Τι κυβέρνηση είναι αυτή που θέλει άστεγους πολίτες;
Ο καπιταλισμός με την ελεύθερη αγορά του, που τόσο μας πολυδιαφημίζουν όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα άψυχο και άκαρδο σύστημα που «πνέει τα λοίσθια»
Το κεραμίδι πάνω στο κεφάλι μας, έγινε το σλόγκαν τραπεζιτικών διαφημίσεων και «ριζώθηκε» από πολύ παλιά στο μυαλό κάθε Έλληνα. Η απόκτηση ενός σπιτιού αναγορεύτηκε σε πρωτεύουσα επιδίωξη και στόχο για τον καθένα μας, ενώ το όνειρο άρχισε να αποκτά «σάρκα και οστά» περίπου από τη δεκαετία του '60.
Παράλληλα, αυτό το κεραμίδι», αποτέλεσε και μια απόδραση από τα φοβικά μετακατοχικά σύνδρομα που χρησιμοποίησε το πολιτικό κατεστημένο.«Μακριά από τους κομμουνιστές γιατί όταν έρθουν στην εξουσία θα μας πάρουν τα σπίτια», ήταν τότε το βασικό προεκλογικό σύνθημα του συστήματος, που νέμεται άλλωστε την εξουσία μέχρι και σήμερα χωρίς καμιά σχεδόν αλλαγή (ούτε και στα ονόματα ακόμη!). Είναι γεγονός, πάντως, πως αυτό το σύνθημα βρήκε γόνιμο έδαφος ανάμεσά μας, αφού πάρα πολλοί τους πιστέψαμε και έτσι διατηρήσαμε τους δήθεν «σωτήρες» μας στην εξουσία, δίκην ηγεμόνων!
Έτσι, αντί του καθιερωμένου… δάχτυλου που βάζει κάποιος όταν είναι κοντά στο μέλι (στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε), αυτοί το πήραν κι' έφυγαν!
Στα επόμενα χρόνια μάλιστα οι τράπεζες μας παρότρυναν με κάθε τρόπο να αποκτήσουμε σπίτι, ει δυνατόν περισσότερα του ενός, διότι κάτι τέτοιο ήταν -λέει- «η επένδυση», αλλά και εξοχικό κοντά στη θάλασσα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ το τηλέφωνο κάθε πολίτη αυτής της χώρας χτυπούσε ασταμάτητα, με τις προσφορές εκ μέρους των τραπεζών για δελεαστικά δάνεια χωρίς προϋποθέσεις να βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη! Αρκετοί τις εκμεταλλεύτηκαν και βολεύτηκαν, αλλά και πάρα πολλοί ακόμη δανείστηκαν υπέρ το δέον, νομίζοντας πως το σύστημα εξουσίας θα 'ναι σίγουρο και σταθερό.
Αμ δε, όνειρο ήταν και πάει! Εξαϋλώθηκε και αυτό, όπως τόσα άλλα, στο πρώτο αχνοφέγγισμα της αυγούλας.
Σήμερα, στο όνομα της κρίσης, μας παίρνουν τα πάντα! Περιουσίες, σπίτια, λεφτά, όλα γίνονται βορά των δανειστών μας. Κι' αυτά που δουλέψαμε, αλλά κι' αυτά που κληρονομήσαμε. Όλα!
Κι εμείς έκπληκτοι και αποσβολωμένοι, αδυνατούμε να πιστέψουμε πως όλα τούτα δεν είναι ένα όνειρο, αλλά η πικρή, τραγική πραγματικότητα!
Έντρομοι ψελλίζουμε, φοβούμενοι ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό: «Μα, πως γίνεται, αυτοί δεν μας έλεγαν πως μόνο στον... κομμουνισμό γίνονται αυτά;». Κι όμως…
