Δημοσιογραφία, ένα επάγγελμα… σκλαβιάς
- Ασφένταμος
- PLUS
Είναι εκπληκτικό, αλλά αληθινό: Για να ακολουθήσεις το δημοσιογραφικό επάγγελμα, πρέπει να εργασθείς τουλάχιστον δύο χρόνια άμισθος, κατόπιν μπαίνεις προμισθολόγιο με 300 ευρώ περίπου και περιμένεις πότε θα σε βάλουν μισθολόγιο των 700 ευρώ, με ασφάλεια, για να λύσεις, επιτέλους, το… πρόβλημά σου.
Αυτό βέβαια αν όλα πάνε καλά γιατί «παίζει» κι άλλη περίπτωση στην όλη υπόθεση. Δηλαδή, να μην καταφέρεις να ενσωματωθείς στον κλάδο για οιονδήποτε λόγο, οπότε αυτά τα δύο χρόνια πάνε χαμένα! Κατά συνέπεια, πρέπει για να γίνεις δημοσιογράφος να έχεις εύπορους γονείς να σε συντηρούν ή να μην έχεις… στομάχι γιατί σ’ όλο αυτό το διάστημα δε υπάρχει περίπτωση να σου δίδονται ούτε τα εισιτήρια για να μετακινείσαι.
Άκουσα προ καιρού μεγαλοδημοσιογράφους να λένε χωρίς ντροπή: «Ε, και τι να γίνει… κι εμείς έτσι γίναμε»!
Θα ήταν εξόχως κατανοητό ένα μικρό διάστημα αξιολόγησης και προσαρμογής, αυτό όμως ποτέ δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να ξεπερνά το μήνα. Για ποιο λόγο αν είσαι ικανός να μην αμείβεσαι;
Σε ποια νομοθεσία στηρίζονται οι εργοδότες και παραβιάζουν το εργατικό δίκαιο; Ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα; Η ΕΣΗΕΑ τι κάνει γι’ αυτό το θέμα; Δεν θα έπρεπε να είναι στο πλευρό των εργαζομένων και κατά της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας; Και το κράτος τι κάνει;
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια υπόθεση καταναγκαστικών έργων. Συνέβαινε αυτό κάποτε παλιά όταν παραβιάζονταν τα… χρηστά ήθη, αλλά σήμερα στους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να προσφέρουν αλλά και να ζήσουν τη ζωή;
Δυστυχώς και σ’ αυτό το επάγγελμα ισχύει το «πρέπει να ‘χεις μπάρμπα στην Κορώνη». Φυσικά, όλα αυτά στο πλαίσιο της διαπλοκής και ασφαλώς ενάντια στην ελευθεροτυπία και την ελεύθερη δημοσιογραφία.
