Η σωτηρία από τον ιό είναι στο χέρι μας
Πρωτόγνωρες οι στιγμές που βιώνουμε. Στιγμές που ο αόρατος εχθρός αδηφάγα και αδυσώπητα με το δρεπάνι του αφαιρεί τις ανθρώπινες ζωές και συγχρόνως τις ψυχές των αγαπημένων τους. Στιγμές που ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν και άγγελοι στην κόλαση -γιατροί, νοσηλευτές, ερευνητές και όσοι άλλοι μάχονται τη δαμόκλειο σπάθη του ιού. Στιγμές που η απελπισία και ο φόβος θεριεύουν μπρος στην αβεβαιότητα της ύπαρξης. Στιγμές που αποδεικνύεται η αδυναμία του πιο οξυδερκούς έμβιου όντος (του ανθρώπου). Στιγμές που αποδεικνύεται η μηδαμινή αξία του υπέρτατου, θεοποιημένου -τη σύγχρονη υλιστική εποχή- αγαθού, του χρήματος, και η «ανεπαρκής τελικά πανάκειά» του. Στιγμές που ο εγκλεισμός στον οικείο χώρο συνθλίβει σαν μυλόπετρα τον εύθραυστο σπόρο της ψυχής, ο οποίος βλάστησε με την έλευση της άνοιξης και που ποθεί να σμίξει με την υπόλοιπη αναγεννημένη πλάση για να δοξολογήσουν μαζί τον ηλιάτορα.
Αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι. Και ως άνθρωποι οφείλουμε να προστατέψουμε τους συνανθρώπους μας. Γιατί χωρίς αυτούς δεν είμαστε άνθρωποι. Γιατί είμαστε ζώα κοινωνικά όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης και αυτό σημαίνει πως για να υπάρξουμε έχουμε ανάγκη τους συνανθρώπους μας. «Δεν είμαστε ούτε ζώα, ούτε θεοί για να μπορέσουμε να υπάρξουμε χωρίς αυτούς» (όπως υποστηρίζει πάλι ο Αριστοτέλης). Αφού διαπιστώσαμε τη σημασία της προστασίας του πλησίον μας, ας δούμε πώς θα την πραγματώσουμε.
Η προστασία τους λοιπόν -και η δική μας επακολούθως- θα επέλθει αν τηρήσουμε τα θεσμοθετημένα μέτρα πρόληψης, επιδεικνύοντας έτσι και την υπεροχή μας ως είδος που μπορεί να επιβληθεί στον ενστικτώδη εσωτερικό του κόσμο (σε αντίθεση με τα λοιπά δημιουργήματα). Και επιβαλλόμαστε αυτού του κόσμου, τιθασεύοντας εγωιστικές τάσεις ανυποταξίας, αποβάλλοντας εσφαλμένες και ανυπόστατες θεωρίες παραπληροφόρησης σχετικά με τον ιό, και κατορθώνοντας με την υπευθυνότητα και επιμέλειά μας να παραδειγματίσουμε αμελείς, απερίσκεπτους και ανεύθυνους συνανθρώπους μας.
Θα μας βοηθήσει να επιβληθούμε του αμελούς εαυτού μας και συνάμα να προστατέψουμε από την εξάπλωση του ιού τους συνανθρώπους μας και η συνειδητοποίηση πως η ζωή είναι αδιάθετο- κατά τις διδαχές του νομού- αναφαίρετο και ανεπανάληπτο -κατά τα υπάρχοντα στοιχεία ερευνών της βιολογίας- αγαθό. Ας αναλογιστούμε λοιπόν: Με ποιο δικαίωμα, με ποια εξουσία, εμείς οι θνητοί με την αμελή συμπεριφορά μας θα βεβηλώσουμε αυτό το θείο αγαθό και μάλιστα όταν δεν είμαστε εμείς οι φορείς του (και αναφέρομαι στις ζωές των συνανθρώπων μας);
Επίσης, κίνητρο και μέσο πραγμάτωσης της προστασίας των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας πρέπει να είναι και η σημασία που έχει η ύπαρξή μας όχι μόνο για την κοινωνία (για την οποία μίλησα σε προηγούμενη παράγραφο) αλλά και για το οικείο περιβάλλον μας. Να σκεφθούμε δηλαδή τον ψυχικό πόνο που θα προκαλέσει η δοκιμασία λόγω ασθένειας της υγείας μας στα αγαπημένα μας πρόσωπα (η οποία μπορεί να αποβεί και θανατηφόρα). Αν δε μετρά για εμάς η ζωή μας, τουλάχιστον να ενδιαφερθούμε για εκείνους για τους οποίους μετρά πραγματικά.
Επομένως ο ίδιος ο άνθρωπος με τη συμπεριφορά του -την αυτοκυριαρχία επί των συναισθημάτων του, την εκούσια συνειδητοποίηση σημασίας της ζωής του και εκείνης των συνανθρώπων- θα δώσει τη λύση αναχαίτισης εξάπλωσης του ιού. Τις δύσκολες όμως ώρες που ο εγκλεισμός πιέζει την ψυχή μας σαν ταφόπλακα, είναι δύσκολο να αναλογιστείς τα παραπάνω και να πράξεις σωστά. Έχουμε χρέος όμως ως νουνεχή όντα να συγκρατήσουμε τις αλόγες παρορμήσεις αν δε θέλουμε να βρεθούμε κάτω από αληθινή ταφόπλακα. «Καλύτερα λοιπόν 40 χρόνια φυλακής, παρά μια ώρας ελεύθερης ζωής» για να παραλλάξω το Θούριο του Ρήγα. Και ποιας φυλακής; Ουσιαστικά κατ' οίκον περιορισμός με όλες τις ανέσεις είναι, απλώς δρα καταπιεστικά το «σύνδρομο της Εύας» (όπως αποκαλώ την επιθυμία να ποθείς κάτι μόνο και μόνο επειδή απαγορεύεται η απόλαυσή του). Και δεν είναι τίποτα αυτός ο περιοριστικός εγκλεισμός μπρος τις θυσίες στις οποίες έχει προβεί η ανθρωπότητα κατά το παρελθόν για να σωθεί (βλ. πολιορκίες, πολέμους για να αποτινάξει τους κατακτητικούς ζυγούς και να απελευθερωθεί).
Συνεπώς για προστατεύσουμε από την απειλή του ιού -αλλά και από πάσης φύσεως απειλή- τους συνανθρώπους μας και το ανθρώπινο γένος (το οποίο με αιματηρές θυσίες διέσωσαν οι πρόγονοί μας) οφείλουμε να υπακούσουμε στις παραπάνω επιταγές της συνείδησής μας και σε εκείνες των συνανθρώπων μας που θέλουν και αυτές το καλό μας όπως τέτοιες είναι και τα μέτρα πρόληψης• όσο δύσκολο και αν είναι. Μην ξεχνάμε πως η ζωή και οι χαρές τις είναι κάτι που κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Και όταν κτώνται είναι γλυκά σα νέκταρ.
