Γιατί η αναγνώριση έρχεται πάντα μετά θάνατον;
Όταν πεθαίνει κάποιος, δυστυχώς τότε φαίνεται και αναγνωρίζεται η αξία του, και αυτό είναι πολύ λυπηρό. Αυτό συμβαίνει για κάθε άνθρωπο που στο τέλος όλοι θυμούνται τα καλά του στοιχεία και τον μακαρίζουν. Λένε κι ένα καλό παράδεισο και ξοφλούν.
Είναι δε τόσο συνηθισμένο το φαινόμενο που το βλέπουμε καθημερινά. Και αυτό νομίζω συμβαίνει γιατί υπάρχει και αυτή η σταγόνα λύπης για το άτομό του. Τότε θυμόμαστε ότι πρέπει να σεβαστούμε την αξία ενός ανθρώπου, που κατά κάποιο τρόπο έχει προσφέρει και είναι άξιος της εκτίμησής μας. Γιατί μέχρι εκείνο το σημείο μπορεί να υπήρχε και η ζήλεια. Στον θάνατο φυσικά δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι.
Το φαινόμενο αυτό είναι μια συμπεριφορά, κατά την γνώμη μου, που ευτελίζει τις ανθρώπινες αξίες. Ένας άνθρωπος, αν μπορούσε να ακούσει και νεκρός, θα άκουγε τόσο καλά λόγια που θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.
Ό,τι και να κάνει ο άνθρωπος στη ζωή, η αδιαφορία που μπορεί να συναντήσει είναι δεδομένη. Όταν πεθάνει όλοι τότε θα αναφερθούν στις καλές του πράξεις και στον εξαίρετο χαρακτήρα του. Κανένας μας όμως δεν σκέφτεται ότι την ευγνωμοσύνη θέλει ο άνθρωπος να την νιώσει όσο είναι ζωντανός.
Είναι μια πολύ πικρή αλήθεια της ζωής που δεν περνάει νομίζω απαρατήρητη από κανένα. Κι όμως έχει γίνει μια άστοχη συνήθεια όλο αυτό και δεν προσφέρει τίποτε. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τη λύπηση και τα μνημόσυνα όταν πεθαίνει. Ούτε να γίνεται θέαμα η κηδεία του δημοσίως. Δεν προσφέρει τίποτε όλο αυτό και πρόσθετα μπορώ να πω μοιάζει ιεροσυλία, μειώνει το επίπεδο μας.
Έχει απλώς ανάγκη από την αγάπη, την αναγνώριση και την εκτίμηση όταν είναι στη ζωή. Τότε πραγματικά πρέπει να του προσφέρουμε όσα μπορούμε για να του δώσουμε χαρά. Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό, η εξέλιξη της κοινωνίας θα ήταν στα επίπεδα που έπρεπε και όλοι θα γνώριζαν το νόημα της πραγματικής ευτυχίας.