Κλείνω κι έρχομαι
Θέλω να σε κοιτάζω.
Γνωρίζω τη φωνή σου.
Σε αναγνωρίζω όταν έρχεσαι από τη γωνιά του δρόμου.
Νιώθω το άρωμά σου όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο από το οποίο μόλις έχεις φύγει.
Γνωρίζω τον τρόπο που ανασηκώνεις τη φτέρνα σου όταν περπατάς, τον τρόπο που γλιστρά το πόδι σου.
Μου είναι οικείος ο τρόπος που κλείνεις τα χείλη σου και ύστερα μόλις που τα ανοίγεις και τότε έρχομαι να σε φιλήσω.
Θέλω να νιώσω τη χαρά όταν ψιθυρίζεις «κι άλλο».
Στα ατελείωτα ταξίδια που κάνουμε μαζί, με δύο χέρια πιασμένα να αλλάζουν τις ταχύτητες, με έναν καφέ που μοιραζόμαστε, και ένα τραγούδι δικό μας, προς άγνωστη κατεύθυνση. Γιατί έρωτας είναι να πηγαίνεις προς το άγνωστο. Αυτό θα μείνει όταν φύγει και θα σε αγαπώ.
Ένας ήχος της φωνής σου, ένας ήχος της φωνής μου, αρκεί.
Να πεταχτούμε σαν δύο σπίθες, και ανάβει η φωτιά μας. Κλείνω και έρχομαι!
Καμία ώρα, κανένα μέρος, κανένα μεταφορικό μέσον δεν μας εμποδίζει όταν νιώθουμε μοναξιά, να ενώσουμε τις ψυχές μας και τα κορμιά μας, και να βυθιστούμε στο πέπλο της αγάπης μας, μιας αγάπης άνευ όρων.
Μια αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς σχέδια για το μέλλον. Αυτό ζητούσα και αυτό ήθελα να δώσω. Τώρα ζωντάνεψε χάρη σε σένα!
Γιατί κάθε φορά που με κοιτάς και με ακουμπάς, σπας κι ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί κάθε φορά στο μήνυμα «μου λείπεις», απαντάς με το χτύπημά σου στο κουδούνι μου. Γιατί κάθε φορά που σε χρειάστηκα, έκλεισες και ήρθες.
Ήρθες με αγάπη άνευ όρων, κλείνοντας όλες τις πόρτες του παρελθόντος και χτίζοντας ένα λαμπρό παρόν.
Δεν με νοιάζει το μέλλον αν υπάρξει, ή τι θα γίνει. Είμαι πλήρης από το παρόν μαζί σου, γιατί κάθε λέξη σου έγινε πράξη.
Γι’ αυτό σου λέω, κλείνω κι έρχομαι.
Δεν μου λείπεις, δεν σε ψάχνω, γιατί είμαι ήδη εκεί, ψιθυρίζοντας το αγαπημένο μας τραγούδι: «κλείνω κι έρχομαι με το πρώτο το αεροπλάνο».
