Ο Χίτσκοκ καθαιρείται

4.8461538461538 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 4.85 (26 Ψήφοι)

Ντόναλντ Τραμπ

Τα οξυμμένα πνεύματα και η γενικότερη ανάφλεξη της αμερικανικής κοινωνίας, όπως παρατηρείται τις τελευταίες μέρες, μπορεί να πυροδοτήθηκαν από ένα ειδεχθές ρατσιστικό έγκλημα, ωστόσο πρόκειται για την κορυφή ενός παγόβουνου προβλημάτων που άρχισε να λιώνει και απειλεί να πλημμυρίσει την «ονειρούπολη» του Νέου Κόσμου. Η στάθμη είχε ήδη αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα εδώ και πολλά  χρόνια εξαιτίας της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόστηκε, αλλά την τελευταία τετραετία έπιασε το ζενίθ της. Ο πρόεδρος Τραμπ αποδείχθηκε ένας πολιτικός αρλεκίνος, οι δεξιότητες του οποίου εξαντλούνται σε τηλεγραφικά τιτιβίσματα απροκάλυπτης ωμότητας και απύθμενης φαιδρότητας.

Όπως και πολλοί άλλοι συγκαιρινοί του πολιτικοί τσαρλατάνοι, ο αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος δόμησε τη ρητορική του πάνω σε αυτό που οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν «ανεσταλμένη ικανοποίηση»∙ την ανάγκη δηλαδή, αιματηρών θυσιών στο παρόν, για χάρη ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, έμπλεου ανταμοιβών.  Οι σπονδές, όμως, που υποβάλλουν στον Μολώχ της ελπίδας τα κατώτερα και μεσαία στρώματα της κοινωνίας  δεν φαίνεται να έχουν κάποιο θετικό αντίκρισμα. Πιο πολύ παραπέμπουν στο παράδοξο του Ζήνωνα με τον Αχιλλέα και τη χελώνα: όσο κι αν πλησιάζουμε προς το πολυπόθητο και αναζωογονητικό μέλλον, τόσο αυτό θα φροντίζει να διατηρεί το προβάδισμά του, έστω και για μια σπιθαμή.

Η αδυναμία του Τραμπ να αφουγκραστεί τις οιμωγές μιας μεγάλης μερίδας του λαού του που οδηγείται πλησίστια στην εξαθλίωση, μαστιζόμενη από πρωτοφανή ανεργία, κραυγαλέα απουσία υγειονομικής ασφάλισης και αμφίβολη πρόσβαση στην εκπαίδευση δεν συνιστά τον μοναδικό λόγο των μαζικών αντιδράσεων προς το πρόσωπό του. Αφορά εξίσου  την ανυποχώρητη αλαζονεία του, τη νοσηρή αδιαλλαξία του και την έμμονη στάση του να μην παραδέχεται τα ατοπήματα του, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Τζορτζ Φλόιντ, όπου η άρθρωση μιας τρισύλλαβης συγγνώμης, θα σήμαινε μάλλον την ταπείνωση του υπερτροφικού εγωισμού του.

Φαίνεται πως ο αγλαός πλανητάρχης ανήκει σε εκείνον τον ορμαθό πολιτικάντηδων, που διατείνονται πως «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», μια τακτική που μπορεί κάποιες φορές να δρέπει καρπούς στο ποδόσφαιρο, μα στην πολιτική ενεδρεύει ο κίνδυνος να απογυμνωθείς ολότελα. Οι μύδροι που εξαπέλυσε εναντίον της κινέζικης κυβέρνησης και του παγκόσμιου οργανισμού υγείας για το ζήτημα του κοροναϊού αποτελούν χονδροειδείς προσπάθειες εξεύρεσης βολικών εξιλαστήριων θυμάτων ενώ οι αναφορές του στους διαδηλωτές της χώρας του ως «πλιατσικολόγους» συνιστούν έκδηλες απόπειρες ποινικοποίησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας.  Λησμονεί μάλλον, πως στο πραγματικό πλιάτσικο επιδίδονται εδώ και δεκαετίες οι άπληστοι κεφαλαιοκράτες και οι αχόρταγες βιομηχανίες του κέρδους, οι οποίες τίθενται υπό την αιγίδα του συστήματος και υποθάλπονται επιμελώς από τον ίδιο.       

Δεν είναι υπερβολικό να λεχθεί πως ο αγέρωχος κυβερνήτης, κατά την τρέχουσα θητεία του, προέβη σε συμπεριφορές που ευτέλισαν το αξίωμα που διακονεί, προβάλλοντας μια επίπεδη, αποστραγγισμένη προσωπικότητα από την οποία δεν απορρέει καμία πνευματικότητα και ευαισθησία. Στο πολιτικό πεδίο απέφυγε να εμπλακεί σε διάλογο και παράλληλα επιστράτευσε στο πλευρό του μια στρατιά φιλικά προσκείμενων μέσων και δημοσιογραφίσκων – σφουγγοκωλάριων, σαρώνοντας τις όποιες αντιδράσεις και φιμώνοντας τις ενοχλητικές φωνές. Φυσικά, δεν παρέλειψε προωθήσει την ατζέντα του μίσους και να καλλιεργήσει τους σπόρους του ρατσισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πατέρας του σύγχρονου ρατσισμού, ο κόμης Ντε Γκομπινό, στην ψευδοεπιστημονική του θεωρία σχετικά με την ανωτερότητα της λευκής φυλής πρόσαπτε στους μαύρους ελαττώματα, όπως η ανικανότητα, η ζωώδης φύση, η έλλειψη ηθικής και η συναισθηματική αστάθεια. Στην πραγματικότητα, τα χαρακτηριστικά αυτά απαντούν στον καυκάσιο, φαιοχίτωνα ηγέτη των Η.Π.Α. Δυστυχώς, τα κουσούρια του έπλασαν και απέδωσαν εφιαλτικά σενάρια στη ζωή πολλών εκατομμυρίων Αμερικανών πολιτών, σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα θρίλερ του Χίτσκοκ να ωχριούν μπροστά τους.

Πάντως, σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις των ημερών, η δημοτικότητα του Τραμπ πνέει τα λοίσθια, καθιστώντας πολύ πιθανή την κατακρήμνισή του από τον Λευκό Οίκο τον ερχόμενο Νοέμβρη. Ο πολιτικός του δελφίνος, ο οποίος καραδοκεί να καταλάβει τον προεδρικό θώκο, φέρει το όνομα Τζο Μπάιντεν. Ο Μπάιντεν προΐσταται της πιο ανοιχτόμυαλης και προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, αν και αυτό μένει να αποδειχθεί. Η πρόσφατη παραίνεσή του περί της εκπαίδευσης των αστυνομικών, ώστε να πυροβολούν τους πιθανούς υπόπτους στο πόδι αντί για την καρδιά, δεν στέλνει και το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα. Αντίθετα, μοιάζει να αντιπαραθέτει στον ολικά «ακρωτηριασμένο» ανθρωπισμό του αντιπάλου του, έναν λιγότερο «διαμελισμένο». Οδηγούμαστε λοιπόν σε ένα ιδιότυπο bras de fer μεταξύ ενός τυφλού κι ενός μονόφθαλμου, στο οποίο προτιμούμε μάλλον τον τελευταίο. Αρκεί να μην απολέσει σύντομα κι αυτός το όραμά του…   

Σχόλια (0)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.