Οι διακοπές του κουνελιού
- blogoulis
- PLUS
Χαίρε διαβαστή μου ατρόμητε και μπαρουτοκαπνισμένε,
Αφού απευθύνω ένα θερμό και εγκάρδιο χαιρετισμό στους ηρωικούς σχολιαστές μου, Amanda (σταθερή αξία), Ρία (αδικημένη και παραπονιάρα ξεπαρεξηγήσου γρήγορα) και Teo (αισιοδοξία θα πει να βλέπεις μπροστά σου καλύτερες μέρες ενώ ξέρεις ότι δεν θα έρθουν ποτέ), θα σού διηγηθώ μια όμορφη καλοκαιρινή περιπέτεια όπως την κατέγραψαν τα μπιρμπιλωτά, βολβοειδή (κ.λπ. να μη τα ξεναλέμε) τσαχπινογαργαλιάρικα ματάκια μου.
Τόσο καιρό στον πλανήτη σου, άκακο ον και για αρκετούς χαριτωμένο, όπως ήταν φυσικό έκανα αρκετούς ανθρώπους φίλους. Κάποιοι απ' αυτούς, με αρκετά ισχυρή πειθώ, με κατάφεραν να τους ακολουθήσω σε κάτι που κάνετε εσείς οι γήινοι τα καλοκαίρια και το αποκαλείτε "διακοπές". Εγώ διακοπές ήξερα ότι κάνουν μόνο οι διαστημικές ντοματοσικλέτες άμα ξεσυγχρονιστεί το ηλιακό τους σύστημα. Μετά τις επαναφορτίζεις και όλα έρχονται στη θέση τους. Κάτι τέτοιο, μού είπαν, οι φίλοι μου γίνεται και στις γήινες διακοπές. Επαναφορτίζεσαι ο ίδιος για να μπορέσεις να βγάλεις τον χειμώνα. Πάει καλά, είπα, θα έρθω.
Και πώς γίνονται αυτές οι διακοπές, ρώτησα, πού πάτε; Σε νησί, μού απάντησαν. Και πώς είναι αυτό το νησί; Είναι ένα μάτσο πέτρες και γύρω-γύρω θάλασσα. Και πώς την διασχίζετε τη θάλασσα, ξαναρώτησα. Με καράβι, μού απάντησαν. Έτσι, με τις περισσότερες απορίες μου σχεδόν λυμένες, βρέθηκα κι εγώ ανάμεσα σε ένα τσούρμο γήινους να ανεβαίνουμε μια παράξενη σκάλα που κουνιόταν πέρα-δώθε και έπρεπε να ισορροπήσεις σαν Αζερμπαϊτζανός ακροβάτης για να καταφέρεις να μπεις μέσα στο καράβι.
Το καράβι πρέπει να χωρούσε πάνω-κάτω 1.200 γήινους. Θέτοντας σε λειτουργία τον αυτόματο καταμετρητή έμβιων όντων με τον οποίο είναι εξοπλισμένο το υβριδικό μου σύστημα πλοήγησης, κατέγραψε με τη μία 1.824 γήινες και 27 εξωγήινες ψυχές! Πάντα το έλεγα εγώ ότι δεν είμαι ο μοναδικός που κυκλοφορεί ανάμεσά σας!
Ρε σεις, κατέθεσα στους φίλους την απορία μου, δε σάς φαίνεται ότι το καράβι γέρνει; Έλα μωρέ, είναι που δεν έχεις ξαναμπεί. Απλά το κουνάνε τα κύματα, μού απάντησαν. Κάποια στιγμή ανοιχτήκαμε στο πέλαγος κι άρχισε το θαλάσσιο ταξίδι μας. Τελικά είχαν δίκιο οι φίλοι μου. Τούτο το πράγμα κουνάει περισσότερο κι από τη ντοματοσικλέτα μου όταν πέφτει σε διαστημική καταιγίδα.
Μας είχαν στριμώξει σε κάτι καθίσματα, παστωμένους σαν κάποια γήινα θαλασσινά που έμαθα ότι τα λένε σαρδέλες. Δίπλα μου μια κυρία με δυο χαριτωμένα μικρά αγοράκια που δεν έλεγαν να με αφήσουν σε ησυχία. Το ένα είχε βουτήξει με τα χέρια του τις κεραίες επικοινωνίας μου που βρίσκονται στο ολοστρόγγυλο κεφάλι μου και τις κουνούσε πέρα δώθε. Άμα μού πειράζει κανείς τις κεραίες χάνω τα σήματα και διακόπτεται η επικοινωνιακή μου επαφή με το περιβάλλον. Μαμά, μού αρέσει αυτό το σιδερένιο ανθρωπάκι με τα πράσινα μάτια, να παίξω μαζί του, ρώτησε το ένα αγοράκι. Παίξε παιδάκι μου, τού απάντησε η βουβαλοειδής κυρία που κρατούσε μιάμιση θέση, η μισή από την οποία τύχαινε να ήταν η δική μου. Τα είδα όλα διαβαστή μου. Μέχρι που το κούνημα τού καραβιού άρχισε να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Τα χαριτωμένα έσκασαν και βούλιαξαν στις θέσεις τους. Τότε πρόσεξα ότι κάτι όμορφες δεσποινίδες με λευκές στολές, που ανήκαν στο πλήρωμα τού καραβιού γύριζαν από θέση σε θέση και μοίραζαν στους ανθρώπους κάτι χάρτινες σακούλες. Μετά όλοι έσκυβαν μέσα σ' αυτές και κάτι άδειαζαν από το στομάχι τους. Παρατηρητικός καθώς ήμουν είχα προσέξει νωρίτερα ότι όλοι πήγαιναν σε ένα μαγαζάκι που υπήρχε στη μέση τού καραβιού κι αφού έδιναν μια περιουσία ο καθένας έπαιρναν στα χέρια τους κάτι τριγωνικά και πλακέ πράγματα που ρωτώντας έμαθα ότι τα λένε τυρόπιτες και τα κατάπιναν σχεδόν αμάσητα. Οι απορίες μου πολλαπλασιάστηκαν. Γιατί χρειαζόταν να το κάνουν αυτό και μάλιστα ξοδεύοντας ένα σεβαστό ποσό αφού θα τα επέστρεφαν αργότερα όλα μέσα σε σακούλες;
