Ευχαριστώ τους μαθητές και τους καθηγητές μου...

5 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 5.00 (27 Ψήφοι)

Ευχαριστώ τους μαθητές και τους καθηγητές μου...

Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το «Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Δεν ήξερα καν ότι ήταν γραμμένο από εκείνη. Θυμόμουν μόνο ότι παλιά είχαμε κάνει στο σχολείο το τραγουδάκι «Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια...». Το διάβασα μονοκοπανιά. Μιλούσε για τον κυρ-Νικόλα που φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καταφέρει τίποτα στη ζωή του και έτσι, έγινε νέος (παίρνοντας κάτι χάπια) και γύρισε όλο τον κόσμο ορίζοντας μια μέρα, την οποία όλοι θα χόρευαν πιασμένοι χέρι χέρι... Σκέφτηκα λοιπόν... αν εγώ φτάσω με το καλό σε αυτή την ηλικία τι θα έχω καταφέρει; Μακάρι να έχω δώσει κάτι στους μαθητές μου, έστω κάτι... Μακάρι στην ενήλικη ζωή τους να με θυμηθούν μια-δυο φορές...

Στα 23 μου χρόνια -που ξεκίνησα να διδάσκω- η εμπειρία μου ήταν στον πάτο. Δε νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί εμπειρία το ότι έκανα μάθημα στον μικρότερο αδερφό μου και το «έπαιζα» δασκάλα, όταν ήμουν μικρή. Η μόνη μου εμπειρία ήταν θεωρητική και την είχα αποκτήσει από τους δασκάλους και καθηγητές που η ίδια είχα ως μαθήτρια ή φοιτήτρια.

Έχουμε και λέμε:

Τρεις δασκάλες στο δημοτικό μεταξύ των οποίων και η μαμά μου και δύο γυμναστές. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο περίπου είκοσι ή και λίγοι παραπάνω καθηγητές, πέντε στο φροντιστήριο αγγλικών, δύο στο γαλλικών, καμιά τριανταριά στο πανεπιστήμιο, δύο στο φροντιστήριο ιταλικών, καμιά δεκαπενταριά στο ωδείο, ένας δάσκαλος οδήγησης και τρεις καθηγητές πληροφορικής... Ε, τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και λίγοι...

Από το 2003 ως σήμερα δεν έχω μετρήσει ποτέ τους μαθητές που «πέρασαν από τα χεράκια μου», αλλά ούτε αυτοί ήταν λίγοι.

Στο ξεκίνημα το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω η καθηγήτρια που θα ήθελα να έχω. Κάποιοι από τους καθηγητές μου υπήρξαν υπέροχα πρότυπα προς μίμηση και άλλοι προς αποφυγή... Το βασικό που ήθελα να πετύχω ήταν να γίνω η καθηγήτρια που όχι μόνο θα πρόσφερε γνώση, αλλά και θα τους άνοιγε λίγο το μυαλό. Πάντα λοιπόν τους «άκουγα». Τους «έκανα» να μπορούν να μου πουν ό,τι τους προβληματίζει και «πάνω» στο μάθημα και «έξω από αυτό». Πάντα θυσίαζα πέντε λεπτά για να τους μιλήσω ή να τους πω μια ιστορία που θα τους προβλημάτιζε ή θα τους έκανε να δουν τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός ενήλικα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι αυτό γινόταν σε βάρος του μαθήματος, γιατί πάντα είχα ολιγομελή τμήματα και έτσι είχα αυτή την ευχέρεια. Επίσης, για να κερδίσω αυτά τα πέντε ή δέκα λεπτά, κατάργησα από τα πρώτα χρόνια το «Εγώ λέω κι εσείς γράφετε». Ήταν το απόλυτο χάσιμο χρόνου. Πάντα έδινα φωτοτυπίες, χαρτιά, σημειώσεις και παρέδιδα το μάθημα. Γράψιμο τέλος! Το αν πέτυχα τους στόχους μου δεν το γνωρίζω... Ίσως και όχι... Σίγουρα όμως ένιωθα (και συνεχίζω να νιώθω) την ικανοποίηση ότι προσπάθησα (και προσπαθώ).

Φυσικά και έκανα λάθη και συνεχίζω να κάνω, φυσικά και ήρθα σε συγκρούσεις και πολλές φορές μάλιστα. Πόσες φορές γύρισα στο σπίτι μετά το μάθημα, είτε ελεύθερη, είτε με μωρά και βρίσκοντας χάος στο σπίτι, και μέσα μου κουβαλούσα κάποια διαφωνία με κάποιον μαθητή, κάποια στεναχώρια του, ένα βάρος στο στομάχι...

Πάντα υπήρξα το πνεύμα αντιλογίας και τους ωθούσα να αμφισβητούν τα πάντα και τώρα έχοντας κάνει μάθημα σε παιδιά από 9 ως 19 χρονών για πολλά χρόνια (17 ολόκληρα, OMG!!) έχω δώσει κι έχω πάρει. Έχω μάθει κι εγώ από αυτούς και τους ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ! Είχα βέβαια και μαθήτριες μεγαλύτερες. Νοσηλεύτριες που ήθελαν να δώσουν εξετάσεις στο ΕΠΑΛ. Η μεγαλύτερη ήταν 52 χρονών. Από αυτές κι αν πήρα... Τη δύναμή τους να μην το βάζουν κάτω και να συνεχίζουν να μαθαίνουν.

