Το μαγεμένο σου λουλούδι

5 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 5.00 (14 Ψήφοι)

Το μαγεμένο σου λουλούδι

Λουλούδι μαγεμένο ήταν για σένα. Το πότιζες, το φρόντιζες, το αγαπούσες τόσο μα τόσο πολύ που η αγάπη σου δεν χωράει σε αυτές εδώ τις λέξεις.

Ξεχείλιζε, το κοίταγες και είχες ζωή, γελούσες, χαιρόσουν, και λάθη όταν έκανες ήταν μόνο για το καλό του.

Λουλούδι μαγεμένο το έλεγες αυτό το αγαπημένο σου πρόσωπο, και έτσι ξαφνικά -σχεδόν μαγικά- μαράθηκε. Το έπιασες στο χέρι σου και ήταν μαραμένο. Δεν αντιδρούσε, δεν σε κοιτούσε και η ζωή σου εκεί σταμάτησε.

Όλα τα γέλια τελείωσαν, χάθηκαν. Η φροντίδα που έδινες πάγωσε και εσύ ο ίδιος πάγωσες. Πένθος λέγεται αυτό.

Με τον όρο πένθος εννοούμε την σίγαση των κοινωνικών εκδηλώσεών μας για ένα χρονικό διάστημα. Το πένθος όμως που βιώνεις μέσα σου λέγεται πόνος.

Κλάψε, κλάψε, ώσπου τα δάκρυά σου να στεγνώσουν. Το δάκρυ σου το καθημερινό θα ποτίσει το μαγεμένο σου λουλούδι και αυτό θα ανθίζει στα βάθη της καρδιάς σου.

Θα αρχίσεις πλέον με την ψυχή σου, γιατί το μαγεμένο σου λουλούδι ζει εκεί. Μαζί θα είστε συνεχώς, πάντα μέσα σου θα ανθίζει, θα μεγαλώνει και ολόφρεσκο θα σε κοιτάει.

Κανέναν αγαπημένο μας που χάσαμε δεν αποχαιρετάμε, πάντα τον κουβαλάμε μέσα μας. Το πένθος μας είναι μόνιμο, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε, γιατί κάποιοι υπάρχουν που μας χρειάζονται, γιατί και αυτό θα ήθελε το μαγεμένο σου λουλούδι, γιατί εσύ είσαι στη ζωή και πρέπει να ζήσεις.

Ξέρω, όταν όλοι γιορτάζουν εσύ πνίγεσαι, έχεις έναν κόμπο στον λαιμό, για κάτι που έφυγε και δεν θα ξανάρθει. Σκέψου όμως ότι όταν έρθει η ώρα, θα πας εσύ.

Κάποια μέρα μια μητέρα πικραμένη που είχε χάσει το παιδί της μου είχε πει: «Μια ταφόπλακα όταν με σκεπάσει, θα έχει τελειώσει ο πόνος».

Για μέρες το σκεφτόμουν, για χρόνια επεξεργαζόμουν πώς να το εννοούσε και αναρωτιόμουν πώς δεν αυτοκτόνησε!

Συνέχισε, μεγάλωσε και άλλα παιδιά, μαζί με τον πόνο. Και ναι, ήρθε η ώρα που μια ταφόπλακα τα τελείωσε όλα. Πήγε εκεί που ήθελε; Δεν πήγε πουθενά; Δεν ξέρω.

Η απώλεια δεν ξεχνιέται, απλά συνηθίζεται. Πάντα μια καρέκλα θα είναι άδεια.

Δεν προσπαθώ να σε παρηγορήσω. Δεν υπάρχει παρηγοριά και ποτέ δεν μου άρεσαν τα παρήγορα λόγια. Είναι λόγια μιας συνήθειας που μας έμαθαν από μικρά παιδιά.

Προσπαθώ όμως να σε αγγίξω τόσο μα τόσο απαλά για να συνεχίσεις να ζεις. Να αγωνίζεσαι μαζί με τον πόνο σου.

Αυτή είναι μια αρχή. Μια αρχή που θα ήθελε το μαγεμένο σου λουλούδι.

Και να θυμάσαι: Για βροχή που πέρασε, μην κρατάς ομπρέλα!

Ειρήνη Πυλαρινού

Ονομάζομαι Ειρήνη Πυλαρινού και κατάγομαι από την Αθήνα. Ασχολούμαι με την αρθρογραφία και την πυρογραφια. Είμαι απόφοιτη της Νοσηλευτικής Σχολής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μου αρέσει η πεζοπορία και τα extreme sports. Εύχομαι τα άρθρα μου να σας αρέσουν και να σας βοηθήσουν για έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.