Η νύχτα
- Γιατί σου αρέσει η νύχτα;
- Γιατί τη νύχτα βγαίνουν τα φαντάσματα!
- Χάχα, τι εννοείς; Υπάρχουν φαντάσματα;
- Φυσικά και υπάρχουν. Και καλά φαντάσματα και κακά.
- Ναι, ε; Έχουν και μορφή;
- Φυσικά και έχουν. Δύο μάτια επίμονα που σε κοιτάνε.
Τι έπαθες; Σε βλέπω σκεπτικό. Θυμήθηκες κάποιο δικό σου φάντασμα;
Γελάς, ε; Μην κρύβεσαι από μένα, ξέρω ότι θυμήθηκες. Τώρα μπορείς να καταλάβεις γιατί μου αρέσει η νύχτα.
Τη νύχτα έχει τόση ησυχία που μπορείς να βρεθείς με τον εαυτό σου. Ξέρεις πόσο ωραίο είναι αυτό;
Είναι η μόνη ώρα που μπορείς να μιλήσεις μαζί του, να τσακωθείς, να τον αγαπήσεις. Εγώ πάντως με αυτόν τον τυπάκο τα ‘χω βρει. Μου πήρε καιρό βέβαια και κάθε βράδυ τον συναντώ!
Τη νύχτα μπορείς να συναντήσεις τα φαντάσματά σου, τους συλλογισμούς σου, το καθετί που σε περιβάλλει.
Κλείνεις τα μάτια και μέσα σε αυτή την ησυχία, συναντάς τον δικό σου κόσμο, τον κόσμο που τον έχεις φτιάξει όπως θέλεις εσύ. Εμένα προσωπικά αυτός εδώ δεν μου πάει και προσπαθώ να διατηρήσω τον δικό μου παραδεισένιο.
Και να θυμάσαι… Την αυγή μπορείς να τη φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας.
Βλέπω με ακούς προσεχτικά. Σε τρόμαξα;
- Όχι φυσικά. Όσα είπες τα νιώθω και εγώ. Με άγγιξες, γράφτα μου και σε ένα χαρτί, να τα διαβάζω τη νύχτα, που τώρα πια ξέρω τον λόγο που μου αρέσει.
