Η κρίση του συστήματος, αφετηρία αλλαγής
Μοιάζει καλοπαιγμένη φάρσα, εφιάλτης που δεν θα θελες να ξαναδείς. Όσο και αν δεν μας άρεσε, είχαμε συνηθίσει να ζούμε σε αυτό το σύστημα της ανασφάλειας, των χαμένων ευκαιριών, των πελατειακών σχέσεων, της χαμένης μας αθωότητας και της άπιαστης ελπίδας.
Συνηθίσαμε και μας βόλεψε η ψεύτικη εικόνα, ίσως γιατί μας αποχαύνωνε, ή πιθανόν γιατί μας έδειχνε έναν κόσμο που δεν υπάρχει και ελπίζαμε μάταια να βρούμε. Ίσως το βλέπαμε κιόλας πως χτίζαμε στην άμμο, όμως εμείς επιμέναμε, αν και γνωρίζαμε πως το πρώτο χειμωνιάτικο κύμα, θα τα γκρέμιζε όλα, σαν θεία δίκη στην απερισκεψία, ή φυσικό νομοτελειακό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πια, ότι χτίσαμε χρόνια και χρόνια γκρεμίζεται και παρασύρει τα πάντα. Σιγουριά, αξίες, όνειρα, ελπίδες, όλα εξαφανίζονται μέσα στον κονιορτό που σηκώνεται. Είναι μια χωρίς αμφισβήτηση πραγματικότητα, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, που τόσο είχε διαφημιστεί τα περασμένα χρόνια, καταρρέει. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός παραπαίει, η μία χώρα μετά την άλλη βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας. Όλα τα δυνατά μυαλά προσπαθούν να δώσουν λύση(;) στο μεγάλο αυτό κακό που βρήκε την ανθρωπότητα, αλλά μάταια. Όλα τα γιατροσόφια δείχνουν ανήμπορα να γιατρέψουν τον ασθενή. Οι πιο φανατικοί και οι πιο δύσπιστοι του συστήματος καταλαβαίνουν τη δυσκολία του πράγματος, δεν υπάρχει πια ελπίδα.
Όταν μάλιστα δεις την αντιμετώπιση της παιδείας, του πιο σημαντικού εργαλείου ενός λαού τότε καταλαβαίνεις προς τα πού μας οδηγούν. Είναι ποτέ δυνατόν, να είναι δευτερεύουσας σημασίας η γλώσσα ενός λαού; Και τι σηματοδοτεί όταν στο λέει ένας πολιτικός, που αργότερα γίνεται υπουργός Παιδείας; Χρόνια τώρα προσπαθούν να εμπορευματοποιήσουν την παιδεία, τώρα προχωρούν ένα βήμα ακόμη με την «αγορά γνώσης», δηλαδή την εκχώρηση της παιδείας στους επιχειρηματίες από τους οποίους θα αγοράζουμε την γνώση, όπως το τυρί από το σούπερ μάρκετ. Που σημαίνει επιστροφή σε αλήστου μνήμης εποχές και ακόμη χειρότερα, αφού ο φτωχός θα είναι σκλάβος με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος όλων των οικονομικών μέτρων. Η δημιουργία της ελίτ τάξεως του 20% του πληθυσμού, με το υπόλοιπο 80% στον πάτο της φθοράς και της αφθαρσίας…
Ας δούμε π.χ. τι συμβαίνει με την ιστορία. Είναι ποτέ δυνατόν να είναι προϊόν διαπραγμάτευσης και δη διακρατικό και όχι η καταγραφή των γεγονότων; Ε λοιπόν όχι, ο άνθρωπος πρέπει να μαθαίνει τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση, να γνωρίζει το παρελθόν του, ώστε να αποκτά εμπειρία και να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη.
Είναι απαράδεκτο στην εποχή του πλούτου να υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι. Οι άνθρωποι χρειάζονται αξιοπρεπή δουλειά και όχι ελεημοσύνη, γιατί εργασία υπάρχει για όλους. Η γη μπορεί πλούσια να ζήσει εμάς και άλλους τόσους. Υπάρχουν χώρες που είναι εντελώς υπανάπτυκτες, που χρήζουν βοήθειας να φτάσουν στο δικό μας επίπεδο, αλλά πού θα βρίσκουν μετά φθηνά εργατικά χέρια… οι κερδοσκόποι; Αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το αποτέλεσμα ανώμαλων εγκεφάλων, που νομίζουν ότι με τα λεφτά μπορούν να έχουν σκλάβους τους λαούς, να τους ελέγχουν κατά το δοκούν και να τους κρατούν στο περιθώριο, χωρίς όνειρα και ελπίδα, μέσα στα ναρκωτικά και την πορνεία. Πως είναι δυνατόν, παρά την τεχνολογική ανάπτυξη και τον τεράστιο πλούτο που παράγεται, ο άνθρωπος να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη φτώχεια; Αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, όλα πρέπει να αλλάξουν, όλα πρέπει να χτισθούν από την αρχή. Είναι αναγκαίο να οικοδομηθούν εκ βάθρων όλα, πάνω σε θεμέλια στέρεα και ισχυρά.
Μας ζητούν παρ’ όλα αυτά να οικοδομήσουμε συνθήκες εμπιστοσύνης και συναίνεσης. Αλλά πώς μπορεί να υπάρξει εργασιακή ειρήνη με μεροκάματο 20 ευρώ, όταν έχουν επιβάλλει τόσους φόρους, που ούτε για τσιγάρα δεν φτάνει; Αυτό είναι αδύνατο με τις υπάρχουσες συνθήκες, της άγριας επιδρομής στα κεκτημένα δικαιώματα των νέων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων, όπως είναι το δικαίωμα στη μόρφωση, την εργασία, την ασφάλιση, την υγεία. Η λαίλαπα της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης χτυπάει αλύπητα ότι έχει σχέση με το κοινωνικό κράτος. Όλα ξεπουλιούνται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, των ελλειμμάτων, της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό που διαλαλεί το σύστημα σε κάθε ευκαιρία, ότι δηλαδή το εργαλείο της προόδου, της εξέλιξης, της ηρεμίας είναι το χρήμα, φαντάζει εντελώς ξεπερασμένο και μας γεμίζει ανασφάλεια. Απόδειξη αυτού πως και στα κράτη που δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα όπως εδώ, παίρνονται τα ίδια μέτρα, που στοχεύουν φανερά πια στον στραγγαλισμό της ελευθερίας του ανθρώπου.
Και εμείς τι κάνουμε; Υπάρχει κάποια ελπίδα ή πρέπει μοιρολατρικά να υποταχθούμε τη μοίρα μας; Οπωσδήποτε όχι! Όλα είναι μαζί μας, αλλά πρέπει να αντέξουμε, να μη λυγίσουμε, με υπομονή και προσπάθεια. Γιατί εμείς είμαστε οι πολλοί και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Δεν αδικήσαμε κανέναν και δεν εκμεταλλευτήκαμε κανέναν. Η αλλαγή είναι μονόδρομος!
