Θρησκεία και Κριτική

3.6666666666667 1 1 1 1 1 Βαθμολογία 3.67 (12 Ψήφοι)

Θρησκεία και Κριτική

Η Θρησκεία είναι ίσως ο μοναδικός θεσμός ο οποίος έχει ανοσοποιηθεί από την άσκηση κάθε κριτικής και μάλιστα η προστασία της έχει καθοριστεί και από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Η κάθε κριτική που  αφορά ένα θρησκευτικό πιστεύω δαιμονοποιείται και αντιμετωπίζεται με αρνητικό τρόπο και εχθρότητα από τους πιστούς επειδή σύμφωνα με αυτούς, «προσβάλλεται η πίστη τους».

Καταρχάς, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δικαίωμα στην κριτική, αρνητική και θετική, έχουν όλα τα πρόσωπα και όλοι οι θεσμοί. Η έκφραση μίας γνώμης δεν εκφέρεται με σκοπό την προσωπική προσβολή, αλλά για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια και τα κακώς κείμενα ενός θεσμού ο οποίος δεν έχει διαχωριστεί από το Κράτος, συνεπώς επηρεάζει τις ζωές όλων- και εκείνων που δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε αυτή. Και έτσι, ενώ μπορείς να ασκήσεις κριτική για την πολιτική τοποθέτηση κάποιου, το είδος μουσικής που προτιμά, το ντύσιμό του, έρχεται η καθολική απαγόρευση σε οτιδήποτε αφορά τη θρησκευτική πίστη , επειδή στεναχωρεί ή θίγει το συναίσθημα ενός πιστού ανθρώπου. 

Μπορούμε να αιτιολογήσουμε τη στάση αυτή, επειδή η θρησκεία σε μία μερίδα κόσμου είναι ένα σημαντικό στήριγμα και παρηγοριά και επειδή αγγίζει εκείνο το συναισθηματικό πεδίο του ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί μέσω της προσφυγής σε μία ανώτερη δύναμη να βρει μία απάντηση σε σοβαρά θέματα της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης. Και ίσως για αυτό η εκλογίκευση της θρησκευτικής πίστης να τρομάζει και ολίγον πολλούς ανθρώπους, διότι ακριβώς εισέρχεται στο χώρο της κριτικής και της Λογικής σκέψης.

Η κριτική δεν αποσκοπεί στο να αλλάξει ένας άνθρωπος το πιστεύω του-ούτε και ένας άνθρωπος με σεβασμό στην ελευθερία του ατόμου θα αποζητούσε κάτι τέτοιο. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν θρησκευτικό συναίσθημα, υποστηρίζουν το δικαίωμα των συνανθρώπων τους στο να ασκούν ελεύθερα το θρησκευτικό τους πιστεύω. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα στην πνευματικότητα και τη Θρησκεία. Η πρώτη αφορά μία προσωπική διερεύνηση και επικοινωνία του ανθρώπου με μία ανώτερη δύναμη η οποία αφορά καθαρά και μόνο το άτομο αυτό καθεαυτό, ενώ ο θεσμός της Θρησκείας αφορά περισσότερο το ρόλο της ως θεσμού μέσα σε μία κοινωνία και το ρόλο που διαδραματίζει στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. 

Ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους είναι ένα αίτημα το οποίο στις ημέρες μας συζητιέται πάλι έντονα. Ο διαχωρισμός αποσκοπεί στο να ξεκαθαριστεί ο ακριβής ρόλος των δύο θεσμών και στο να διευκρινιστεί πότε και για ποια θέματα πρέπει να αποφασίζει ο κάθε ένας. Ο προκλητικός πλούτος της Εκκλησίας σε μία εποχή, ειδικά, που πολλοί συνάνθρωποί μας υποφέρουν, η καταπίεση πολλών θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως η αποτέφρωση, αλλά και τα κηρύγματα μίσους θρησκευτικών ηγετών σε μειονότητες -και πολλές φορές η παρακίνηση σε βίαιες ενέργειες εναντίον τους- πρέπει να εκλείψει κάποια στιγμή. Η σχέση των πολιτών είναι θέμα της Πολιτείας και των νόμων της. 

