Covid-19: Κλείνω τα μάτια...
Δε θέλω να ωραιοποιήσω την καραντίνα, γιατί κάποιοι υποφέρουν και άνθρωποι πεθαίνουν. Για μένα όμως όλο αυτό το διάστημα υπήρξε μια ευκαιρία για εσωτερική και «εξωτερική» αναζήτηση.
Πρώτα αντιλήφθηκα πόσο ρόλο παίζει ο διαφορετικός τρόπος που το αντιμετώπισε η κάθε χώρα. Κάποια ήθελε να εφαρμόσει την «ανοσία της αγέλης» και επέτρεπε συναυλίες χιλιάδων ατόμων και έπειτα αναγκάστηκε να αλλάξει τακτική, αφού νοσηλεύτηκε μέχρι και ο πρωθυπουργός της στην εντατική, πρίγκιπες αρρώστησαν, αλλά ευτυχώς (!!!) όχι η βασίλισσα. Κάποια άλλη συγκάλυπτε με προπαγάνδα των ΜΜΕ -όπως συνήθως- την ύπαρξη κρουσμάτων και μετά η εκτόξευσή τους υπήρξε τραγική, ενώ ένας ανελέητος Ερντογάν συνέχιζε να χειραγωγεί τους πάντες. Όλα τα καταστήματα έκλεισαν εν μία νυκτί και όλοι συνωστίστηκαν έξω από αυτά, ενώ ο ιός κατά πάσα πιθανότητα μεταδιδόταν σε δευτερόλεπτα. Έπειτα υπήρξε και εκείνη που όλοι μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε αναπτυγμένη και «δυνατή», ώσπου άφησε τους πολίτες της να πεθαίνουν, επειδή δεν είναι ασφαλισμένοι... Νομίζω σήμερα είχε 1500 θανάτους σε μία μέρα… Η απόλυτη απομυθοποίηση του «American dream». Η άλλη πάλι -κατά τα άλλα πρότυπο για τα εκπαιδευτικά συστήματά της και άλλα- είπε «ας πεθάνουν κάποιοι, η οικονομία μετράει». Μιλάω για τη Σουηδία. Και τέλος, μια μικρή χώρα που έβαλε πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Κάποιοι διαφωνούν. Δεν θεωρώ θεό τον κο Τσιόδρα, ωστόσο ξέρω ότι στην Ελλάδα ως τώρα έχουμε 99 θανάτους, πράγμα τραγικό, αλλά συγκρίνοντας με άλλες χώρες ο αριθμός δεν είναι μεγάλος.
Βέβαια, τα μέτρα δεν λήφθηκαν χωρίς κόστος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες καταστρέφονται οικονομικά και οι διευκολύνσεις από το κράτος είναι μηδαμινές. Ένας πρωθυπουργός καλεί όποιον πολιτικό θέλει να προσφέρει το μισό του μισθό για δύο μήνες, ενώ θα έπρεπε να το επιβάλει, αφού παίρνουν -το μήνα- σχεδόν όσα κάποιοι πολίτες σε ένα χρόνο.
Είδα πράγματα αντιφατικά και περίεργα να συμβαίνουν. Οι τσιγγάνοι παντρεύονται κανονικά, ενώ οι ηλικιωμένοι στα χωριά υπομένουν την καραντίνα ακολουθώντας κανόνες. Οι Ρομά τρώνε από τα ίδια πιάτα, φιλιούνται κι αγκαλιάζονται πεπεισμένοι ότι οι ίδιοι δεν θα κολλήσουν, ενώ οι παππούδες στερούνται τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ένας πρόεδρος Ρομά μας λέει πόσο τραγική κατάσταση βιώνουν οι δικοί του που δε μπορούν να κλέψουν και να ζητιανέψουν (ασχολίαστο). Τι περιμένει όμως κανείς όταν ένας παπάς κάνει κανονικά λειτουργία την Κυριακή των Βαϊων και μεταλαμβάνει..; (ασχολίαστο). Ή όταν ένας Υπουργός (που ούτε ο ίδιος δεν έχει καταλάβει μάλλον γιατί και πώς έγινε Yπουργός) δηλώνει: «Τι τα θέλετε; Τι θα τα κάνετε τα λεφτά; Αφού δε μπορείτε να πάτε ταξίδια, δε μπορείτε να πάτε σε εστιατόρια. Σε κατάστημα να ψωνίσετε δε μπορείτε, πόσο θα φάει ο Έλληνας; Τρακόσια κιλά θα γίνει;» (iq ραδικιού και πραγματικά ντρέπομαι).
Και πάμε στις θεωρίες συνωμοσίας. Την επομένη κιόλας της επιβολής των μέτρων άρχισαν κάποιοι να φωνάζουν να μη στέλνουμε μηνύματα στον πενταψήφιο, γιατί μας «φακελώνουν». Α! Και όταν βγει το εμβόλιο θα το κάνουμε όλοι και θα μας βάλουν κι ένα τσιπάκι. Φοβούμενοι όλα αυτά κάποιοι θρησκόληπτοι άρχισαν να μιλούν για τις πληγές του Φαραώ και προέτρεψαν τους χριστιανούς να βάλουν έναν σταυρό στην εξώπορτα του σπιτιού τους ή, αν δεν έχουν, κανένα πρόβλημα, σχεδιάζουμε έναν με το χέρι μας βουτηγμένο στο λάδι. Ευτυχώς η επίσημη Εκκλησία έσπευσε να ενημερώσει ότι όλα αυτά δεν προέρχονται από την ίδια, το ίδιο απόγευμα όμως άκουσα ανθρώπους να το συζητούν και να διαβεβαιώνουν ο ένας τον άλλο ότι ευτυχώς έβαλαν σταυρό στην πόρτα τους. Και συνεχίζουμε... Ο ιός είναι κατασκευασμένος ή «ξέφυγε» ή δεν υπάρχει ιός, κι ενώ οι άνθρωποι πεθαίνουν από άλλες αιτίες, βάζουν τους συγγενείς να υπογράφουν ότι ο δικός τους πέθανε από κορονοϊό. Κι εγώ αναρωτιέμαι... Κι αυτοί το δέχονται; Ας χαλαρώσουμε λίγο βλέποντας στο STAR για εικοστή φορά το “Contagion”. Ευτυχώς το καλό μας κανάλι κάθε δέκα λεπτά βγάζει ανακοίνωση ότι ίσως μας δημιουργήσει ψυχική οδύνη λόγω συμπτώσεων με την τωρινή κατάσταση.
