Λυπάμαι…
Λυπάμαι που έχασες την ευκαιρία να με γνωρίσεις.
Λυπάμαι που ενώ ήμουν κοντά σου, έκανες τα πάντα για να με απομακρύνεις.
Λυπάμαι που εγώ σου έδινα πάντοτε χίλια και εσύ με κατηγορούσες για το ένα που δε μπόρεσα.
Λυπάμαι που μπήκες μέσα στην καρδιά μου και έπεσες τόσο χαμηλά στα μάτια μου.
Πολλές φορές σκέφτηκα να φύγω μακριά σου, αλλά κάτι με κρατούσε. Έλεγα θα αλλάξει, θα καταλάβει, η καρδιά θα δει και θα γίνει πιο μαλακή.
Αλλά τίποτα…
Λυπάμαι που με είχες κοντά σου και πάντοτε φερόσουν σα να είμαι μακριά σου.
Κάποτε και τα δάκρυα σωπαίνουν και θεριεύει η αξιοπρέπεια και λογική.
Μπορεί και όταν γυρίσεις να είμαι εδώ. Αλλά όπως με άφησες δεν θα με ξαναδείς ποτέ έτσι…