Κάποιοι παλιοί καθηγητές ή δάσκαλοι έχουν φύγει από τη ζωή, δυστυχώς ανάμεσά τους και οι πολυαγαπημένοι μου γονείς... Τους ευχαριστώ όλους, τους έχω στην καρδιά μου, ακόμη και αυτούς που τους είδα να χτυπούν συμμαθητές μου, ακόμη και εκείνους που με πρόσβαλαν ή με ειρωνεύτηκαν, ακόμη και εκείνους που ήταν βαρετοί... που δεν ήθελαν να δώσουν ή δε μπορούσαν. Κυρίως όμως ευχαριστώ εκείνους που πίστεψαν σε μένα. Εκείνους που με ενέπνευσαν και με έκαναν να μάθω, να αγαπήσω τα μαθήματα… Δε θα ξεχάσω ποτέ την κα Κρινιώ που τόσο πίστευε στον τρόπο γραφής μου και με ωθούσε να γράφω... Δε θα ξεχάσω την κα Νάνσυ που μας έλεγε ιστορίες από τα ταξίδια της και μας «ταξίδευε» στο Παρίσι και αλλού. Δε θα ξεχάσω την Ελένη της μουσικής, δε θα ξεχάσω τη θεία μου στο φροντιστήριο αγγλικών που τώρα διδάσκει και στα παδιά μου. Δε θα ξεχάσω τον μπαμπά μου να κρατάει την κιμωλία σαν τσιγάρο ή τη μαμά μου να με μαλώνει μπροστά σε όλη την τάξη («cringe») που δεν ήξερα τι είναι οι οξύτονες λέξεις, οι παροξύτονες, οι προπαροξύτονες...

Και ούτε θα ξεχάσω ποτέ τα όσα είχα να αντιμετωπίσω που -σαν παιδί δασκάλας και καθηγητή- κάποιοι θεωρούσαν ότι δεν άξιζα τους βαθμούς μου. Ξέρω βέβαια πως σαν κόρη του μπαμπά μου ίσως να πήρα ένα εικοσάρι που έπρεπε να ήταν δεκαεννιάρι ή και δύο και, όταν στη γ’ γυμνασίου κουβάλησα τη σημαία, καθόλου δεν το ευχαριστήθηκα λόγω των ψιθύρων γύρω μου. Όλα αυτά όμως με έκαναν πιο δυνατή. Και ούτε θα ξεχάσω που στη μοναδική κοπάνα της ζωής μου με είδε ο καθητητής της γεωγραφίας, μα ποτέ δεν το μαρτύρησε στον μπαμπά μου, αν και το είπε μπροστά σε όλη την τάξη: «η Δανιήλ έκανε κοπάνα»...

Ευχαριστώ τους μαθητές μου. Παίρνω καθημερινά λίγο από τον νεανικό τους αυθορμητισμό και τη δίψα τους για ζωή... Την επιθυμία να μοιραστούν, να μάθουν, να γελάσουν. Μαθαίνω τόσα από αυτούς. Μαθαίνω τι είναι το «cringe» και όταν μου στέλνουν μηνύματα του στυλ «Τ ρ θ κνμ μθμ σμρ» (δηλαδή «τι ώρα θα κάνουμε μάθημα σήμερα;»), τους πειράζω απαντώντας στο «κλ σνχ» («καλή συνέχεια») με ένα «πσς». Ε, να μην τους ταλαιπωρήσω λίγο κι εγώ;

Το γαϊτανάκι πραγματοποιήθηκε και ακόμη και οι φυλακισμένοι έδωσαν τα χέρια έξω από τα κάγκελα και ενώθηκαν με τους υπόλοιπους. Ακόμη και οι στρατιώτες στα σύνορα έκαναν για λίγο ανακωχή... Ο κυρ Νικόλας, ο Γαρύφαλος ικανοποιημένος πια ξαναέγινε παππούς...

Μακάρι όλοι φτάνοντας σε μια μεγάλη ηλικία να αισθανόμαστε ότι κάτι δώσαμε σε αυτούς με τους οποίους «διασταυρωθήκαμε» είτε για λίγο είτε για πολύ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μαθητές και καθηγητές είναι τόσο λίγο...

ΥΓ: πσς = επίσης
      Cringe = όταν αισθάνεσαι για κάτι ξενέρωμα, ντροπή, αμηχανία.
Νατάσα Δανιήλ

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα στις 25/7/79. Από τα 18 ως τα 23 μου έζησα στη Θεσ/κη, όπου σπούδασα Ιστορία και αρχαιολογία στο Α.Π.Θ. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ (Σπουδές στην Εκπαίδευση). Από το 2003 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα ως φιλόλογος. Έχω μια κόρη κι έναν γιο.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.