Τότε πρόσεξα μια άλλη κυρία που καθόταν δυο θέσεις πιο 'κει και μπροστά στα πόδια της είχε ένα πλαστικό κουτί με μια συρμάτινη πορτούλα. Κάτι με μεγάλα αυτιά κουνιόταν εκεί μέσα. Ρώτησα πάλι τους φίλους μου που είχαν αρχίσει να με κοιτάζουν παράξενα και κάπως ενοχλημένα από τις πολλές μου ερωτήσεις και κατάφερα να μάθω ότι το παράξενο ζωάκι με τα μεγάλα αυτιά που ήταν μέσα στο κουτί που είναι το κλουβί του, το λένε κουνέλι. Τότε ήταν που ήρθε ένα μεγάλο κύμα, το μεγαλύτερο απ' όλα και το πλοίο έσκασε με δύναμη μέσα του. Ακούστηκε ένα παρατεταμένο αααα, οι σακούλες πήραν φωτιά και πολλοί γλιστρώντας από τις θέσεις του βρέθηκαν ξαπλωμένοι φαρδιά πλατιά στη μέση τού διαδρόμου. Εκεί ήταν που κατρακύλησε και το κλουβάκι και έσκασε με πάταγο στην πλευρά ενός καθίσματος με αποτέλεσμα να ανοίξει το πορτάκι και το κουνέλι να ξεκινήσει προπόνηση για τις προσεχείς κουνελοδρομίες. Και να σου το μισό πλήρωμα και αρκετοί από τους επιβάτες να κυνηγάνε το κουνέλι κι εκείνο να κάνει κάτι σλάλομ που θα τα ζήλευε και πρωταθλητής τού σκι και να τρακάρει τού ενός το κεφάλι με τού άλλου. Θαύμα το θέαμα και άρχισα να χαλαρώνω και να χαμογελάω κάτω από τα νικελένια μουστάκια μου. Κάποια στιγμή το κουνέλι, δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά από μια μισάνοιχτη πόρτα μπόρεσε και βγήκε στο κατάστρωμα. Ο απόλυτος χαμός μιλάμε. Να το κυνηγάνε κι όπως κουνούσε το καράβι να φεύγουν με τις πάντες και να σκάνε από κουπαστή σε κουπαστή. Το κουνέλι απτόητο. Η κυρία να στριγγλίζει. Αχ Μητσάκο μου θα πέσεις στη θάλασσα και θα μού πνιγείς. Μητσάκος, όπως κατάλαβες, ήταν το κουνέλι. Χήρα θα ήταν και το έβγαλε έτσι προς τιμήν τού μακαρίτη. Δεν εξηγιέται αλλιώς. Δεν την ένοιαζε που θα πνιγόταν ένα κάρο κόσμος, ο Μητσάκος της μην πέσει στη θάλασσα. Δεν την πήγαινα και καθόλου γιατί μπαίνοντας στο καράβι με κοιτούσε παράξενα. Λες και έβλεπε εξωγήινο. Εντάξει, τέτοιον έβλεπε αλλά παίζει κι αυτή η ριμάδα η διακριτικότητα.. Μη τα ισοπεδώνουμε όλα.
Στο μεταξύ, ένα παλικάρι από το πλήρωμα έχει καταφέρει να στριμώξει σε μια γωνία τον Μητσάκο κι απάνω που κάνει το μπλονζόν τής ζωής του για να τον βουτήξει, ο Μητσάκος ο ζογκλέρ τού πατάει μια προσποίηση και τρώει η μούρη του σανίδι σκάζοντας πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Ο Μητσάκος κάνεις δυο τρία ακόμα δεξιοτεχνικά κόλπα κι αφού ξεφεύγει από τούς διώκτες του τρυπώνει πάλι μέσα στην αίθουσα που είμαστε στοιβαγμένοι και δίνοντας ένα σάλτο ανεβαίνει… πάνω μου! Με άφησε να τού χαϊδέψω τα αυτιά και σε δυο δευτερόλεπτα είχαμε γίνει κολλητοί φίλοι. Η κυρία με κατασυμπάθησε και έπαψε να με κοιτάζει σαν εξωγήινο, που άλλωστε ήμουν και γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Ο Μητσάκος επέστρεψε στο κλουβάκι του και το ταξίδι μας συνεχίστηκε πιο ομαλά αφού με αυτά και με τ' άλλα είχαμε πλησιάσει κοντά στο λιμάνι τού προορισμού μας και η θάλασσα είχε γαληνέψει αρκετά.
Ωραίες αυτές οι, πώς τις λέτε, α, ναι, διακοπές, είπα στους φίλους μου μόλις κατεβήκαμε. Δεν κατάλαβες, μού απάντησαν, δεν ήταν αυτές οι διακοπές. Οι διακοπές μας τώρα αρχίζουν. Ωχ μανούλα μου, πρόλαβα να ψιθυρίσω, τι άλλο με περιμένει. Και… λιποθύμησα…