Ως ένας άνθρωπος που ούτε πιστός ιδιαίτερα είναι αλλά ούτε και απορρίπτει εντελώς την ύπαρξη μίας ανώτερης δύναμης -ο άνθρωπος που δεν αφήνει ένα παραθυράκι ανοιχτό πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του, για μένα, πράττει λάθος- όμως, πραγματικά, θεωρώ  ότι κανένα ανώτερο πλάσμα ή δύναμη δεν έχει ανάγκη τις βρισιές, τις κατάρες ενός πιστού για να προστατέψει την ύπαρξή του. Ποια αλήθεια, άραγε, χρειάζεται ποτάμια αίματος ή ανελέητο σφυροκόπημα; Ποιο ανώτερο πλάσμα δεν μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του χωρίς εμάς; Όταν κάποιος χρησιμοποιεί βία για να επιβάλλει μία θρησκεία που διδάσκει την αγάπη, έχει ο ίδιος πρώτα νικηθεί από τους φόβους και την ανασφάλειά του. Αν ο μοναδικός λόγος που δε σκοτώνεις, δε βιάζεις ή δεν κλέβεις είναι ο φόβος ενός υπέρτατου όντος, τότε απέχεις παρασάγγας από το να είσαι ένα καλό άτομο. Όταν ο μοναδικός λόγος που αγαπάς το συνάνθρωπό σου είναι επειδή προσδοκάς μία ανταμοιβή, επίγεια ή επουράνια, τότε έχεις αποτύχει και πάλι.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει. Όμως η πίστη οφείλει να είναι μία προσωπική υπόθεση, χωρίς να επηρεάζει τη νομοθεσία ή να σφυροκοπείται ως η απόλυτη αλήθεια σε παιδικά μυαλά. Γιατί ο  άνθρωπος πρέπει να μάθει πώς να σκέφτεται, όχι τι να σκέφτεται.

Θρησκεία και Κριτική

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είμαι Δημοσιογράφος. Εκτός από το tempo.gr, αρθρογραφώ σε πολλά περιοδικά και blogs, όπως είναι ο Κλόουν, το e-Psychology και ο Λόγιος Ερμής.

Σχόλια (2)

Αυτό το σχόλιο ελαχιστοποιήθηκε από τον επόπτη στον ιστότοπο

Πολύ σωστά. Όμως είναι πραγματικά περίεργο το γεγονός, ότι ο άνθρωπος παρά την τεχνολογική ανάπτυξη, την καλύτερη διαβίωση και την νομική προστασία της ελευθερίας του ατόμου, δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες και τις προλήψεις. Δεν απέχουμε πολύ από την εποχή των σταυροφοριών και είναι πολύ προφανές ότι η θρησκεία χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα για τα όποια συμφέροντα που υπονομεύουν την ελευθερία του ανθρώπου. Πολύ φανερή είναι κατάσταση στον μουσουλμανισμό όπου η πίστη είναι συνυφασμένη με τον απόλυτο φανατισμό...

ο ελεύθερος
Αυτό το σχόλιο ελαχιστοποιήθηκε από τον επόπτη στον ιστότοπο

Κριτική σκέψη και κριτική νοοτροπία όχι μόνο στην θρησκεία ως δόγμα, αλλά σε καθε τομέα του ανθρώπινου επιστητού. Ελευθερία δεν σημαίνει μόνο ελευθερία γνώμης, σημαίνει κριτική στάση ζωής! Κυρίως στην αντίληψη που θελει την Επιστήμη υπεράνω καθε κριτικής, επειδή δήθεν, το "επίσταμαι"= γνωρίζω καλώς, οφείλεται στην φύση της επιστημονικής σκεψης που ειναι ο ορθολογισμός! Όμως αν ως "επιστημη" θεωρήσουμε την μιντιακή ενημέρωση περί των "κατακτήσεων-επιτευγματων" της επιστήμης, τότε στην καλύτερη περίπτωση εισπράτουμε μεθοδευμένη παραπληροφόρηση, που φυσικά δεν εχει σχεση με την κριτική σταση ζωής αλλά με την άκριτη αποδοχή και έλεγχο "πραγμάτων ού βλεπομένων" και ακομη λιγώτερο "αποδεκνυομένων", που ειναι ο ορισμός της εννοιας της "πίστεως"! Τελικά μόνο με την εφαρμογή κάποιου ειδους πίστεως προχωράμε: Άλλος "πιστεύει" στήν...Επιστήμη, συνάγοντας αισθητηριακές εντυπώσεις και διαισθητικές αντιλήψεις απ ό,τι έχει ακουσει, μάθει, αντιληφθεί και κατανοήσει, άλλος πιστεύει σε μία ιδεολογία κυρίως κοινωνικής δυναμικής και φύσεως και άλλος πιστεύει αντικειμενοποιώντας εσωτερικές του εμπειρίες ή συναισθήματα θρησκευτικής φύσεως χωρίς να αποκλείεται η συνυπαρξή τους στο ιδιο υποκειμενο-πρόσωπο. Τελικά ο ανθρωπος δεν ξεφεύγει, τουλαχιστον ακόμα απο την κοινη του μοίρα, που ειναι ο βιολογικός θάνατος και αποσύνθεση του εκκλησιαστικού: "...γη εί και εις γήν απελεύσει". Παντα όμως ως άνθρωπος-"άνω θρώσκει" αυτοπαρηγορούμενος τουλαχιστον ότι με την νεωτερική "επιστημονική" του ψηφιακή update είναι ..."στάχτη των Αστρων"!

panospeters
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια εδώ

Αφήστε τα σχόλιά σας

  1. Δημοσίευση σχολίου ως επισκέπτης.
Συνημμένα (0 / 3)
Μοιραστείτε την τοποθεσία σας
Πληκτρολογήστε το κείμενο που παρουσιάζεται στην παρακάτω εικόνα. Δεν είναι σαφές;

Please publish modules in offcanvas position.