεργους»; σκεφτόμουν. Τις επόμενες φορές τον απέφυγα διακριτικά...

Από τότε δε σταμάτησε ποτέ. Η καθημερινότητά μου ήταν και είναι γεμάτη από περίεργα συμβάντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωθα ότι  «Ζω ένα δράμα»! Είχα μαθητή που με τη δικαιολογία ότι θέλει να γίνει παπάς και να ζει ασκητικά, δεν πλενόταν (παρά μόνο με νερό κάθε 15 μέρες) και δεν έτρωγε, παρά μόνο για να επιβιώσει. Μια μέρα σχολιάζοντας ένα έργο του Παπαδιαμάντη, όπου ο πατέρας είχε εξωσυζυγική σχέση και παιδιά εκτός γάμου και η νόμιμη γυναίκα μεγάλωνε και τα ξένα παιδιά και υπέμενε την κατάσταση, επέμενε ότι έτσι ήταν το σωστό, γιατί ήταν σωστή χριστιανή, και με είχε βγάλει από τα ρούχα μου!! Αυτά είναι από τα πιο χοντρά, έχουν υπάρξει όμως και άπειρα άλλα. Και πάντα αναρωτιέμαι αν συμβαίνουν μόνο σε μένα ή αν εγώ το προκαλώ. Τελικά, πολύ περίεργος ο κόσμος που ζούμε...

Ο Λ. μου είπε χθες ότι είμαστε παιδιά του Τσέρνομπιλ και δεν είμαστε φυσιολογικοί. Το ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί (συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου) είναι γεγονός! Άλλος παθαίνει κρίσεις πανικού, άλλος έχει μικροβιοφοβία, άλλος αγοραφοβία. Μια μικρή αγοραφοβία νομίζω ότι έχω κι εγώ, γιατί κάθε φορά που έχει ουρά στην Τράπεζα με πιάνει ταραχή και αρχίζει να καίγεται το κεφάλι μου. Νιώθω όπως δείχνει στα κινούμενα σχέδια τον ήρωα να κοκκινίζει σιγά σιγά από το λαιμό και πάνω. Σα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Στις δε συζητήσεις με τις φίλες μου βλέπω ότι όλες έχουμε θέματα. Άλλη πετάει τα στρώματα, γιατί δεν καθαρίζουν από τα μικρόβια, άλλη καθαρίζει με εμμονή τα σοβατεπί, άλλη τρίβει τοίχους μανιωδώς, άλλη σιδερώνει μέχρι και τις κάλτσες, άλλη τελειώνει 5 λίτρα χλωρίνη την εβδομάδα. Τι έχουμε πάθει; Φταίει η διατροφή, η διαφήμιση, το διαδίκτυο, το Τσέρνομπιλ; Μήπως έχουμε όλοι μία δόση τρέλας; Μήπως τελικά είναι φυσιολογικό;

Και τέλος είναι και το Αλτσχάιμερ. Μερικές φορές ανησυχώ. Ξεχνάω μία στο τόσο τα κλειδιά στο σπίτι, κάτι το οποίο παλιά δεν έκανα. Χθες είχα στο αυτοκίνητο τα παιδιά μου και μια φίλη τους και έπρεπε να αφήσω τον Κων/νο στη γιαγιά, τα κορίτσια στα αγγλικά και να πάω για μάθημα. Προσπέρασα το σπίτι της γιαγιάς και συνέχισα. «Μαμά, είδα τη γιαγιά κάτω από το σπίτι της. Δεν την είδες;» είπε ο Κων/νος. «Ντριν», καμπανάκι. Αρχίζω να το χάνω; Ή υπερφόρτωση εγκεφάλου; Ελπίζω το νούμερο 2. Στην οφθαλμίατρο το απόγευμα φεύγοντας ρώτησα «Το πήρα το βιβλιάριο»; Και ήταν ήδη στην τσάντα μου.

Τελικά, όλοι έχουμε τα θεματάκια μας, αλλά έχει και την πλάκα του. Τουλάχιστον βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος και παρηγοριέσαι. Γονείς ξεχνούν να πάρουν τα παιδιά από το σχολείο και λες «οκ, υπάρχουν και χειρότερα». Ο υπερφορτωμένος εγκέφαλος και η κάθε είδους εμμονή είναι μόδα! It’s a “mad world”, όπως λέει το υπέροχο τραγούδι (του Gary Jules). Ή μήπως θα ταίριαζε καλύτερα στον καθένα μας το επίσης υπέροχο “I’m a creep, I’m a weirdo” (των Radiohead); «Τι κάνω εδώ; Δεν ανήκω εδώ». Έχουμε περιεργο-μαγνήτη ή είμαστε τελικά και οι ίδιοι περίεργοι, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο; Ή και τα δύο;

Νατάσα Δανιήλ

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα στις 25/7/79. Από τα 18 ως τα 23 μου έζησα στη Θεσ/κη, όπου σπούδασα Ιστορία και αρχαιολογία στο Α.Π.Θ. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ (Σπουδές στην Εκπαίδευση). Από το 2003 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα ως φιλόλογος. Έχω μια κόρη κι έναν γιο.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.