«Κρανίου τόπος» η Ελλάδα;
Κάτω από τις ευλογίες και την επιδοκιμασία του ΔΝΤ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, η Ελλάδα μετατρέπεται γοργά σε μια εντελώς παρασιτική χώρα, η οποία επιβιώνει από τα δανεικά που τάχα οι ελεήμονες μας προσφέρουν, φυσικά με το… αζημίωτο!
Όσοι κάνουν τα στραβά μάτια ή κλείνουν τα αυτιά τους, ας έχουν υπόψη τους πως σ' αυτά τα χρόνια του μνημονίου, τον έλεγχο τον έχουν οι υπάλληλοι των δανειστών -ελέω του ΓΑΠ και των άλλων ανδρεικέλων συνομιλητών τους-, που παρακολουθούν άγρυπνα και επιβάλλουν σταδιακά μέτρα παράλογα, αντιδεοντολογικά, αλλά πρωτίστως αντιαναπτυξιακά.
Αυτά μοναδικό στόχο έχουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε τόπο έρημο και υποβαθμισμένο, ώστε να ξεπουληθεί φθηνά και οι Έλληνες να καταντήσουν επαίτες και άρα εξαρτημένοι στη θέληση των επικυρίαρχων.
Μέχρι στιγμής το επιτυγχάνουν πολύ καλά, αφού τα μέτρα που παίρνονται χτυπούν ανελέητα κάθε πτυχή και προσπάθεια παραγωγικότητας, με τη σύμφωνη γνώμη και την αμέριστη βοήθεια φυσικά των εγχώριων υπαλλήλων, οι οποίοι όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύονται στυγνότεροι και αυτών των τοκογλύφων ακόμη!
Το μόνο που επαναλαμβάνουν ψελλίζοντας οι ντόπιοι λακέδες, από καιρού εις καιρό, είναι τη λέξη «ανταγωνιστικότητα». Αλλά πώς είναι δυνατόν, αλήθεια, να υπάρξει ανταγωνιστικότητα χωρίς παραγωγή; Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συμβεί.
Κι όμως αυτοί απτόητοι συνεχίζουν να αποψιλώνουν τη χώρα χωρίς δισταγμό από κάθε τι παραγωγικό, έμψυχο ή άψυχο, από οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει ελπίδα και όραμα, μετατρέποντάς τη σε «κρανίου τόπο».
Την ίδια στιγμή, εμείς τι κάνουμε; Απλά παρακολουθούμε σιωπηλοί και αποσβολωμένοι το καταστροφικό έργο τους από τα δελτία ειδήσεων, όντας «καρφωμένοι» στον καναπέ μας και χωρίς την παραμικρή διάθεση για ουσιαστική αντίδραση.
Λες, δηλαδή, και περιμένουμε άπαντες έναν θεόσταλτο… σωτήρα, που θα λύσει όλα τα προβλήματα και θα μας βγάλει ως δια μαγείας από το αδιέξοδο! Έτσι, άλλωστε, δεν μας διαπαιδαγώγησαν όλα αυτά τα χρόνια; Να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και τίποτα να μην πράττουμε μόνοι μας, απέχοντας από κάθε μορφής αγώνα γιατί κατάφεραν να μας πείσουν πως ό,τι κι αν κάνουμε «δεν γίνεται τίποτα».
Ωστόσο, δυστυχώς για όλους μας, σωτήρες για την περίπτωσή μας ούτε υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον. Συνεπώς, όσο περιμένουμε απαθείς να φτιάξουν άλλοι το μέλλον για μας χωρίς εμάς, τόσο θα βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο βούρκο της εξάρτησης και της εξαθλίωσης.
Έστω και την ύστατη στιγμή, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά αν επιτέλους το αντιληφθούμε…