Κλείνω τα μάτια σε όλα αυτά και βιώνω τη δική μου καραντίνα. Στεναχωριέμαι πολύ για όσους πεθαίνουν, αλλά νιώθω τυχερή που στη δική μας πόλη τα πράγματα είναι ακόμα καλά. Μένω λοιπόν σπίτι, πάω στον φούρνο και βόλτα το σκυλί κάθε μέρα και σούπερ μάρκετ μία το πολύ δύο φορές την εβδομάδα. Ευτυχώς είμαι σε γειτονιά με αυλές και σπίτια χαμηλά και όχι σε διαμέρισμα κι αυτό κάνει τη διαφορά. Αυτή η βίωση της «ημέρας της μαρμότας» που άλλους τους έχει διαλύσει, εμένα με έχει βάλει στην απόλυτη σειρά... Ίσως ικανοποιήθηκαν τα καταπιεσμένα μου ψυχαναγκαστικά ένστικτα. Αυτή η πρωινή βόλτα με τον Βίκτωρ κατά την οποία συναντώ σχεδόν τα ίδια άτομα και λέμε σχεδόν τα ίδια πράγματα, μου προκαλεί μια ανεξήγητη ηρεμία. Όλα έχουν μπει σε τάξη. Είναι οι ώρες σταθερές και τα πράγματα σταθερά επαναλαμβανόμενα.
Οι γείτονες έχουμε έρθει πιο κοντά. Μιλάμε περισσότερο... Πριν δεν προλαβαίναμε. Ο κος Γιώργος μη μπορώντας να πάει στο καφενείο έχει φυτέψει δεντράκια στο απέναντι πεζοδρόμιο, ούτε καν στο δικό του. Οι άνθρωποι μιλάνε πιο εύκολα, αλλά από απόσταση. Μόνο που δε μπορούμε να αγκαλιαστούμε, αλλά θα γίνει πάλι κι αυτό… Όλοι (όσοι δε δουλεύουμε) έχουμε ξαφνικά ελεύθερο χρόνο. Μιλάμε στο τηλέφωνο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις βεράντες, παντού. Ακόμη και το διαδικτυακό μάθημα που έμοιαζε βουνό τώρα μοιάζει παιχνιδάκι...
Και η μεγαλύτερη απόλαυση του «Μένω στο σπίτι» είναι ότι έχω κάνει πράγματα που δεν έκανα για χρόνια. Μετά από χρόνια, μπορεί και είκοσι, πήρα μικρόφωνο, έβαλα τέρμα τη μουσική και τραγούδησα μπροστά στον καθρέφτη. Μάλιστα, τότε για μικρόφωνο είχα μια βούρτσα, ενώ τώρα αληθινό μικρόφωνο της κόρης μου! Πόσο αναζωογονητικό...
- Μαμά, είσαι καλά;
- Πιο καλά δε γίνεται!
Έκανα κάτι που ίσως δεν θα ξαναέκανα ποτέ στη ζωή μου αν δεν ήμουν κλεισμένη όλη μέρα μέσα... Ακόμη, έχω κάνει όλες αυτές τις μέρες δουλειές που ανέβαλλα τα τελευταία... 10 χρόνια, μην πω παραπάνω.Έχω καθαρίσει και ξεκαθαρίσει παλιά πράγματα ξεχασμένα σε ντουλάπες και ντουλαπάκια, βαλίτσες και συρταράκια. Έτσι λοιπόν ήρθε και η ώρα της βαλίτσας. Μια βαλίτσα με ένα βουνό χαρτιά και τόσα πράγματα από το παρελθόν που τόσο καιρό ανέβαλλα να ανοίξω... Κι επειδή από παιδί είχα τη μανία να μην πετάω τίποτα -προτέρημα και ελάττωμα μαζί- βρήκα... αμέτρητους μικρούς θησαυρούς, γιατί πέρα από φωτογραφίες, βρήκα γράμματα, σημειώματα από φίλες μου, παλιά τετράδια με καρδούλες και Best friends for ever. Tο καλύτερο ήταν πως είχα το χρόνο και ό,τι έβρισκα το έστελνα στις φίλες μου από τα παλιά, στις δύο αγαπημένες μου κουμπάρες, σε όσες κάτσαμε στο ίδιο θρανίο, στα αδέρφια μου, στην συγκάτοικό μου και πολλούς πολλούς άλλους... Ένα πρωινό που με γέμισε με χαρά, γέλιο και συγκίνηση... Κάτι που δε θα έκανα αν δεν ήμουν κλεισμένη στο σπίτι... Μένω στο σπίτι, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και εύχομαι όλα να πάνε καλά... Αρκεί να μη χάνουμε το χιούμορ μας. Όπως λέει μια φίλη μου «Τόσο που τρώω στην καραντίνα, μετά θα θέλω καραμπίνα».
