Ολυμπιακοί αγώνες και υπερηφάνεια
Η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων έπεσε και η ελληνική αποστολή επέστρεψε με έναν τεράστιο αριθμό μεταλλίων, οδηγώντας τη χώρα μας πλείστες φορές στην πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση.
Ο αγώνας και οι προσωπικές στερήσεις των αθλητών, όπως επίσης και οι προπονήσεις τους σε εγκαταλελειμμένους και χαμηλής ποιότητας χώρους εις πείσμα της παραμέλησης και αδιαφορίας της Πολιτείας δικαιώνονται περίτρανα, φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια το σοβαρό πρόβλημα της παραμέλησης των αθλητών από το Κράτος και της ξαφνικής τους αναγνώρισης, μόλις υπάρξει κάποια σημαντική και αξιοσημείωτη νίκη.
Περίτρανη απόδειξη η υποκριτική υπερηφάνεια των πολιτικών ηγετών οι οποίοι μετά την κατάκτηση των χρυσών μεταλλίων, γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με συγχαρητήριες ευχές προσπαθώντας να κερδίσουν και εκείνοι λίγη δόξα από την αναγνώριση των αθλητών , ενώ οι ίδιοι αγνοούσαν πριν λίγο καιρό τις ανάγκες πολλών από αυτών και «έγραφαν» τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τους, όπως την ανάγκη για ένα αξιοπρεπές σκοπευτήριο.
Ωστόσο, το θέμα της υπερηφάνειας ακούγεται συχνά πυκνά. «Είμαστε υπερήφανοι για το χρυσό μετάλλιο της Κορακάκη» , «έκανε υπερήφανη τη χώρα μας», και άλλες τέτοιες κοινότυπες εκφράσεις που ακούγονται σε τηλεοπτικές εκπομπές και προγράμματα.
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν μπορώ να είμαι υπερήφανη. Γιατί δεν αγωνίστηκα εγώ στις πιο σκληρές και αντίξοες συνθήκες, δεν πήρα εγώ χρυσό μετάλλιο, δε συνέβαλλα στην επιτυχία της Κορακάκη ή κάποιου άλλου αθλητή ούτε στο ελάχιστο. Η σωστή φράση είναι «είμαι χαρούμενη». Ναι, είμαι χαρούμενη, γιατί ένα νέο κορίτσι, κοντά στην ηλικία μου, κατέκτησε το στόχο της, εις πείσμα μίας κοινωνίας που προσπαθεί να απομακρύνει κάθε νέο άνθρωπο από τα όνειρά του και τα θεωρεί μέχρι και πολυτέλεια, εις πείσμα ενός κόσμου που βουλιάζει μέσα στην αβεβαιότητα του αύριο και την αγωνία για τις συνθήκες τις ζωής του. Ναι, είμαι χαρούμενη για κάθε νέο άνθρωπο που κατακτά το όνειρό του.
Αλλά υπερήφανη δεν είμαι. Δεν μπορώ να είμαι, γιατί δε συνέβαλλα σε αυτό -στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου δηλαδή- ούτε στο ελάχιστο. Δεν αγωνίστηκα, δεν καρδιοχτύπησα εγώ για αυτό, υπερήφανη είμαι για αυτά που πέτυχα εγώ, για τους δικούς μου αγώνες που ευοδώθηκαν. Για τα κείμενά μου, για τα πτυχία μου, για όλα αυτά που απέκτησα με δικούς μου κόπους. Αλλά για ένα στόχο ενός άλλου ανθρώπου δεν μπορώ να είμαι υπερήφανη. Συμμερίζομαι όμως τη χαρά του ανθρώπου εκείνου που φτάνει, που αγγίζει το όνειρό του. Διότι όπως είχε γράψει και η Άννα Κορακάκη: «Πετυχημένος είναι αυτός που χτίζει κάστρα, με πέτρες που του έριξαν οι άλλοι».
Με μεγάλη μου πικρία, διαπιστώνω για ακόμα μία φορά ότι οι αθλητές δικαιώνονται και χαίρουν εκτίμησης από το Κράτος μόνο στην περίπτωση της κατάκτησης ενός Ολυμπιακού μεταλλίου. Ο αθλητής είναι εκείνες οι εκδρομές που δεν έκανε, εκείνες οι διακοπές που έχασε, εκείνες οι ήττες που γνώρισε, εκείνες οι σκληρές διατροφές και οι πολλές ώρες σκληρής προπόνησης. Είναι όλα αυτά.
Η Πολιτεία καλό θα ήταν να ενδιαφερθεί για τους αθλητές εκείνους που γυμνάζονται και αγωνίζονται χωρίς υποστήριξη σε ανθυγιεινούς και παραμελημένους πολλές φορές χώρους. Ούσα αθλήτρια, η υπάρχουσα κατάσταση με λυπεί και με θυμώνει. Ο αθλητισμός -και όχι μόνο ο πρωταθλητισμός- οφείλει να είναι προτεραιότητα της ίδιας της Πολιτείας για κάθε νέο αθλητή και αθλήτρια αυτού του τόπου.
