Για ένα γλάρο…

5 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 5.00 (19 Ψήφοι)

Για ένα γλάρο…

Κάθε χρόνο στο παλιό μας σπίτι ένα χελιδόνι έφτανε από νωρίς στη φωλιά του. Πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν το ίδιο. Στηνόμουν με τις ώρες και παραμόνευα να το δω να πλησιάζει, προσπαθούσα  να βρω ένα σημάδι, κάτι που θα μου έδειχνε ότι ήταν εκείνο όπως και πέρυσι. Ωστόσο, κάθε που κινούσα την κουρτίνα, σταματούσε ακαριαία μπροστά στο τζάμι και έφευγε μακριά.

Μα με φοβόταν; Του έβαζα πάντα νερό σε  ποτηράκι και μάζευα ψίχουλα σε ένα πιατάκι για να μην ψάχνει τροφή κάτω από τον καυτό ήλιο. Σαν ερχόταν το βράδυ, ξάπλωνα στο μάρμαρο και χάζευα τη μαύρη ουρά που προεξείχε από τη μικρή φωλιά. Κι αισθανόμουν ευγνωμοσύνη, που για ακόμα μια μέρα ήταν μέρος της ζωής μου.

Ένα πρωί από την ανοιχτή πόρτα το χελιδόνι μπήκε στο σπίτι. Ήθελα τόσο να το αγγίξω, ώστε την έκλεισα, παγιδεύοντάς το. Εκείνο  πετούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο αναζητώντας διέξοδο. Έπεφτε με ορμή πάνω στο παράθυρο, το μικρό του ράμφος θαρρείς τηλεγραφούσε το τέλος της ύπαρξής του στο τζάμι.

Κάποτε, έπεσε στο πάτωμα αδύναμο να συνεχίσει. Καθώς το έκλεισα στο χέρι μου, ένα βαθύ κόψιμο στο φτερό του δίπλωσε στα δύο. Έμοιαζε παλιό. Προχώρησα προς το μπαλκόνι νιώθοντάς το να σπαρταρά. Σαν άνοιξα την πόρτα, το κοίταξα όπως κάποιον που φεύγει για τα ξένα. Η μικρή του καρδιά χτυπούσε δυνατά. Άνοιξα τα χέρια μου αφήνοντάς το να πετάξει πίσω στη ζωή του. Εκείνο προς στιγμήν δίστασε, μα έδωσε τελικά μια και έφυγε μακριά.

Το επόμενο καλοκαίρι φύγαμε για το χωριό. Σαν επιστρέψαμε, βρήκα και τα δύο πιάτα που είχα αφήσει άδεια. Και παρόλο που δεν το είχα δει, πίστεψα πως ο φίλος μου βρήκε και πάλι το δρόμο για το σπίτι μας.

Ζωή Σταυρίδου

Περνώ τον καιρό μου ανάμεσα σε όσα αγαπώ και δε γνωρίζω ακόμα, με συγκινούν τα χρώματα στους ανθρώπους, χαζεύω πάντα τα πουλιά σαν υφαίνουν το χαλί τους εκεί ψηλά, ακόμα αναρωτιέμαι πως στέκονται οι φωλιές τους πάνω σε δέντρα που λυγίζουν, φτιάχνω καφέ (που πάντα χύνεται) μόνο για να γεμίσει άρωμα η μέρα, λατρεύω τα πράσινα λουκούμια, το γλυκό κουταλιού καρπούζι με βανίλια, τις λείες πέτρες που σε κάνουν να γλιστράς, το παιδικό γέλιο, τα γλυκά μάτια των τετράποδων φίλων μου, τις κούνιες που σε πάνε πιο ψηλά κι από το φόβο σου και προσπαθώ να μου θυμίζω πως υπάρχει και το αύριο κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε ζαχαροπλαστείο. Και αποτυχαίνω πάντα...

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.