Οι μαέστροι της ψευτιάς και η πραγματικότητα
Εδώ και πολύ καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας απίθανης τραγωδίας. Και ονομάζω τραγωδία την επικρατούσα στα πολιτικά τεκταινόμενα τραγική πραγματικότητα, που ουσιαστικά αλλάζει το χάρτη του κοινωνικού γίγνεσθαι. Τίποτα δεν θα ‘ναι όπως πρώτα και όχι μόνο, αφού στην πραγματικότητα παύει να υπάρχει, έστω και μια ελάχιστη σταθερότητα των όποιων διαλυμένων κοινωνικοοικονομικών δομών απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος!
Το πολυπαιγμένο τον τελευταίο καιρό «σύμφωνο σταθερότητας», για το οποίο θα αποφασίσει το Γιούρογκρουπ στις 25 του μήνα δεν είναι τίποτα άλλο από μια καλοστημένη φάρσα, που πολύ σύντομα θα ανατρέψει τα πάντα «επί τα χείρω», όχι μόνο στη χώρα μας, μα σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Και αυτό γιατί πολύ απλά, η φιλοσοφία αυτού του συμφώνου, που η πλειοψηφία των λαών δεν έχει καταλάβει, είναι ο συναγωνισμός της αμοιβής των εργαζομένων προς τα κάτω, χωρίς προαπαιτούμενα και αξιολογήσεις.
Στην ουσία είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της παγκοσμιοποίησης που θα θωρακίσει το σύστημα ακόμη περισσότερο απέναντι στις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας. Η τάχα οικονομική κρίση, που είναι φτιαχτή πέρα για πέρα, ήταν το σκαλοπάτι πάνω στο οποίο θα πάταγαν οι κυβερνήσεις των ανδρεικέλων για να ανατρέψουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως πειραματόζωα στα παράνομα σχέδιά τους την Ελλάδα πρώτα και την Ιρλανδία κατόπιν.
Ίσως παρ όλα αυτά κάποιοι να νομίζουν ακόμη, πως ο Παπανδρέου αγωνίζεται να σώσει την Ελλάδα, όμως πλανώνται πλάνη οικτρά. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είναι μαέστρος στο ψέμα, όπως και όλη η κυβέρνησή του άλλωστε. Δεν είναι ο Γιωργάκης που έντεχνα πλάσαραν τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια μέσα από τα έντυπα των κάθε λογής εργολάβων και αεριτζήδων του κατεστημένου. Αν κάποιοι αμφιβάλλουν μέσα από τα πρασινο-μπλέ και Λ.Α.Ο.κίστικα γυαλιά τους, δεν έχουν παρά να δουν τα νομοθετήματα αυτής της κυβέρνησης και ποιοι τα ψηφίζουν. Τα νομοθετήματα αυτά δεν γίνονται για λίγο, ή για όσο χρόνο θα κρατήσει η κρίση, αλλά για πάντα, όπως πρεσβεύει η παγκοσμιοποιημένη νέα τάξη πραγμάτων. Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει η λατρεία του πρωθυπουργού στην παγκόσμια διακυβέρνηση, ούτε οι δολοπλοκίες με τις οποίες μας ενέπλεξαν στα δίχτυα του Δ.Ν.Τ., ενώ πανθομολογούμενο από σοβαρούς αναλυτές είναι, πως οδηγηθήκαμε σαν πρόβατα «επί σφαγής» και δεν ήταν η μοναδική λύση, όπως μας έλεγαν.
Ας μη αμφιβάλλει κανείς ότι οι δύο μονομάχοι είναι σύμφωνοι στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας και τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα, πολύ πριν από τις τελευταίες εκλογές. Άλλωστε, δεν διαφωνούν επί της ουσίας, παρά σε θέματα ανούσια, για την παραπλάνηση του λαού και την άγρα των ψήφων. Η συνεπικουρία από τον Καρατζαφέρη και την Ντόρα είναι περισσότερο από φανερή, αφού και οι δύο θέλουν να δείξουν την σταθερότητά τους στις επιλογές του συστήματος, για το οποίο δίνουν γη και ύδωρ, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τους δοθεί το φιλέτο της εξουσίας.
Ελπιδοφόρο είναι, πως ο λαός στην πλειοψηφία του δεν τους ακολουθεί. Όλη η πλέμπα των ξεπουλημένων εξουσιαστών δεν συγκεντρώνει ούτε το 50% του εκλογικού σώματος. Αυτό όμως από μόνο του δεν φθάνει, αν δεν συνδυαστεί με ουσιαστική καταδίκη των κομμάτων της παγκοσμιοποίησης και αυτό δεν μπορεί να γίνει με αποχή, αλλά πρέπει να δοθεί με συνειδητή ψήφο. Μόνο έτσι και με αγώνες συντονισμένους, υπεύθυνους και μαζικούς, μπορούμε να αλλάξουμε τον ρυθμό της απάνθρωπης εξουσίας. Τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε. Υπ' όψιν ότι αυτά που μας ετοιμάζουν, ούτε στην πιο αχαλίνωτη φαντασία δεν έχουν καταγραφεί…
