Όταν σταμάτησε ο χρόνος...

4.4545454545455 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 4.45 (22 Ψήφοι)

Όταν σταμάτησε ο χρόνος...

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς πώς είναι να ζεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Οι άνθρωποι, πεπεισμένοι ότι η μοίρα θα επιφυλάσσει γι’αυτούς κυρίως μόνο ευχάριστα πράγματα, δυσκολεύονται εν τέλει να αποδεχτούν (και να εφαρμόσουν) τη σπουδαιότητα της αμοιβαίας ευτυχίας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης.

Η πικρή αλήθεια είναι μία: κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί οτι η ωραιότερη στιγμή της ζωής σου θα κρατήσει για πάντα, ότι αυτός που αγαπάς θα σε αγαπάει όπως εσύ θέλεις, ότι το παιδί σου θα «περπατήσει» στο σωστό δρόμο, ότι η λύση ενός προβλήματος θα βάλει φραγμό στο δρόμο για τα επόμενα που θα έρθουν, ότι οι αποφάσεις σου θα σε οδηγήσουν εκεί που θες, ότι το «όχι» ή το «ναι» σου ήταν ό,τι έπρεπε για εσένα. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι η ζωή σου θα γίνει όπως την έχεις ονειρευτεί. Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει τον δικό σου δρόμο, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί με το δικό σου μυαλό, κανείς δεν μπορεί να δει τι κρύβει η ψυχή σου, πότε γελά ενώ κλαίει, πότε κλαίει ενώ γελά, εκτός από εσένα. Αναλαμβάνοντας, λοιπόν, την ευθύνη της ματαιόδοξης ύπαρξής σου, στέκεσαι απέναντι στον αντικρυνό σου και του λες με υπευθυνότητα: «Ορκίζομαι να σου λέω πάντα την αλήθεια όσο κι αν πονάει, ορκίζομαι να μην μένω απαθής στον πόνο σου, ορκίζομαι να δεχτώ πως κι εγώ κάποια μέρα μπορεί να χάσω κάτι ή κάποιον, από ένα ασήμαντο παιχνίδι στο σκάκι μέχρι τον αγαπημένο μου άνθρωπο»...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Με όλα αυτά που συμβαίνουν, νιώθουμε όλοι πώς είναι να ζεις ΜΑΚΡΙΑ από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Έγιναν δωρεάν άλλα πράγματα και μια αγκαλιά πια θα σου στοιχίσει κάποια ευρώ... Ποιος θα το φανταζόταν; Αυτή τη στιγμή, κάνω μια κατάθεση. Συμμερίζομαι τη μοναξιά του κάθε ανθρώπου, του κάθε παππού που θέλει να δει τα εγγόνια του, το κάθε εγγόνι που θέλει να παίξει με τη γιαγιά του, την κάθε γιαγιά που έχει ανάγκη την κόρη της, την κάθε μητέρα ή τον κάθε πατέρα που ίσως εχει αναγκαστεί να μείνουν μακριά απά τα παιδιά τους για κάποιο διάστημα, τον κάθε ερωτευμένο που νοσταλγεί να ξανανιώσει τον έρωτα, τον κάθε εργαζόμενο που του λείπει η δουλειά του, την κάθε φιλία που κρατά γερά και αντέχει, τον κάθε άνθρωπο που πρέπει να παλεψει με τη μοναξιά, τα όριά του και κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό. Σας λεω να κρατάτε γερά, θα τελειώσει, κι ό,τι αντέξει θα έχει πλέον τόσο γερά θεμέλια που θα χρειαστεί τριπλάσιος κόπος πια για να σπάσει... Μα ούτε τότε θα σπάσει!

Πόσο δύσκολο τελικά είναι να ζεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα, έστω για λίγο. Σκέψου, όμως, πόσο δύσκολο είναι να ζεις ΧΩΡΙΣ τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Κι όχι για λίγο, για πάντα. Σκέψου να μην έχεις την δυνατότητα να μοιραστείς τις ανησυχίες σου με αυτόν που θες, τις μικρές χαρές που προκύπτουν μέσα στο σπίτι, να μοιραστείς αυτά που έχεις φτιάξει ή σκεφτεί, να σχεδιάζεις μαζί του τι θα κάνεις όταν τελειώσει όλο αυτό, να γελάς, να κάνεις όνειρα. Συμμερίζομαι όλους αυτούς που δεν ξεχνούν, που υποφέρουν, που νοσταλγούν, που κλαίνε, που η μοναξιά χτυπάει διπλά, που δεν παραιτούνται, που προσπαθούν, που ζουν.

Θα τελειώσει. Όλο αυτό θα τελειώσει. Και μετά τι; Εμείς και μόνο μπορούμε να ορίσουμε το μετά. Η ζωή σταμάτησε, μα θα ξαναρχίσει. Σταμάτησε, είμαστε ζωντανοί και μας δίνεται η ευκαιρία να ξεκινήσουμε από την αρχή. Τι θα αλλαξουμε; Τι θα κρατήσουμε ίδιο;  Τι έχουμε μάθει; Κρατάς τη ζωή σου στα χέρια σου και ο χρόνος έχει για λίγο σταματήσει. Κατάφερες το πιο δύσκολο, να ξεγελάσεις τον χρόνο. Σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα καλύτερα. Ποιο είναι, λοιπόν, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις; Κάντο. Κράτα γερά και κάντο.

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.