Για τους «μεγάλους» του κόσμου αυτού...
Η τηλεόραση στο σαλόνι είναι ανοιχτή. Στέκομαι για λίγο και τα παιδικά μου μάτια πέφτουν επάνω σε εικόνες που δείχνουν αιμόφυρτους ανθρώπους, συγγενείς που θρηνούν και ψάχνουν απεγνωσμένα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ανθρώπους φοβισμένους που προσπαθούν με το μυαλό τους να συλλάβουν την τραγωδία που τους χτύπησε την πόρτα εκείνη την απροσδόκητη στιγμή. Όλοι τους θύματα ενός μίσους, ενός παράλογου μίσους ενός, δύο ανθρώπων που επιθυμούσαν να εξοντώσουν, να αφανίσουν ό,τι και όποιους θεωρούσαν κακούς, εχθρούς, ανήθικους.
Για το διαφορετικό όνομα ενός θεού, ενός διαφορετικού δόγματος και πίστης. Για έναν παράλογο φανατισμό που ποτίζει με μίσος τους ανθρώπους που τον ασπάζονται, από τον πιο συνηθισμένο, τον μπαμπά μου πχ, που μερικές φορές τον ακούω να βρίζει και να καταριέται τους διαφορετικούς οπαδούς μίας ομάδας ποδοσφαίρου, μέχρι τον θρησκευτικό φανατισμό που ωθεί ανθρώπους να ζώνονται με εκρηκτικά και να σκορπίζουν το θάνατο. Η παιδική μου ψυχή πονάει, αναρωτιέται και θυμώνει. Ναι, θυμώνει. Γιατί ζει σε έναν κόσμο που τα παιδιά, λέει, πρέπει να ακούνε τους μεγάλους γιατί εκείνοι είναι ώριμοι, έμπειροι και ξέρουν από ζωή. Μα οι ίδιοι οι μεγάλοι σκόρπισαν το θάνατο και στέρησαν τη ζωή.
Το παιδικό μου μυαλό σκέφτεται άραγε σε τι κόσμο μεγαλώνει, φοβάται ότι αύριο μεθαύριο μπορεί κι εγώ να ανασυρθώ από κάποια συντρίμμια. Πώς κατάντησε αυτή η ανθρωπότητα να νομίζει ότι περισσότερα τη χωρίζουν, παρά την ενώνουν! Μία ανθρωπότητα που παιδιά ξεβράζονται νεκρά στη θάλασσα, βιώνουν το δράμα του πολέμου και την ξενιτιάς, μία ανθρωπότητα που άνθρωποι γίνονται μάρτυρες γιατί απλά ήταν «άπιστοι», πόσο έχει προοδεύσει άραγε; Και τον κόσμο αυτό, μεγάλοι, εσείς τον έχετε δημιουργήσει έτσι!
Είμαι παιδί, ναι. Δεν ξέρω πολλά από ζωή, δεν έχω περπατήσει πολύ μέσα σε αυτή. Όμως, η παιδική μου ψυχή έχει την ωριμότητα να πενθεί , να πονάει για τις τόσες χαμένες ζωές από πολλούς «μεγάλους» που επιθυμούν και προκαλούν, στο όνομα ενός δόγματος και ενός καταστροφικού φανατισμού, το θάνατό τους… και αναρωτιέμαι: «Πότε άραγε θα καταλάβουν όλοι ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους είναι η Αγάπη;».
