Να εκτιμάς κάτι και όταν το έχεις
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτά που έχουν. Την αγάπη, την οικογένεια, την υγεία, τους φίλους. Ίσως γιατί μέσα στην πληκτική και άνυδρη καθημερινότητα δεν μπορούν να αντιληφθούν το πόσο σπουδαία είναι αυτά τα αγαθά, να νοιώσουν το πόσο τυχεροί είναι. Και ενώ γκρινιάζουν συνεχώς για εκείνα που δεν έχουν, χάνουν την ευκαιρία να αναλογιστούν τα δώρα που τους έχει χαρίσει η ζωή. Ίσως πάλι να είναι και αυτός ο ανθρώπινος εγωισμός που δε μας αφήνει να αντικρίσουμε κατάματα τους άλλους και να εκτιμήσουμε το χρόνο, την αγάπη, την προσφορά. Μπορεί επίσης να θεωρούμε και υποχρέωση των άλλων να μας αγαπούν, χωρίς εμείς να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε.
Ώσπου κάποια στιγμή, η ζωή που είναι τόσο απρόβλεπτη και πιο σοφή από εμάς, μας εκπλήσσει και μας φέρνει προ εκπλήξεων. Πολλά από αυτά που είχαμε δεδομένα χάνονται, βλέπουμε ανθρώπους κουρασμένους να φεύγουν από κοντά μας, πολλές φορές εμφανίζονται κίνδυνοι για τη ζωή, την υγεία μας. Και άλλες πάλι, μπορεί ο θάνατος να πάρει από κοντά μας έναν άνθρωπο. Και τότε αρχίζουμε να μετανιώνουμε, να δαγκώνουμε τα χείλη μας, να μας θυμώνουμε για το «σε αγαπώ», το «ευχαριστώ» που δεν προλάβαμε να πούμε ή τότε να αρχίζουμε να νοιώθουμε τη σπουδαιότητα της αγάπης και της ζωής. Και τότε ξυπνάμε. Γιατί στην απώλεια νοιώθουμε τη θνητότητα, νοιώθουμε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, δεδομένο.
Λυπηρό να πρέπει να χάσουμε κάποιον (από θάνατο ή απομάκρυνση) για να εκτιμήσουμε την αγάπη και την προσφορά του, να χάνουμε την ελευθερία για να νοιώσουμε πόσο τυχεροί είμαστε που την έχουμε, να βρεθούμε σε έναν κίνδυνο για να αντιληφθούμε την αξία της ζωής. Λυπηρό, πολύ. Για αυτό πρέπει να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε τις μικρές εκείνες ευλογίες που η ζωή μας προσφέρει, να λέμε αυτά που νοιώθουμε στους ανθρώπους πριν φύγουν μακριά, πριν δεν έχουμε πια αυτή τη δυνατότητα.
Θυμάμαι, τα παιχνίδια εκείνα που είχα και έπαιζα ότι ήμουν παιδάκι μικρό. Ακόμα και εκείνα που ήταν πεταμένα, παραπεταμένα, εκείνα που ήθελα να πετάξω. Τώρα όμως μου λείπουν και αυτά. Γιατί δεν τα έχω πια. Γιατί πολλές φορές η αξία ενός ανθρώπου, μίας κατάστασης, μίας στιγμής γίνεται αντιληπτή όταν είναι πια παρελθόν. Να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε και όταν τα έχουμε.
