Βγήκαν οι βαθμοί… όλα τελείωσαν ή όλα τώρα αρχίζουν;
Πέρασαν 22 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα με πιάνει ανατριχίλα όταν βγαίνουν οι βαθμοί. Το 1997 μια φωνή σε ένα ακουστικό τηλεφώνου μου ανακοίνωνε τις βαθμολογίες μου στις Πανελλήνιες. Μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το υπερπέραν και μου φαινόταν σα να επιβραδύνεται και να γίνεται πιο μπάσα… σαν ένας δίσκος σε παλιό πικ απ που χάλασε.
Η ανατριχίλα του 18χρονου εαυτού μου στο άκουσμα του 13,375 (στην ιστορία) έμοιαζε περισσότερο με απογοήτευση, οργή και θυμό, καθώς έβλεπα το όνειρο της «φοιτητικής ζωής» να αναβάλλεται. Ακολούθησε πολύ κλάμα, μια ξεχειλωμένη μπλούζα στην οποία έχωσα το κεφάλι μου κι έκλαψα για ώρες, κάνοντάς την και χαρτομάντιλο, μια βραδιά με τις φίλες μου στο αθλητικό πάρκο, μεγάλη πτώση των βάσεων και… ναι! Εγώ -του 13, 375- πέρασα Ιστορικό/Αρχαιολογικό!
Παρά την αναπάντεχη επιτυχία κανείς δε μου έδωσε συγχαρητήρια. Θεωρήθηκε αποτυχία το ότι μία πολύ καλή μαθήτρια δεν πέρασε στη Νομική, οπότε -χωρίς να με ρωτήσουν- θεωρούσαν δεδομένο ότι θα ξαναέδινα, κι έτσι δε μου έδιναν συγχαρητήρια παρά μόνο για την αδερφή μου που είχε περάσει Ιατρική. Φανταστείτε πόσο υποτιμητικά ένιωσα όταν σε μια βάπτιση εκείνο το καλοκαίρι μια συγγενής μου είπε: Συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια για την αδερφή σου! Νομίζω ότι την επιτυχία εκείνη τη βίωσα μόνη και μόνη πάλεψα να πείσω όλους ότι «Όχι, δεν θα ξαναδώσω Πανελλήνιες. Θα πάω στη σχολή που πέρασα!» (Έστω και «κατώτερη»). Ακόμη θυμάμαι την αίσθηση του ενστίκτου που είχα ότι δεν πρέπει να ξαναδώσω.
Σαν αρχαιολόγος δε δούλεψα ποτέ, σαν φιλόλογος δε διορίστηκα ποτέ, αλλά ποτέ δε μετάνιωσα για εκείνη την επιλογή μου. Και ξέρω γιατί! Γιατί λάτρευα και λατρεύω ό,τι έχει σχέση με ιστορία, αρχαία, ιστορία τέχνης, κτλ και κανένα ενδιαφέρον δε μου προκαλεί η επιστήμη της Νομικής. Ήταν σα να με πήρες και με έβαλες στην ιδανική σχολή όσον αφορούσε την ιδιοσυγκρασία μου και το χαρακτήρα μου.
Το 2006 ο εφιάλτης και η ανατριχίλα επανήλθαν στο προσκήνιο. Τα ενδιάμεσα χρόνια δεν ασχολήθηκα ποτέ με Πανελλαδικές, είχα άλλα θέματα να ασχοληθώ (εξετάσεις και βαθμοί στο Πανεπιστήμιο). Η νέα ανατριχίλα ήταν κάπως πιο «ώριμη», αλλά και πάλι συνοδευόμενη από άγχος και ευθύνη. Ήταν η ανατριχίλα ακούγοντας τους βαθμούς των μαθητών μου. Ομολογώ ότι με το πέρασμα των χρόνων δε με πιάνει πια η ταραχή της πρώτης χρονιάς, αλλά το άγχος είναι πάντα εκεί, με περιμένει κάθε Ιούνιο, συνεπές στο ραντεβού. Άλλοτε πάνω από ένα τηλέφωνο, άλλοτε μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, άλλοτε απέναντι από μια πόρτα περιμένοντας τους μαθητές να μπουν.
