Και οι ανύπαντροι έχουν ψυχή!
Οι κοινωνικές πεποιθήσεις έχουν τέτοια δύναμη, που αναδύονται ακόμα και μέσα από τα κύτταρά μας. Έχουμε εμποτιστεί με αυτές μέχρι το μεδούλι, σε τέτοιο σημείο, που πολλές φορές σκεφτόμαστε με κλειστό μυαλό και προκαταλήψεις.
Το κοινωνικό ασυνείδητο, μας έχει διαποτίσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής: «γεννιέμαι, πηγαίνω σχολείο, σπουδάζω, παντρεύομαι, κάνω παιδιά, πεθαίνω». Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό, είναι κακό, υποδεέστερο, μισό, ατελές.
Ο γάμος είναι μία διαχρονική θρησκευτική και κοινωνική συνθήκη, με την οποία επισημοποιείται μία σχέση, μία γενετήσια ένωση με σκοπό να συνέχεια να υπάρξει οικογένεια.
Στην εποχή μας, ο γάμος έχει ξεφύγει από το αυστηρό δίπολο άνδρας-γυναίκα, για αυτό και βλέπουμε ακόμα και νομιμοποίηση γάμων ομόφυλων σχέσεων.
Με το θέμα του γάμου, έχουν ασχοληθεί πολλοί μεγάλοι στοχαστές και θρησκευτικές προσωπικότητες. Ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Κορινθίους Επιστολή, αναφέρεται στο γάμο ως μία επιλογή ώστε να μπορεί να ζει ένας Χριστιανός ο οποίος δεν μπορεί να παραμείνει εγκρατής και να τηρήσει την παρθενία στη ζωή του. Ο έγγαμος βίος και η αναπαραγωγή όμως, δεν είναι αυτοσκοπός; Ανατρέχοντας κανείς στην ιστορία της Εκκλησίας θα δει πως υπάρχουν δεκάδες άγιοι και ιερείς οι οποίοι έζησαν ζωή παρθενίας και ήταν απομονωμένοι σε ερήμους.
Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, ορίζει το γάμο ως μία παρέμβαση της Εκκλησίας και του Κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών. Ο Σωκράτης συμβουλεύει τον άνδρα να παντρευτεί διότι αν περάσει καλά θα γίνει χαρούμενος, αλλά αν δεν περνάει καλά θα γίνει φιλόσοφος –μάλλον υπονοεί κάτι για την Ξανθίππη ο μεγάλος φιλόσοφος; Από την πλευρά του, ο σπουδαίος πεσιμιστής φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ αποστρεφόταν το γάμο και χαρακτήριζε τις γυναίκες φαιδρές.
Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί για αυτό το ρόλο ή εξαργυρώνει την αξία των ανθρώπων από το να έχουν παντρευτεί ή όχι. Είναι ένας δάγκειος πυρετός για πολλούς ανθρώπους, το γεγονός πως βιώνουν τις πιέσεις της οικογένειας και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος ώστε να ακολουθήσουν το πρότυπο της έγγαμης ζωής. Και η κοινωνική πεποίθηση είναι τόσο ισχυρή, που «έχει γράψει» μέσα μας και μας έχει κάνει να κρίνουμε τους ανθρώπους με συγκεκριμένα κριτήρια.
Αλήθεια, το κοινωνικό υποσυνείδητο αναβιώνει μέσα μας κάθε φορά που συναντάμε άνδρες ή γυναίκες που είναι ανύπαντροι και τους κοιτάμε με «μισό μάτι» επειδή με τα δικά μας κοινωνικά πρότυπα δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι;
Μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρεί τους ανύπαντρους ανθρώπους λιγότερο ευτυχισμένους ή ανεύθυνους. Προσωπικά, θεωρώ πως ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε να βιώσει την κατάσταση του γάμου είναι υπεύθυνος, διότι μπορεί να έχει την αυτογνωσία του γεγονότος πως δεν μπορεί να επωμιστεί αυτό το ρόλο. Και είναι υπεύθυνος περισσότερο από έναν άνθρωπο ο οποίος δείλιασε κάτω από την κοινωνική πίεση και, τελικά, ακολούθησε αυτό που προστάζει το κοινωνικό κύτταρο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και ευτυχισμένες σχέσεις. Δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο πουθενά.
Ο γάμος είναι μία κοινωνική συνθήκη, η οποία δεν υπογράφει την ευτυχία σε καμία περίπτωση. Είναι η προσπάθεια εκλογίκευσης της άλογης φύσης του ανθρώπου, η οποία είναι πιο άναρχη και καλείται να μπει «σε μία σειρά», να ημερέψει και κατευνάσει. Πολλοί άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για γάμο. Η ίδια η Εκκλησία διδάσκει ότι δεν είναι προορισμός όλων των ανθρώπων ο γάμος. Οι δυσλειτουργικοί, προβληματικοί και τοξικοί γάμοι στην εποχή μας βρίσκονται σε μία ανησυχητική αύξηση, γεγονός που κάνει πολλούς ανθρώπους να δουν με διαφορετική ματιά την ελεύθερη ζωή, ξεκολλώντας από στερεότυπα. Ναι, μπορεί μέσα σε αυτή τη δέσμευση να αισθάνεσαι πως σε μία δύσκολη στιγμή, στο πέρασμα της βιολογικής ηλικίας και του αισθήματος της μοναξιάς να αισθάνεσαι πως έχεις ένα χέρι να ακουμπήσεις, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο. Πολλές φορές αυτό το χέρι μπορεί να μην προέρχεται από ένα γάμο, αλλά ακόμα και από έναν άγνωστο.
Και οι ανύπαντροι έχουν ψυχή! Και οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν είναι παράξενοι, εγωιστές ή άτομα που θα έχουν στα γεράματα δώδεκα γάτες ή θα τους βρει ο θάνατος εντελώς μόνους. Είναι άνθρωποι που έκριναν ότι δε χρειάζεται να υποχωρήσουν σε μία σύμβαση η οποία θα οδηγούσε και τους ίδιους αλλά και άλλους ανθρώπους ενδεχομένως στη δυστυχία.
Όλοι μπορούν να χαράξουν το δικό τους δρόμο στην ευτυχία και την προσωπική αυτοπραγμάτωση! Γιατί και οι ανύπαντροι έχουν ψυχή!
