Κριτική ή προσβολή;
Στους διάφορους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς (μουσικής, μαγειρικής, μόντελινγκ), γινόμαστε ουκ ολίγες φορές, μάρτυρες μίας συγκεκριμένης νοοτροπίας: αντί για κριτική από την εκάστοτε κριτική επιτροπή, υπάρχει αγένεια και προσβολή της προσωπικότητας του διαγωνιζομένου η οποία μεταφράζεται ως κριτική.
Και ενώ ο στίβος της τηλεόρασης είναι σκληρός και αδυσώπητος και είναι γεγονός πως το αίμα «πουλάει», αυτό δεν αναιρεί το πόσο άσχημα και ισοπεδωτικά μπορεί να μεταφραστεί στην ψυχή ενός διαγωνιζομένου μία προσβλητική κριτική που θα απαξιώσει τον ίδιο.
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι οι οποίοι δηλώνουν συμμετοχή επειδή επιθυμούν ακόμα και μέσα από έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό, να αισθανθούν αναγνώριση και αποδοχή. Και επειδή ο κάθε άνθρωπος κουβαλά διαφορετικά βιώματα, ερεθίσματα και έχει διαφορετική ψυχική ανθεκτικότητα στην προσβολή, δε γνωρίζουμε πόσο θα επηρεάσει την ψυχοσύνθεσή του η ειρωνεία και η χλεύη που μπορεί να εισπράξει.
Μπορεί κάποιος να επιβεβαιώσει πως ένας άνθρωπος δε θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη πρόβλημα αυτοεκτίμησης μετά από μία ταπεινωτική κριτική; Υπάρχει κάποιο άτομο που να παρακολουθήσει την ψυχολογία ενός ανθρώπου μία μέρα μετά τη δοκιμασία, ώστε να παρατηρήσει το πόσο σταθερή ή ευμετάβλητη παραμένει η ψυχολογία του; Έχει την κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία το εκάστοτε άτομο που διαγωνίζεται και έχει προετοιμαστεί και για την αρνητική, εκτός από τη θετική έκβαση ενός αποτελέσματος;
Υπάρχει διαφορά στην κριτική από την ειρωνεία και την ισοπέδωση της προσωπικότητας του άλλου. Γνωρίζουμε, βεβαίως, πως η τηλεόραση αρέσκεται στο να πουλάει τέτοιο θέαμα, ανθρώπους που βλέπουν τα όνειρά τους να σφαγιάζονται, προκειμένου να αυξήσουν την τηλεθέασή τους. Υπάρχει αυτή η επιθυμία του να φας τη σάρκα του άλλου, το να τον ταπεινώσεις, θυμίζοντας τα πρωτόγονα ένστικτα που βλέπαμε στις ρωμαϊκές αρένες. Γιατί για την τηλεόραση ισχύει το ότι «η κακή δημοσιότητα είναι καλύτερη από το να μην υπάρχει καθόλου δημοσιότητα».
Η τηλεόραση θα μπορούσε να εκπαιδευτεί στο να αντιμετωπίζει με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια τον κάθε συμμετέχοντα σε τηλεοπτικούς διαγωνισμούς, ανεξαρτήτως του ταλέντου που διαθέτουν και αν θα απορριφθούν ή όχι. Και έτσι, καλλιεργούμε μία τηλεοπτική πραγματικότητα διαφορετική, πιο καθαρή και με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και ευσυνειδησία.