Και μάλλον δε θα τελειώσει ποτέ, αλλά καθόλου δε με πειράζει. Έχω μάθει να συνυπάρχω με την ανατριχίλα και είτε συνοδεύεται από χαρά είτε από λύπη πάλι μας μαθαίνει κάτι για τη ζωή. Και είναι μια ανατριχίλα διαφορετική από τις άλλες. Γιατί μετά από αυτή, αλλάζει η σελίδα στη ζωή κάποιου. Ακόμη κι αν κάποιος έχει αποτύχει, παίρνει μια «στροφή» στη ζωή του. Επιλέγει για το αν θα ξαναδώσει ή αν θα πάει σε κάποια ιδιωτική σχολή ή αν θα ψάξει για δουλειά. Για όποιον πετύχει από την άλλη είναι η αρχή μιας νέας ζωής μακριά από τους γονείς και την πόλη του (τουλάχιστον για τους μαθητές της επαρχίας). Είναι μια εντελώς νέα εμπειρία, μοναδική.
Δε λέω ότι με την εισαγωγή σε κάποια σχολή ο νέος έχει λύσει τα προβλήματά του. Ίσα ίσα θα ταλαιπωρηθεί και στη σχολή με τα μαθήματα και το διάβασμα, αλλά και μετά για να βρει δουλειά και να αναγνωρίσουν την αξία του. Οι σπουδές όμως θα τον έχουν βοηθήσει να γίνει ένας πιο ώριμος και αποφασιστικός νέος. Γιατί «φοιτητική ζωή» δεν είναι μόνο ξενύχτια, παρέες, γέλια, βόλτες, πάρτυ, ταβέρνες, μπουζούκια και κλαμπ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο… Θα γνωρίσετε ανθρώπους καλούς και αγνούς, και ανθρώπους με υποκρισία και υστεροβουλία. Θα συνυπάρξετε με συμφοιτητές πρόθυμους να σας βοηθήσουν και άλλους ανταγωνιστικούς και απόμακρους. Θα γνωρίσετε καθηγητές κομπλεξικούς (που μάλλον έχουν απωθημένα με δικούς τους καθηγητές και τους βγαίνει στους φοιτητές), αλλά και καθηγητές που θα λατρέψετε. Που θα μιλούν κι εσείς θα εύχεστε να μην τελειώσει το μάθημα. Θα αποκτήσετε φίλους που θα έχετε σε όλη σας τη ζωή και θα μάθετε να κρίνετε ποιοι τύποι ανθρώπου σας ταιριάζουν και ποιοι όχι, ακόμη κι αν χρειαστεί να βιώσετε απογοητεύσεις. Και τέλος, θα μάθετε να διεκδικείτε και να ορθώνετε το ανάστημά σας, ακόμη κι αν προηγουμένως θα έχετε νιώσει υποτιμημένοι και ανόητοι μη φέρνοντας αντίρρηση σε ό,τι σας ενοχλούσε.
Θα έχετε ανοίξει τα φτερά σας και θα έχετε μάθει να πετάτε. Ο 18χρονος εαυτός σας δε θα έχει εξαφανιστεί! Θα έχει ενδυναμωθεί και «εμπλουτιστεί» κι εκείνος ο 18χρονος ή η 18χρονη έφηβος/η που ούρλιαζε από χαρά μετά την ανατριχίλα της ανακοίνωσης της βαθμολογίας θα έχει γίνει ένας νέος ή μία νέα έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.
Οπότε μετά την ανατριχίλα της ανακοίνωσης των βαθμών τίποτα δεν τελειώνει, εκτός από το άγχος για τη βαθμολογία. Τότε όλα αρχίζουν! Βγαίνετε από τον «μικρό σας κόσμο» και μπαίνετε σε έναν «μεγαλύτερο», πιο επικίνδυνο, αλλά στον οποίο μπορείτε να βιώσετε μοναδικές συγκινήσεις!
Συγχαρητήρια σε όλους τους επιτυχόντες και καλή φοιτητική ζωή! Ζήστε την κάθε στιγμή!
«Carpe diem, Άδραξε τη μέρα»
«Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό,
θέλησα να ζήσω βαθιά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής,
να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή
και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα…»
(Από την αγαπημένη ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»)
